Vikan - 10.01.1980, Blaðsíða 43

~r*. <■ + *’*>■*■ x •'***«*•*■•*• •■*! ¥VV» *» * • > ?v^
V" v- >V <* >c .,. v",...
r *r~A*«v ""--.f
• >&*>•* *t*- ■*<>> .A^
1 %
W%
, 4CK.x»-\ «■-••
-"#■.
íé:
v M
í -
f#/

#A*
Ci >c «■
^.^v< 1
- ?.?*•"** v
v: ’ | > \ %< v ^
'» w
••Þaö er sjaldan talað um látið fólk
sem heppið,” sagði hún kuldalega.
„Þú veist vel við hvað ég á,” svaraði
Btuce. „Ég er að tala um þegar hann var
á lifi. Þú getur ekki neitað því að hann
var heppinn þá. Allt sem hann snerti —”
„Það var ekki bara heppni, Bruce.
Hann lagði mjög hart að sér, það veistu
vel. Hann varð ekki ríkur á að vinna sem
fréttamaður. Hann hafði bæði útvarpið
°g sjónvarpsþáttinn, en —”
Bruce hló stuttaralega og greip fram í
fyrir henni: „Og þú trúir því að það hafi
séð honum fyrir bil eins og Mercedes
Benz þó að hann hafi verið öruggur fjár-
hagslega í þessari vinnu sinni?”
Það var eitthvað mikið breytt við
Bruce, sem Claire gat ekki gert sér grein
fyrir. Það var ótrúlegt, en Bruce virtist
Vera á barmi örvæntingar. Rödd hennar
var hörð þegar hún sagði: „Hann vann
fyrir því.”
HaNN settist allt i einu niður við
skrifborðið og I sterkri dagsbirtunni sá
hún þreytuhrukkur i andliti hans þegar
Framhaidssaga
eftir Hildu Rothwell
UNDIR
AFRÍKU
HIMNI
TÍUNDI
HLUTI
hann sagði: „Claire, veistu hvað þeir
innfæddu voru vanir að kalla Dermott?
Þeir kölluðu hann Nefið. Það var
næstum því hægt að sjá það, þegar hann
gekk þefandi um göturnar. Það fór
ekkert fram hjá honum, það get ég sagt
þér. Ekkert.”
Claire svaraði ekki. Hún minntist þess
að Henry Hallet hafði sagt eitthvað í þá
áttina.
„Og þegar hann var i lögreglunni,”
hélt Bruce áfram. „Heldurðu ekki að
hann hafi búið að því? Ég veit betur.
Makelíubúar treystu honum — þótti
vænt um hann. Og hann var á sífelldu
flakki um landið. Manstu ekki eftir þvi?
Inni i frumskógunum og jafnvel uppi í
Walushi.”
„Walushi? Mwelya Pape dó á
trúboðssjúkrahúsinu þar.”
„Hann dó ekki aðeins þar, góða min.
Hann fæddist þar líka, sem er sennilega
ástæðan fyrir því að ræfillinn lagði það á
sig að hverfa aftur þangað þegar hann
vissi að hann átti ekki langt eftir.
Honum var kennt í trúboðsskólanum
þar. Það voru aðventistar þar, og hvort
sem þú nú veist það eða ekki þá eru þeir
óvitlausir — og þú skalt ekki halda að
Dermott hafi ekki gert sér grein fyrir
því.”
„En, ég skil ekki — ”
„Sjáðu nú til, Claire. Ég hef farið
þangað sjálfur. Ég hef kembt allt landið í
leit að þessum bölvuðu málverkum sem
þessi hálfviti, Pape, reyndi næstum þvi
að gefa í burtu við hverjar einustu dyr
sem hann kom að, fyrir brauðbita eða
gamla skyrtu. Þeir gátu ekkert gert fyrir
hann hjá trúboðsstöðinni. Þeir reyndu
að kenna honum einhverja iðn en hann
vildi ekki gera neitt annað en mála.”
Bruce tók upp glasið. þambaði úr þvi
og hélt siðan áfram: „Ég veit minna en
ekkert um list. En ég talaði við einn af
aðventistunum þarna uppfrá. Hann áleit
einnig að að vissu leyti hefði Pape verið
brjálaður. Hann sagði: .Sennilega, það
eru flestir snillingar i einhverjum skiln-
ingi.’ Og eins og ég sagði þér vita þessir
náungar um hvað þeir eru að tala.”
Þegar Bruce þagnaði andartak, skaut
Claire inn í: „Það er einhver frammi í
versluninni.” Hann bölvaði i hljóði, ýtti
tómu glasinu til hliðar og flýtti sér inn i
dimma verslunina.
Claire fannst hún allt í einu vera
dauðþreytt. Hún krækti sér i stól með
öðrum fætinum og lét sig falla niður i
hann. Svo að Bruce hafði aðeins unnið
að einu vissu marki öll þessi þrjú ár sem
hann hafði haft verslunina. En hvað var
að ske? Andstaða hans — hatur jafnvel
— gegn Dermott hafði haft meiri
afleiðingar en hann hafði nokkum tíma
gefið í skyn, það var augljóst. Átti hann
við að Dermott hefði ekki haldið sig
alveg við lögin? Hún hristi höfuðið. Eitt
var öruggt, Bruce var annaðhvort farinn
að fara slíkar leiðir sjálfur eða þá hafði
hann ekkert á móti þvi ef um einhvem
ávinning var að ræða.
Hitinn i litla herberginu var kæfandi.
Það, ásamt viðbjóðnum á manninum
sem hún hafði ætlaðað giftast, rak hana
á fætur og út í bakgarðinn. Þar var allt i
niðurniðslu. Kassar höfðu verið opnaðir
og skildir eftir þar sem þeir stóðu þaktir
rauðleitu ryki. Hún gekk að vörugeymsl-
unni og mundi allt i einu eftir Efraim, en
þar var læst. Síðan reyndi hún að berja á
dyrnar en aðeins þögnin svaraði henni.
V^-LAiRE ákvað að koma sér I
burtu, án þess að fara aftur inn i verslun-
ina. Hún gæti hringt í Bruce og sagt
honum að hún gæti ekki gifst honum.
En um leið og hún hafði ákveðið þetta
vissi hún að þó að hana langaði ekki til
að sjá hann aftur gæti hún ekki bara
gengið I burtu á þann hátt. Hvað svo
sem hann hafði gert, eða hafði hugsað
2. tbl. Vikan 43