Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 13

eins stráksins. Maðurinn hét Þórður,
kallaður Tóti, en húsið 'hét engu nafni
a- rn. k. engu sérstöku en kallað oftast
Tótakofi.
Einn sólríkan daginn, þegar flugurn-
ar flengdust um í logninu með ótrúlega
káu suði, heyrðist kallað:
— Strákar!
Strákarnir, með moldugar hendur og
nióblesóttir í framan, litu upp frá firna-
ntikilli vegarlagningu og gláptu í kring-
um sig og slógu til ískyggilegra flugna
tueð röndóttan húk.
— Strákar! Komið snöggvast! var
ahur kallað og nú tókst skilningarvit-
urn drengjanna að greina, hvaðan kall-
að var. Það var frá Tótakofa og það var
húsráðandi sem kallaði.
Hann stóð utan við kof.... nei, hús-
og hélt á einhverju ferstrendu undir
kendinni.
Drengirnir litu hverir ’á aðra, eins og
þeir vildu spyrja: „Hivað vill lhann?“
Svo slepptu þeir tökum á verkefni sínu
°g lötruðu stuttan spölinn niður til Tóta
°S struku svita af nefi og hresstu með
l)ví upp á íblesurnar.
—- Má ekki bjóða ykkur? spurði
Tóti, og rétti fram ferstrendinginn, sem
leyndist vera trékassi með Ibrúnum stöf-
11 rn og þar mátti lesa PRUNES.
Það var, eins og dálítið hi'k á strák-
u*ium, þ ví ef satt skyldi segja, var eins
°g einhver væri að klípa þá. En það var
ekki gott að gera sér grein fyrir, hvar
l'að var. Þó var einna líkast, að það
V®ri inni í hrjóstinu.
En þelta var, skal ég segja ykkur, sam-
Vlzkan, því það kom stundum fyrir, að
^vengirnir hrekktu Tóta og gerðu hann
öskuvondan. Og þá þorðu þeir ekki að
láta hann sjá sig dögum saman á eftir.
En ekki virtist Tóti erfa það lengi og
nú stóð hann þarna með dularfullan
kassa og var að bjóða drengjunum að
kanna innihald hans.
— Verið ekki feinmir. Þetta eru bara
sveskjur. Þykja ykkur ekki góðar sveskj-
ur? spurði Tóti.
— Ju-ú, muldruðu blesóttu drengirn-
ir og fóru að þurrka af lófum sínum á
buxnaskálmunum. Það var líklega betra,
að móðir þeirra sæi það ekki, því við
vitum öll, hvernig hendurnar verða,
þegar staðið er í vegagerð.
Síðan fóru misjafnlega hreinir fingur
að fiska upp þennan gómsæta ávöxt og
munnvatnskirtlarnir tóku þegar til
starfa.
— Verið ekki feimnir við þetta lítil-
ræði, sagði eigandi hins girnilega kassa.
— Fáið ykkur í báða lófa.
— Takk. — Þakka fyrir. — Kærar
þakkir.
— Þakka fyrir mig, kom síðan srriátt
og smátt frá drengjunum, jafnóðum og
þeir fylltu molduga lófana.
Svo var þetta búið og Tóti hvarf inn
í heimkynni sín, en drengirnir lölluðu
upp í brekkuna á vit bíla sinna og
skyrptu við og við út úr sér sporöskju-
löguðum sveskjusteinum.
— Um-m. Namm, namm, tuldruðu
drengirnir við og við og settust á þúfna-
hnjóta og mörðu um leið nokkra jakobs-
fífla. Þetta var sannkölluð veizla, þarna
úti í sumargrænni náttúrunni undir
skafheiðum, bláum himni með sól yfir
Nóutindi.
En röskir drengir eru ekki lengi að
VORIÐ 9