Vikan - 10.01.1980, Qupperneq 42

Smáauglýsingar
BIAÐSINS
Þverholtill sími 2 70 22
Opið til kl.10 í kvöld
bók í blaðformi
fæstá næsta b/aðsö/ustað
Framhaldssaga
„Hvar er Ali?” spurði hún. „Ég ^
hann hvergi í versluninni.”
„Ó, nei. Hann er ekki hér.”
Claire brosti og sagði: „Er hann
veikur? Hver passar búðina á meðan?"
„Það geri ég. Og það væri synd að
segja að það væri mikið að gera.”
„Get ég hjálpað þér? Ertu líka að
vinna þarna á bak við?” spurði hún og
benti i áttina að vörugeymslunni.
„Þaðskiptir ekki máli. Ég fer þang'
að þegar ég hef lokað.” Hann horfði
þungbúinn á hana og sagði: „Ef þet13
heldur svona áfram, vina mín, þá get ðg
lokað sjoppunni.”
„Um hvað ertu að tala?”
„Málverkin. Hvaðannað?”
„En Bruce, þú verður ekki milljóna-
mæringur á þeim. Þú þyrftir heila tylft
til að fá sæmilegan pening út úr þessu.’
„Hver var að tala um milljónir? Ef ég
gæti prangað myndunum inn á Kanann
gegn þeirri tryggingu að hann fengi þ*r
allar, þá væri ég vel stæður. Eða öllu
fremur. ég — við gætum farið héðan-
Ertu ekki orðin leið á þessum stað-
Claire?”
BrUCE gekk til hennar, lagði hönd-
ina á öxl hennar og sagði: „Ég er þ3®
allavega. Við gætum farið eitthað sant'
an og byrjað upp á nýtt.”
„Eftir að þú hefur lagt allt þetta erfiði
á þig til að koma versluninni í sæmileg1
ástand?”
„Claire, hvernig heldurðu að veltan sð
á svona stað?"
„En hugsaðu um timann
peningana sem þú hefur lagt í þennan
stað, Bruce, síðan brann hér —”
„— Þessi staöur hefur aðeins sett mil
í skuldir. Hvers vegna heldurðu að ég
hafi gert verslunina upp? Ég hefði aldrei
getað lagfært þennan kofa ef ég hefð*
ekki tekið lán. Og nú sit ég í skuldum
næstu þrjú árin —”
„Lán? En ég hélt —” Claire
þagnaði. Þótt undarlegt mættivirðes1
hafði Bruce aldrei rætt við hana um fjéf'
mál sín áður. Hún hafði aðeins tekið
það sem sjálfsagðan hlut að Bruce aeth
verslunina og þaðsem henni fylgdi.
„Ég vildi að svo væri," sagði hann-
„Ég hefði getað fengið góðan pening
fyriraðselja hana.”
Bruce sneri sér að litla ísskápnum oí
tók út bjórflösku um leið og hann
spurði: „Viltu einn??” Þegar hún hrist'
höfuðið tók hann upptakarann og hél1
siðan áfram: „Ég þurfti tíma. Það ar all'
sem skipti máli. Og svo heppni auðvitað
En það virðist vera eitthvað sem fyl8,r
öðrum, Dermott til dæmis.”
Claire fann að það fauk i hana. Hún
vissi ekki hvort ruglaði hana meira'
framkoma Bruces eða það hvernig hann
talaði. Hún hafði einsett sér að segia
honum að hún gæti ekki gifst honum ''
og nú voru samræðumar farnar s®
snúast um látinn eiginmann hennar.
42 Vikan 2. tbl.