Menntamál - 01.08.1935, Blaðsíða 39

MENNTAMÁL
117
fyrir hvern tón. Krepptur hnefi merkir grunntóninn, do. Út-
rétt hönd merkir 5. tóninn í skalanum, so (ekki sol), en fram-
rétt þann 3., mi. Þessir þrír tónar eru fyrst lærðir. Opnast
þá margar leiöir. Rytminn er fyrst í stað æfður sér. Næst
eru lærðir 7. og 2. tónn tónstigans. Merkiö fyrir þann 7., bi
(eöa ti) er uppréttur vísifingur, vakin athygli á leiSsögutón-
inum, en merkiS fyrir annan, re, er höndin rétt skáhallt upp.
í þriðja lagi eru svo lærSir 4. og 6. tónninn. Sá 4. er tákn-
aður með vísifingri niöur, fa leitar niSur til mi (f—e). Fyrir
6. tóninn, la, er höndin látin
lafa, þaö er grunntónninn í
rnoll, látinn tákna sorg og
þunglyndi. Á hverju stigi eru
auðvitaö margar æfingar. Þó
aö skalinn sé nú þannig
fenginn er margt eftir, er þá
fariö aS fást við nótnaskrift
o. f 1., sem oflangt yröi hér
upp aS telja. En af því a'S
þessi lýsing er afskaplega ó-
fullkomin skal þeim, sem
vildu kynna sér þetta nánar, bent á bækling eftir Margrethe
Dahl: Kortfattet Iiörelære. En fremstilling af Tonika-do. Me-
toden.
Solfége-aðferÖin er í þrem aðalgreinum, sem lærðar eru
samtímis: Tónbila-æfingar, rytmiskar æfingar og „músik-
diktat." — Allar tónbila-æfingar eru sungnar á nótnanöfn-
unum. ByrjaS á léttu, en smá-þyngt á. Ekki má leggja áherzlu
á tóngæSin. En þa'ð verður aS syngja hreint.