Menntamál - 01.08.1935, Blaðsíða 14

92
MENNTAMÁL
nemendanna; með því á ég við það, að efni og fram-
setning efnisins sé ekki ofvaxið skilningi þeirra.
í öðru lagi verður framsetning og stílsmáti efnisins
að vera i góðu lagi, jafnframt þvi, að gangur þess leiks,
sem tekinn er til meðferðar, ætti jafnan að innihalda
eitthvað það, sem gefið gæti nemandanum ástæðu til
umhugsunar, í sambandi við atferli og afdrif þeirra
manna, sem leikurinn fjallar um.
1 þriðja lagi ber ætið brýna nauðsyn til, að vanda
mjög rækilega meðferð textans. Nemandinn verður að
skilja það, að eitt veigamesta atriðið til þess, að þetta
ástsæla skemmtiatriði nái nokkurri átt, sé skýr og
áheyrileg framsögn, og til hennar verði þvi að vanda,
ef nokkurt viðlit sé til, að öðrum sé hjóðandi upp á
að horfa á þessa vinnu þeirra.
Þegar um börn er að ræða, er ekki við því að bú-
ast, eins og lestrarkennslunni hefir hingað til verið hag-
að hérlendis, að þeim takisl að ná svo miklu lífi i fram-
sögnina sem vera ber; þá er þó samt mikið unnið, ef
það tekst að koma þeim i skilning um, í hverju liún
liggur, og hvaða leið skuli fara, til að ná henni. Að
gera börnunum þetta skiljanlegt, á auðvitað að vera
fyrsta og sjálfsagðasta hlutverlc hvers lestrarkennara,
þvi ef það er iðkað frá byrjun, við lestrarkennsluna,
verður þessi lifandi blær hins eðlilega talaða orðs óað-
skiljanlegt frá lestri og framsögn barnsins alla tíð, og
þá mundu þessar litlu og fátæklegu skólasýningar bera
nokkuð annan blæ, en raunin ber oft vitni um. Ef þess-
ara nefndu atriða er ekki gætt, en allt látið reka á reið-
anum, og þetta skoðað einungis sem léttvæg dægra-
dvöl, getur þetta orðið til að spilla smekk barnsins fyr-
ir góðri framsögn og góðri meðferð leiks.
Ef kennarinn ætlar sér að æfa leik með bekkn-
um sinum — hve lítill sem leikurinn annars kann að
—, má honum ekki gleymast að nota það tæki-
vera