Vikan - 10.01.1980, Qupperneq 35

•o
fara með Knút. Þannig átti
e*nmitt að fara með alla karl-
nienn. Ef henni tækist að fara
nákvaemlega eftir bókinni yrði
hann alveg trylltur af ást. Stóð
bar kannski ekki skrifað: „Sé
unga stúlkan kuldaleg í fram-
^omu og láti sem henni standi
nákvæmlega á sama um unga
nianninn vex ástin að sama
skapi og hann mun gera allt til
að sigra hjarta hennar.”
— Hvert ætlarðu? spurði
Lisa.
— Út með Knúti. sagði Lotta
d*"ýgindalega.
Knútur átti lítinn, eldrauðan
sportbíl svo að hún átti fyllsta
rétt á því að vera dálítið upp
n*eð sér af aðdáandanum. Svo
%tti hún sér til herbergis síns til
að snyrta sig.
Knútur kom klukkan 6.20.
Litla systirin, Lisa, opnaði fyrir
Lonum.
— Komdu inn, sagði hún. —
Lotta er ekki alveg tilbúin.
Knútur kom inn. Lotta sat í
herberginu sínu uppi á lofti og
starði full aðdáunar á spegil-
niynd sína. Hún hafði lokið við
að klæða sig og snyrta fyrir
hálftíma en það var algjör
nþarfi að koma þjótandi niður
um leið og Knútur hringdi dyra-
bjöllunni. „Biðtími eykur á þrá
unga mannsins,” stóð í bókinni.
Svo að Lotta var ekkert að flýta
sér.
Móðir hennar barði að dyrum
klukkan hálf sjö.
— Knútur bíður eftir þér
niðri, sagði hún. — Ertu ekki
bráðum tilbúin?
— Það liggur ekkert á. Hann
þarf ekki að ímynda sér að ég
bíði hans full eftirvæntingar
bara af því að hann býður mér á
einhverja ómerkilega bíómynd.
Móðir Lottu hvarf á braut
með þessi skilaboð.
— Hún er alveg að verða
tilbúin, ungi maður, sagði hún.
— Sestu niður.
Knútur settist niður og
fylgdist óþolinmóður með
klukkunni. Lotta sat uppi á lofti
við sömu iðju. Hún hafði
ákveðið að fara niður þegar
klukkuna vantaði kortér í sjö.
Þegar hana vantaði tuttugu
mínútur gat hún varla beðið
lengur. Hún ákvað að leysa
hann frá kvölum biðtímans
innan tvgggja mínútna.
Loks liðu þær og hún opnaði
dyrnar. Hún lagði af stað niður
teppalagðan stigann. Af mikilli
reisn og sjálfsöryggi eins og hún
hafði séð kvikmyndastjörnurnar
gera í glæsimyndum frá
Hollywood. Því miður hefði
hún getað sparað sér þessa glæsi-
legu innkomu. Það var enginn
sem beið hennar í anddyrinu.
Hún flýtti sér inn í dagstofuna.
— HvarerKnútur?
Móðir hennar leit upp úr
Vikunni sem hún var að lesa.
— Hann nennti ekki að bíða
þess að þú lykir málningarvinn-
unni . . . Hann fór á diskótek
með systur þinni.
Þýð. J. Þ.
í miðri Viku
2. tbl. Vikan 35