Vikan - 12.07.1973, Page 48
ur i sætinu. — Herra Armagh, þér
eruö algerlega trúlaus, er það
ekki?
Joseph var hljóður eitt andar-
tak, svo sagði hann: — Jú, það er
rétt, ég hef ekki trúað á neitt,
nema mátt minn og megin, siðan
ég var barn. Veröldin kenndi mér
það, herra minn.
Herra Chisholm kinkaði kolli.
— Mig grunaði þaö, herra
Armagh. Þér eigið eftir að koll-
sigla einhvern daginn. Hann stóð
upp. — Herra Armagh, ég held ég
taki óskir yðar til greina. Þér get-
iö veriö viss um það. Ég er ekkert
næmur fyrir hótunum yðar gagn-
vart mér og dóttur minni, ég kýs
aöeins að sjá fyrir endann á þessu
og vera alveg laus við yður. Ég
vona að ég þurfi aldrei að sjá yður
framar. Aldrei!
Joseph gekk út og herra Chis-
holm horfði á eftir honum. — Guð
fyrirgefi okkur báðum, hugsaði
hann.
Herra Chisholm sagði viö dótt-
ur slna, þegar hann kom heim:
— Herra Armagh ætlar ekki
eingöngu að eyðileggja okkur,
heldur lika son sinn, nema við
göngum að þessu. Hann hafði
kallað hana inn á vinnustofu sína.
Hann haföi líka sent boð eftir
Bernhard Levin, sem var einka-
ritari hans og trúnaðarmaöur.
Svo hafði hann einfaldlega lagt
fyrir þau plöggin, sem herra
Armagh hafði fengið honum um
morguninn.
Aðeins einu sinni varð henni á,
að hrópa upp yfir sig I angist. —
Ó, pabbi! Mér þykir svo leiðin-
legt, að ég skildi fara á bak við
þig. Hún var orðin náföl.
— Ég get ekki skilið að nokkur
maður geti verið svona grimm-
lyndur — að hafa I hótunum við
okkur, sem ekkert höfum unnið
saka. Og lika við sinn eigin son.
Hans eigin son!
Herra Chisholm gar varla af-
borið að horfa á dóttur sina, sem
hann elskaði svo heitt. Munnur
hennar, sem venjulega var bros-
andi, var nú afskræmdur af
sálarkvöl. En hann sagði, eins ró-
lega og honum var unnt:
— Ég er hrædd um að hann
meini fullkomlega það sem hann
segir, Marjorie. Ég held ég vilji
ekki hætta á aö reyna hvort hon-
um er alvara. Joseph Armagh
hefir það mikil völd, að hann get-
ur komið I veg fyrir að Rory geti
nokkurn tima skapað sér fram-
tlðaratvinnu og ef hann myndi
setja upp sina eigin lögfræðiskrif-
stofu, mun hann ábyggilega sjá
til, að enginn þurfi að leita til
hans.
Þung tárin runnu niöur kinnar
Marjorie, án þess hún yröi þess
vör. Svo sagði hún aö lokum: —
Ég er dóttir þin, faðir minn, og ég
vona að ég hafi erft eitthvaö af
hugrekki þlnu. Ég ætla að skrifa
Rory ikvöld. Þaö verður auöveld-
ara en að segja honum þetta, aug-
liti til auglitis.
Um kvöldið settist hún við að
skrifa og unga andlitiö var af-
skræmt af sorg:
Vinur minn!
Ég hefi komizt að þvi, eftir
mikla umhugsun, aö hjónaband
okkar sé dauöadæmt og var þaö
frá upphafi. Viö fórum bæöi á bak
viö feöur okkar og kölluðum yfir
okkur ógæfuna. Ég ætla ekki aö
blekkja sjáifa mig eöa þig og
segja aö ég hafi aldrei elskað þig,
þaö væri ekki rétt, en ég verö aö
viöurkenna aö ástin hefur dofnaö
meö tlmanum.
Ég hefi reynt aö láta þaö ekki
henda mig, en þaö hefir ekki tek-
izt. Ég ætla aö sækja um aö
hjónaband okkar veröi gert ógilt
—'það þarf enginn aö vita, aö viö
höföum þessa fbúö I Cam-
bridge. Ég mun alitaf minnast
þln meö hlýjum hug. Reyndu ekki
aö hitta mig. Ég biö þig llka aö
skrifa mér ekki. Þaö getur ekkert
breytt ákvöröun minni. Ef þú hef-
ir einhverntima elskaö mig, þá
biö ég þig, i nafni þeirrar ástar,
aö gera þaö sem ég biö þig um nú,
annað myndi aöeins veröa til þess
aö valda okkur báöum sársauka.
Hún fór svo til Cambridge, til
litlu íbúðarinnar og lagði bréfiö á
rúmið. En þá -var henni líka allri
lokið. Hún fleygði sér ofan á rúm-
iö, þrýsti koddanum aö hjarta
sinu og lá svo grafkyrr og þögul,
til að reyna að fá þrek, til að yfir-
gefa þennan sælureit sinn að ei-
lifu.
Þegar Rory las bréfiö, sagöi
hann viö sjálfan sig: — Þetta er
lygi, þetta er allt lygi . . . Aðeins
tveim dögum áöur, höfðu þau
Marjorie legið hlið við hlið I þessu
rúmi I ástriðufullri ástarsælu og
Marjorie hafði sagt: — Þú mátt
aldrei yfirgefa mig, Rory. Ég
dey, ef ég missi þig!
Marjorie hans, ástin hans:
Marjorie, sem aldrei sagði ósatt
orð — hún sagði ekki satt núna.
Það hlaut að vera þessi skepna,
þessi faðir hennar, sem hafði
komið þessu til leiðar. En hann, —
Rory, ætlaði ekki að láta það buga
sig, hann ætlaöi að ná sambandi
viö Marjorie, hvað sem það kost-
aöi.
t sex mánuði eftir þetta, réðist
hann aftur og aftur á dyrnar I húsi
herra Chisholms, sem alltaf voru
harölæstar fyrir honum. I sex
mánuði skrifaði hann herra Chis-
holm ásökunarbréf. Hann skrif-
aöi Marjorie eldheit ástarbréf á
hverjum degi, en þau voru send
aftur til hans, óopnuð. Hann varð
bæði magur og fölur. Honum datt
lika i hug, að leita ásjár föður
sins, hann hlaut að geta ráöið við
hinn hægláta og lágværa herra
Chisholm.
Svo var það einn daginn, að
hann fékk innsiglað þykkt bréf,
þar sem honum var tilkynnt að
hjónaband hans og Marjorie
Chisholm, heföi verið gert ógilt i
einhverjum litlum réttarsal i
lægu þorpi.
Mér var ekki einu sinni stefnt
fyrir rétt, sagði hann við sjálfan
sig. Svo varð hann veikur og lá I
rúminu I nokkra daga. Hann ósk-
aöi þess innilega, aö hann fengi að
deyja, honum kom jafnvel I hug,
að svipta sig llfi.
Ari slðar kvæntist hann Claudiu
Worthington og fór hjónavigslan
fram I einkakapellu sendiherr-
ans. Þetta var mikil brúðkaup,
mest um talaði atburður ársins.
Þegar Claudia lá við hlið hans I
hjónarúminu, hugsaði Rory: — ó,
guö minn góður, Marjorie, ástin
min. Elsku yndið mitt, Marjorie.
Ari siðar fæddist fyrsti sonur
hans, Daniel, næsta ár þar á eftir
Joseph og tveim árum siðar
tvíburarnir Rosemary og
Claudette.
Claudie Armagh var framúr-
skarandi húsnóðir og allir töluði:
um hve aðjaðandi hún væri.Hún
varalltaf glæsilega búin og skart-
gripir hennar voru nanálaðir.
Hún stjórnaði meö myndugleik
heimili sinu, hvort sem þau
bjuggu i stórhýsunum i London
eða New York, eöa þau dvöldu i
Frakklandi eöa á Italiu, þar sem
þau áttu einbýlishús. Þegar Rory
var kjörinn á þing fyrir Pennsyl-
vaniufylki, var Claudia eins og
fiskur i vatni i Washington. Veizl-
ur hennar og miðdegisverðarboð
voru það skemmtilegasta sem
menn höfðu upplifað.
Einu sinni sagði hún við eigin-
mann sinn: — Ég veit að eigin-
menn eru ekki alltaf trúir hjú-
skaparloforði sinu, en ég vildi
óska að þú værir ekki alltaf svona
— svona — hávær . . .
Rory leitaði aö Marjorie I öllum
ungum konum, sem urðu á leið
hans, en fann ekkert sem minnti á
hana.
1 september árið 1901 dó Harry
Zeff skyndilega úr hjartaslagi i
húsi sinu i Philadelphiu. Viku slð-
ar var Charles Deveraux á leið
heim til sln frá New York, þegar
lestin, sem hann var með fór út af
sporinu. Þrir menn létust, einn
þeirra var Charles. I fyrsta sinn á
ævinni drakk Joseph Armagh sig
fullan.
Joseph reyndi aö dvelja I Green
Hills, að minnsta kosti eina viku I
hverjum mánuði, til að hitta dótt-
ur sina og Elisabeth, sem kom
ekki svo oft til hans i New York
eöa Philadelphiu og áöur. — Ég er
aö verða sextug, sagði hún, — og
ferðirnar geta orðið þreytandi.
Hvorugt þeirra minntist nokk-
urn tima á Courtney, þvi hann
hafði gengið i klaustur I Amallfi
og skrifaði móður sinni mjög
sjaldan, og þá einungis til að
þakka henni fyrir peningasend-
ingar til klaustursins. En Joseph
vissi um sálarkvöl hennar, vegna
þess að það hafði aldr^i gróið um
heilt milli þeirra mæðgina.
Astriðan var að mestu leyfi
horfin úr sambandi þeirra, en það
var komið á það stig, að þau nutu
innilega þess friðar, sem gagn-
kvæmt traust skapaði. Þau gátu
setið saman eða legið saman
hljóö og hugsandi, haldizt i hend-
ur og það voru einu friðarstund-
irnar, sem Joseph hafði nokkurn
tima þekkt.
Framh. i næsta blaði.
48 VIKAN 28. TBL.