Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 14

hnasla í sig nok'krar sveskjur og brátt
voru þær horínar úr lófunum, sem voru
orðnir nærri því lireinir, en það voru
smámunir, sem enginn setti fyrir sig.
— Tóti er annars allra vænsti karl,
sagði Ari.
— Já, stórfínn. Við ættum að hætta
að bekkjast við hann, sagði Gussi.
— Það er satt. Þá gefur 'hann okkur
kannski oftar sveskjur, sagði Kiddi.
Það var hagfræðilega ályktað. Dreng-
irnir tóku vel í það. Eftir skamma stund
var vegargerðin aftur í fullum gangi ■—
og þó. Ekki var laust við, að drengirnir
gytu augunum stöku sinnum niður til
Tótakofa, en það var snöggt tillit, og var
sem enginn vildi láta annan sjá þær
augnagotur. Þær gálu auðveldlega vald-
ið miss'kilningi.
Daginn eftir var sama hunangsblíð-
an og -vegargerðinni (haldið áfram. En
það var ekki sami ákafinn og daginn áð-
ur. Það var, eins og drengirnir væru
oft og einatt með hugann víðs fjarri
vegargerðinni. Þeir voru lika oft á rjátli
neðan við brekkuna, jsar sem Tótakofi
stóð þögull og grár. Einstaka sinnum
gekk einhver drengjanna íyrir gluggann
og gaul um leið augunum upp í hann.
En þar var ekkerl að sjá, nema dunk
undan kakói, pakka utan af kexi og
dollu undan ávöxtum. Engin hreyfing
var innan gluggans, nema hvað úttroðn-
ar maðkaflugur óhnuðust á rúðunni í
dæmalausu offorsi, Þær vildu auðsýni-
lega úl og skildu ekkert í því, hvað gæti
hindrað þær í því áformi, því þær sáu
birluna og fundu hlýjuna, en samt sem
áður, var eins og einihver ýtti á móti
þeim og varnaði þei n að komast leiðar
sinnar. Og þær böðuðu út vængjunum
og „brummuðu“ reiðilega.
Já, það var eins og kominn væri ein-
hver dragbítur á vegargerðarfrarn-
kvæmdirnar. Drengirnir gutu augununi
æ oftar til Tótakofa og athyglin vai'
víðsfjarri verkefni dagsins. Meira að
segja sinntu drengirnir naumast að
bægja frá sér gulröndóttu flugunum,
sem snarsnérust um í 'brékkunni í leit að
hunangi og voru allra kvikinda hættu-
legust.
Svo kom Bjössi neðan írá kofanum
og sagði varíærnislega:
—- Ég 'hugsa að Gulla, en það var
köttur Tóta, gamall, gulbröndóttui'
högni — langi að komasl út.
— Ha, úl? hváði Gussi.
— Já, úl úr kofanum, sagði Bjössi-
— Ja — há! Er hann inni? sagðt
Gussi og gætli óljóss feginleika í rómn-
um.
— Hann er í gluggakistunni og væ 1-
ir ákaft, sagði Bjössi.
Nú var, sem allt öðlaðist tilgang á nV
og drengirnir tóku til fótanna niðui'
brekkuna og hönduðu frá sér „þeim
bröndóttu“.
— Aumingja kisi. Viltu út í góða
veðrið, sagði Ari og lagði ennið að
rúðunni.
— Mjú, mja-á, vældi Gulli og nugg'
aði þriflegum kömpunum við glerið.
Bjössi lagði ihönd á hurðarhandfang-
ið og bjóst til að opna dyrnar. Þá sagði
Gussi:
— Kannski er Tóla illa við, að við
hleypum kettinum út.
Það kom hik á Bjössa. — En — eI1
við getum ihleypt Gulla inn fljótlega-
10 VORIÐ