Vikan - 12.07.1973, Side 47

— Þú? sagði Rory, furöu lost-
inn og trúði ekki sinum eigin eyr-
um.
Kevin sagði brosandi: — Það
getur verið að það veröi ekki æsi-
fréttir, en ég á gott með aö skrifa
sæmilegan stil.
— Þú ert bara að verða þér úti
um spennandi ævintýri, sagöi
Rory og hann gat vel imyndað
sér reiöi fööur þeirra, þegar hann
fengi þessar fréttir.
Kevin hló. — Finnst þér ég vera
þesslegur?
Þegar Joseph, Ann Marie og
Bernadette komu heim i byrjun
april, þá varö það hlutverk
Rorys.aðsegja foreldrum þeirra,
að Kevin væri lagður af stað I
ferðalag, sem fréttaritari Boston
Gazette. Joseph varð sýnilega
reiöur, en Bernadette hrópaöi upp
yfir sig: — En hvað þetta er likt
Kevin, likt honum að vera svona
vanþakklátur og gera fööur sin-
um þetta! Og það á miðju skóla-
ári.
Greinar Kevin fóru svo aö
birtast I blöðunum, oftast i hverri
viku.
Fjölskyldu hans fannst það
furöulegt, að I greinum hans var
töluverður undirtónn af bitru
háöi, en þær voru gagngoröar og
komu fréttunum vel til skila. En
greinar hans hættu að birtast síð-
ast I júni.
Joseph ieitaði upplýsinga um
hann gegnum blaðið og honum
var sagt aö hann væri ekki lertgur
i nágrenni við Kúbu, en heföi farið
að eigin ósk til Philipseyja og
væri um borð i einu herskipi, þar
sem hann óskaði eftir þvl aö sjá
með eigin augum það sem fram
fór. Þeir á blaðinu héldu aö her-
skipið héti Texas og vonuðust
eftir þvi aö geta innan tiðar fariö
að birta aftur fréttagreinar
Kevins.
Næstu fréttir af Kevin fékk
Joseph I slmskeyti frá yfirmanni
bandariska flotans i Santiago, en
þar sagði að herra Kevin Armagh
hefði fallið fyrir tilviljunar-
kenndu skoti frá óvinaskipi.
Joseph stóð I hinu mikla
marmaraanddyri á heimili slnu
og hann fann greinilega fyrir slnu
keltneská eöli, Keltanum, sem
ekki trúði á tilviljanir, en þvi
meira á örlögin. Hann stóð þögull
um langa hrið, en svo gekk hann
upp á loft, til aö segja konu sinni
sorgarfréttirnar.
— Kevin, stundu Bernadette, —
en hann er aöeins átján ára. Og
hann er ekki sinni hermaður. Svo
rak hún upp hátt óp og öskraöi
þar til stúlkan, sem stödd var i
næsta herbergi, kom þjótandi. —
Sendu eftir lækni, sagði Joseph
við stúlkuna.
Læknirinn kom og gaf Berna-
dette róandi lyf, en hún lét ekki af
hljóðunum, fyrr en lyfiö var farið
aö hrifa á hana.
Joseph notaði sambönd sin, til
að fá likið af Kevin sent heim til
Green Hills. Þvi fylgdi
samúðarkveðja frá flotaforingj-
anum: „Þetta var sannarlega
hrein tilviljun, skot frá skipi
Spánverja, sem var á undanhaldi.
Kúlan, sem varö honum að bana,
var framleidd hjá Barbour &
Bouchard, ameriska fyrirtækinu,
sem selur vopnavörur um allan
heim. Ég sendi yður minar inni-
legustu samúöarkveðjur. Við höf-
um mikiö álit á hinum unga herra
Armagh, sem var greindur og
hugrakkur og að minu áliti, mjög
heiöariegur . . .”
Fámenn jarðarför fór fram á
heitum ágústdegi. Moldin var
dökk og það var þrumuveður i aö-
sigi. Joseph stóð þarna með
Bernadetee, Rory syni sínum og
samverkamönnum slnum,
Charles, Timothy og Harry Zeff,
og horfði á þegar kistan meö jarð-
neskum leyfum yngri sonar hans,
var látin siga niður I gröfina og
hann heyrði prestinn tuldra bæn.
Svo sagöi presturinn: — Það eru
ekki allir einkennisklæddir, sem
falla fyrir föðurlandið, það eru til
aðrar hetjur . . .
Aöra vikuna I september tók
Elisabeth á móti Joseph. Hún
breiddi út faðminn á móti honum.
Hún grét ekki, til þess var hún of
hyggin kona. Hún spurði einskis
heldur.
Það var liðið aö dagmálum,
þegar Joseph spuröi: — Elisa-
beth, trúir þú á formælingar?
— Nei, svaraði hún strax. — Ef
þú ert að hugsa um ógæfu fjöl-
skyldunnar, — þá vejztu að það
kemur fyrir I öllum fjölskyldum,
fyrreða siðar. Ég trúi á miskunn-
saman guð. Hann myndi aldrei
leyfa neinu af börnum slnum að
kalla ógæfu yfir aðra, yfir önnur
barna sinna.
Joseph var I Philadelphiu, þeg-
ar hann las skýrslurnar frá
Charles og hjálparmönnum hans
um Rory. Bræðin náði algerlega á
honum tökum. Hvernig gat þess-
um unga bjálfa dottið I hug að
kvænast stúlkunni og fyrirgera
þannig framtlð sinni? En Charles
var á ööru máli, honum fannst
Rory einmitt hafa hagaö sér'
skynsamlega. Þaö var einhver
óljós forvitni I augnaráði hans,
þegar hann leit á Joseph. —
Marjorie Chisholm er af mjög
góðu fólki komin. Þau giftu sig á
laun, til að foröast flækjur og
mótstöðu frá fjölskyldum sínum.
Mér finnst að nú ætti að gera
þetta opinbert. Það getur aldrei
skaöað Rory, þaö getur jafnvel
oröiö honum til framdráttar.
— Þú skilur þetta ekki, sagði
Joseph. — Hann á að kvænast
dóttur sendiherrans, Claudiu
Worthington, sem er af konung-
legu kyni! Skrifaðu herra Albert
Chisholm og óskaöu eftir einka-
viðtali fyrir mig, sagði Joseph. —
En meöan við biðum eftir svari,
þá skaltu tala við prestinn, sem
gifti þau og borgarstarfsmann-
inn, sem skrásetti hjónavigsluna.
Þú veizt hvað þú átt að gera,
Charles.
Herra Albert Chisholm lagði
nákvæmlega niður fyrir sér,
hvernig hann ætlaði að taka á
móti þessum ósvifna Ira, herra
Joseph Armagh. Hann ætlaði að
taka á móti honum meö kulda-
legri háttvisi, bjóða honum vindil
og gera honum ljóst, að nú stæði
hann frammi fyrir hefðarmanni,
kannski i fyrsta sinn á ævinni.
Þegar Joseph var visað inn á
skrifstofu hans, varð herra Chis-
holm alveg furðu lostinn. Þessi
maður var ekki hiö minnsta likur
trunum I Boston, sem herra Chis-
holm hafði eiginlega andstyggö á.
Þessi maður var hávaxinn og
glæsilegur, klæðaburður hans
ólastá'nlegur. En það var andlit
Josephs, sem herra Chrisholm
fannst athyglisverðast, svipur-
inn, sterkur og greindarlegur, já,
svipur hefðarmanns. Var það
mögulegt, að þessi írski innflytj-
andi væri af göfugu kyni kominn?
— Þér eruö liklega Armagh?
sagði herra Chisholm og rétti
fram hönd sína. Og svo eins og
ósjálfrátt sagði hann: — Það
hryggir mig að heyra um afdrif
sonar yðar, að hann skyldi deyja
svona skyndilega . . .
— Þakka yður fyrir, sagði
Joseph. Herra Chisholm hugsaði
með sér, að rödd hans væri llka
göfugmannleg. Samanboriö við
föðurinn, var Rory Armagh
hreinast götusópari! Það fór ekki
hjá þvl að ættgöfgi segði til sin.
Liklega var það móöirin, sem
ekki var eins vel ættuð. Það var
sú niöurstaöa, sem herra Chis-.
holm hallaöi sér að, að athuguöu
máli.
— Ég veit aö þér eruð mjög
önnum kafinn lögfræðingur, sagði
Joseph, svo ég skal reyna að vera
stuttorður og tefja ekki lengi
fyrir yður.
Hann opnaði skjalatösku sina
og tók fram skjöl, sm hann lagði á
boröið. — Ég hefi komizt að þvl
herra, og það haföi þér eflaust
lika orðið var við, að það sem
skjalfest er segir yfirleitt meiri
sögu en samtöl og lestur skjala
tekur óllkt minni tima.
Herra Chisholm tók til við lest-
urinn. Svipur hans tók stöðugum
breytingum, eftir þvi sem lengra
leið á lesturinn. Að lokum var
hann oröinn náfölur og þaö var
sem hann hefði elzt um allan
helming.
— Jæja, sagöi herra Chisholm,
— svo dóttir min hefir gifzt Rory
syni yðar. Ég var búinn að leggja
blátt bann við þvi aö hún hitti
hann. Mér var ljóst að það kynni
ekki aö hafa neitt gott i för með
sér. Herra Amagh, það var ekki
nauðsynlegt fyrir yður að hafa I
hótunum.
Joseph laut höföi. — Ég vissi
ekki við hvern ég haföi að deila,
herra Chisholm, sagði hann. —
Hefði ég vitað þaö., hefðu við-
brögð mln orðið öðruvisi. En til að
komast að efninu, þá skal ég ekki
vera meö orðalengingar, ég hafði
allt önnur áform um framtlð son-
ar mlns. Hann er þaö eina, sem ég
á eftir. Hann verður aö skapa sér
nafn. Dóttir yðar getur ekki veitt
honum þaö nafn.
Herra Chisholm sagði: — Ef við
Marjorie gefum ekki leyfi til að
þetta hjónaband verði gert ógilt,
þá ætlið þér að sjá til þess, að
dóttir mín verði svlvirt og mann-
orö hennar eyðilagt, láta það
fréttast, að hún hafi ekki haft lög-
aldur að presturinn hafi fengið
rangar upplýsingar. Raunar seg-
ið þér, að presturinn hafi veriö
svikari, alls ekki verið prestur.
öll sönnunargögn eyðilögð.
Þér vitið að þetta er allt lygi,
herra Armagh. Þér hafið notað
sambönd yðar. Ef viö Marjorie
neitum að verða við óskum yðar,
þannig að þetta fari aldrei I há-
mæli, þá ætlið þér að eyöileggja
mannorö mitt. Er þetta ekki rétt
skilið?
— Jú, sagði Joseph og hann
stóð upp og gekk út að glugga.
— Og ef viö segjum Rory syni
yöar frá þessu, þá munuð þér
hefna yðar á okkur öllum?
— Já, hann má ekki fá að vita
um þessa heimsókn mina. Dóttir
yðar verður að slíta sambandinu
við hann og færa til þess sinar
ástæður.
Herra Chisholm sagöi hugs-
andi: — Þér elskið son yöar og ég
elska dóttur mina. Ég vil gjarnan
lofa þeim að njótast, en það viljið
þér ekki. Þegar ég hugsa mig bet-
ur um, þá held ég að ég vilji allt
til vinna, að dóttir min verði
aldrei neitt bendluð viö yður eða
fjölskyldu yðar. Jafnvel þótt ég
hafi ekkert á móti syni yðar sem
tengdasyni. Ég held það yröi
henni aldrei til blessunar. Hún er
alin upp hjá mjög heiðarlegri fjöl-
skyldu.
Joseph sneri sér svo skjótt viö
að herra Cbisholm hrökk eigin-
lega I kút. — Það var ég lika,
sagði Joseph. — Fjölskylda min
var heiðarleg Og guöhrædd fjöl-
skylda. Atti sinar eigin jarðeignir
og öfuga forfeöur, langt aftur i
aldir.
En herra minn, við vorum kúg-
uö, eins og rússneskir bændur,
vorum ekki annað en þrælar,
hundelt eins og dýr og þurrkuð út
eins og skriðkvikindi, vegna þess
eins, að við vildum vera frjáls,
vera þjóð og varöveita okkar
eigin trúarbrögð. Þetta var and-
styggilegur glæpur, finnst yöur
þaö ekki?
Herra Chisholm hallaöi sér aft-
28. TBL. VIKAN 47