Menntamál - 01.12.1957, Qupperneq 87

MENNTAMÁL
277
inni, en eitt var það þó, sem þeir virtust hafa hug á að
sjá, en það voru skylmingarnar með höggkorðunum, sem
kennarinn nefndi „Contra“ og lét fram fara í sýningar-
lok.
Þegar kennarinn hafði skipað okkur í raðir, útbúna með
hjálm, brynju, glófa og korða, þá var gefin fyrirskipun:
„To skridt frem, eet skridt tilbage, höjre om, venstre om.
Alle ret.“ Að því búnu biðu fvlkingarnar albúnar til at-
lögu í einvígi. Allir héldu niðri í sér andanum, og þegar
kennarinn hafði gjör-athugað fylkingar bardagamann-
anna, hvort allt væri í lagi, kom fyrirskipunin snögg og
ákveðin: „Contra begynd“. Sigu þá fylkingarnar saman
og voru ósvikin, þung og tíð högg greidd í návígi. Þá var
ekki af sér dregið. Það glamraði í korðum, buldi í hjálm-
um og rykið rauk úr brynjunum. Þessari höggorustu lauk
með því, að kennarinn kallaði: „Contra slut“.“
Með þessum frásögnum hef ég leitazt við að leiða yður,
kæru tilheyrendur, burt úr þessum íþróttaskála, sem enn
hefur stærstan gólfflöt allra íþróttasala á Islandi, og inn
í elzta salinn í hans upprunalega formi, og að fylkingum
íslenzkrar skólaæsku, sem iðkar hernaðarlega leikfimi við
danskar fyrirskipanir frá lágvöxnum, alúðlegum dönsk-
um liðþjálfa.
Margt breytist á einni öld. Og þá hafa íþróttaiðkanir
eigi síður tekið breytingum. Þróun sú, sem átt hefur sér
stað, er verk margra bæði lífs og liðinna. Þeim sé þökk
og heiður,
Skólaíþróttir hljóta ávallt að vera margþættar, eigi þær
að vera lífrænar og raunhæfar. Einn þátturinn hlýtur þó
ávallt að vera snarastur, — það er leikfimin, — hún leggur
grundvöllinn, og sviði hennar eru lítil takmörk sett. Innan
hennar ráða hrynjandi og taktur.
Henni til lofs tek ég mér að lokum í munn síðasta er-