Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 11

Lanfblað og spörr
„Ætlarðu að troða mig niður í snjó-
inn?“ spurði ofurlítið laufblað, þegar
spörr hlammaði sér niður á það.
„Eg athugaði ekki, hvar ég tyllti mér
niður,“ anzaði spörrinn.
„Hví liggur þú liérna í garðshurn-
inu?“
„Vindurinn sleit mig af hríslunni og
feykti mér ihingað. Það er sárt að vera
slilinn af grein. Og ekki veit ég hvað
um mig verður."
„Þú deyrð auminginn og verður und-
ir fönninni.“
„Það getur komið fyrir fleiri. Gæti
ekki skeð, að þú fykir lí'ka og dæir?
Lítill lízt mér þú vera og ófær að venjast
°fsanum.“
„Eg get flogið. Og þegar hvessir, flýg
ég í skjól.“
„En hvernig ferðu að, þegar fönn er
yfir öllu og þú nærð ekki í neitt til að
éta?“
„Þá gefa mér góðir menn eill og
annað.“
„Eru mennirnir svo góðir?“
„Sumir.“
„Hefur þú ekkert til að éla núna?“
„Jú, meira en nóg. Mikið var hér af
salla í morgun, mjöli og brauðmolum.
Lérna höfum við verið mjög margir og
satt okkur. En ihvað liggur fyrir þér?
Liggur ekki fyrir þér eyðing og dauði
eins og ég sagði?“
„Líklega verð ég troðið niður í snjó-
lr*n. Ekki getur ihríslan hreyft sig úr
stað, leitað að mér og fundið mig. En
sagt er mér, að ég geti ekki dáið.“
„Ekki þori ég að fullyrða, að laufblað
lifi, en fuglarnir eru ódauðlegir, og jafn-
vel þó að litlir séu. En ekki skalt þú i
snjónum grafast.“
Tók nú spörrinn litla laufblaðið í nef
sér og flaug með það upp á ihúsþak.
„Héðan sér jþú betur sólina,“ mælti
spörrinn og lagði laufblaðið á mæninn.
„Sólinni geta allir treyst.“
„Satt er það, og stór er hún núna, blý
og fögur. En hvað verður um mig, þegar
næsta vindhviða kemur?“
„A ég að fljúga með þig í himininn?“
„Ef þú getur.“
Hann tók laufblaðið og sveif í loft
upp.
H. J.
STEINKASTIÐ.
Bekkjarkeftnarinn sendi þrjá drengi
til yíirheyrslu hjá skólastjóranum.
Hvað hefur þú svo gert? spurði
skélastjórinn þann fyrsta.
— Eg hef kastað steini í vatnið,
svaraði liann.
— En þú? spurði liann þann næsta.
— lig hef líka kastað’ steini í vatnið,
svaraði hann.
— Og heftir þú cinnig kastað steini
í vatnið? spurði hann þann þriðja.
— Nei, ég er Steinn, svaraði hann.
VORIÐ 7