Vikan - 10.01.1980, Qupperneq 25

Bouclé
TASSO vegg-
striginn
fráokkurer
auöveldur
f uppsetningu
C/G fór i olíustakkinn minn og
immistigvélin. Ég gekk þessa tveggja
na leið til gistiheimilisins og fékk
naðan sima. Fyrst hringdi ég til
'hngja hjálparsveitarinnar niðri í
Enum. Svo hringdi ég til doktors
arsens.
— Ég var orðinn hræddur um ykkur,
tgði hann. — Þú ætlaðir að hringja i
ær.
— Hún er dáin. sagði ég.
Það var stundarþögn við hinn enda
ínunnar.
— Dáin? Hvers vegna dáin?
— Ég skil það ekki, sagði ég. — Ég er
minn að hafa samband við hjálparsveit-
na. Við komum ekki fyrr en eftir
lokkra klukkutíma. En ég býst við, að
Jað verði i dag.
— Dáin? endurtók hann. — Fékk hún
-f til vill blóðtappa af þvi að þurfa að
iiggja svona lengi hreyfingarlaus?
— Ég veit það ekki, sagði ég..— Það
virtist allt með eðlilegum hætti. Það ætti
að koma í Ijós við krufningu. Vertu
hlessaður.
Höfuð mitt virtist gjörsamlega tómt.
Friðsamlegt og undarlega tómt. Ég
hugsaði ekki um nokkum skapaðan hlut.
Hjálparsveitarmennirnir voru fremur
nngir, og þeir töluðu fátt. Um hvað
hefðum við svo sem átt að tala? Þeir
höfðu lent i ýmsu. Ég man, að það féll
skriða i þessum dal fyrir nokkrum árum.
Hún tók með sér fjögur hús. Hjálpar-
sveitin fékk lof fyrir framgönguna.
Ekkert fannst við krufninguna.
Laeknirinn skrifaði hjartaáfall á dánar-
vottorðið. Það er hvort eð er banamein
okkar flestra — að hjartað hættir aðslá.
Doktor Larsen var hjálpsamur og
áhyggjufullur.
— Þú litur ömurlega út, sagði hann.
Þú átt hálfan mánuð eftir af friinu
þinu. Og min vegna þarftu ekki að flýta
aftur til starfa. Ég get gegnt þinum
störfum áfram. Farðu bara aftur i selið.
Ff þú ... ef þú ... égá við...
Ég skildi, hvað hann átti við. Hann
hafði aetlað að segja: — Ef þú treystir
t*ér til, en hætti við í miðju kafi. Því
skyldi ég ekki treysta mér til þess? Ég var
haldinn einkennilega tómlegri og léttri
°8 fjarlaegri tilfinningu — eins konar
frelsiskennd. Það var eins og ég væri nú
laus við eitthvað, sem hafði þrengt að
mér, hangið á mér og íþyngt mér. Ég fór
l'i baka i selið.
Það var aftur komið gott veður, og
Sarðurinn og gamla selið biðu mín,
nýþvegin og fersk
Ég var svo heppinn, að ég fann aftur
fötuna, sem ég hafði misst, hún hafði
eLki sokkið svo djúpt, hún lá eins og á
'hiili hillu rétt undir vatnsborðinu. Merki-
legt. Svo bar ég vatn upp í selið og gerði
hað hreint, þar hafði áreiðanlega ekki
verið almennilega þrifið í mörg ár. Ég
skipti á rúmunum og viðraði sængur-
fötin. Ég fór á veiðar, i gönguferðir, ég
borðaði og svaf.
Ni
Úhefég verið héríviku.
En það undarlega er, að ég sef ekki
jafnvel og áður. Til dæmis vaknaði ég
snemma í morgun við hljóð i flugvél
það hefur aldrei hent mig fyrr.
Ég sit á varinhellunni og hlusta á
kyrrðina. Og á hljóðin. sem mér geðjast
svo vel að. Dapurlegt kvak lóunnar í
móunum, flugnasuðið undir suður-
veggnum, dauft skrjáfið I fjalldrapanum
i golunni. En þögnin er ekki söm og hún
var. Ég skil þetta ekki. Hún er orðin
áþreifanlegri, það er eins og hún þrengi
sér inn á mig. Þetta er nánast eins og
líkamleg tilfinning, sem verður æ
sterkari.
Ég er farinn að óttast þögnina.
Endir, þýð. K.H.

..’W'-

- sími 83500
Grensásvegi 1
1. tbl. Vlkan »5