Vikan - 10.01.1980, Qupperneq 22

Smásaga
A.RNOLD Akre drap konuna sína.
Hann var fimm daga að því. Það má
segja, að hann hafi gert það, vegna þess
að hann var aleinn með henni og vegna
þess að hann var læknir. Ennfremur má
segja, að hann hljóti að hafa haft
ástæðu. En ef einhver hefði grunað
hann og spurt hann, hefði hann ekki
getað gefið gilda skýringu.
Hann hafði framið hið fullkomna
morð. En það grunaði hann að sjálf-
sögðu aldrei neinn, og það spurði hann
heldur aldrei neinn.
IC^ONAN min segir alltaf, að mig
skorti framagirni. Það er eflaust satt.
Mér finnst allt i lagi, eins og það er, og
ég er ánægður með starf mitt. En ég skil
hvað hún á við. Ég er orðinn miðaldra,
og enn er ég aðstoðarlæknir á Rikis-
spitalanum. Ég fæ ekki hærri stöðu. Það
myndi krefjast meira starfs á
rannsóknarsviði, og eiginlega er ég
fremur latur. Í hreinskilni sagt, þá er það
konu minni að þakka, að ég skuli þó
hafa náð svona langt. En lengra held ég
ekki.aðég komist.
- — Það skiptir mig auðvitað engu
rt4|i>fAVnöld, se^hún. — Bara að þú
sértánægður. v ' '
Og svo brosir hún.
Konan min brosir alltaf. Og hún er
mjög falleg. Rödd hennar er einnig
falleg, mild og mjúk. Hún hækkar aldrei
róminn, þegar hún talar. Ég held hún
hafi aldrei sagt styggðarorð í mín eyru.
— Arnold, segir hún og brosir sínu
fagra brosi. — Okkur er boðið i veislu á
þriðjudagskvöldið. Ég fer auðvitað í bláa
kjólnum minum. Ég held ekki, að neinn
taki eftir þvi, að hann er orðinn þriggja
ára. Og þér finnst ég alltaf svo fín í
honum.
— Já, segi ég.
— Á ég að segja þér eitt, Arnold, nú
eru nágrannarnir búnir að kaupa sér
lítið hús við sjóinn. Litið. rauðmálað
hús, eins og mig hefur alltaf langað til að
eiga. Það hlýtur að vera yndislegt. Þú
veist, hvað mér þykir gaman að synda í
sjónum. En mér er alveg sama, þó að við
séum heima á sumrin. Litli garðurinn
okkar er svo indæll, þó að það verði
stundum heldur heitt i honum. Og svo
sit ég þar með bók. Ég get lesið
heilmikið, Arnold, og mér sem finnst svo
gaman að lesa. Ég gæti ekki lesið, ef ég
væri allan daginn í sjónum. Ég get vel
verið heima á sumrin.
— Já, segi ég.
Og svo brosir hún og horfir á mig
stóru. bláu augunum sínum.
EGAR ég var ungur, var ég trú-
lofaður stúlku, Við kölluðum það að
vera trúlofuð, og við höfðum ráðgert að
gifta okkur. Eiginlega man ég ekki
lengur, hvernig hún leit út. Það sem ég
man — þegar ég hugsa um hana — eru
litlu gráu augun hennar, sem urðu að
grænum deplum, þegar hún reiddist.
Svo hitti ég Evu-Lisu. Ég man, þegar
ég sá hana i fyrsta skipti — ég man eigin-
lega ekkert jafnvel og það. Það hljómar
kannski fáránlega. en augu hennar
liktust risastórunt, dintmbláum fjólum.
Ég á við — það hljómar fáránlega, að ég
skuli muna, að það var einmitt það, sem
mér datt í hug. Hún stóð og brosti til
mín — og sú tilfinning greip mig, að ég
mundi drukkna í augum hennar. Það
hljómar kannski lika fáránlega. Við giftumst
þremur mánuðunt siðar. Við
eignuðumst áldrei barn. Siðan eru liðin
meira en tuttugu ár. Og allan tímann
hefur hún alltaf verið að segja mér, hvað
hún sé ánægð og að það skipti engu,
hvernig hún hafi það, bara að ég sé
ánægður. Öllum likar vel við hana, og
allir segja mér. hvað ég sé lánsamur að
eiga svona einstaka konu.
— Já, segi ég.
Hún er mikið ein. Starf mitt er tima
frekt, og ég þarf oft að sækja fundi ■
kvöldin. Læknafélagið tekur einnig sinf
tíma. Það skrýtna er, að mér leiddist a*
sækja fundi, þegar ég var yngri. En
hef ég ekkert á móti því. Svo að Eva-Li^
er mikið ein. Ég kem aldrei seint heim
þvi ég veit, að Eva-Lisa biður eftir méf
Hún vill alltaf fá að vita, hvernig ég
haft það, og ef ég hef borðað úti. v^
hún gjarna fá að vita. hvað var á
borðum. Égsegi henni það.
— Það var gott, segir hún. — Það vaí
X2 Vlkan X. tbl.