Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 17

við að eyða sveskjunum mínum. Það
var fallega hugsað. Ég hef haft grun
um það í nokkra daga, að einihverjir
óboðnir væru í heimsókn, sagði Tóti
loks, þegar drengjunum fannst þögnin
vera orðin mikið lengri en allur sá tími,
er þeir höfðu lifað.
Þeir gátu engu svarað og þeim lá við
gráti af skömm og niðurlægingu og líka
hræðslu.
— Vitið þið, hvað þið eruð að gera?
spurði Tóti og rödd hans var þung og
heit. Það var, eins og hún 'brenndi.
Meira þurfti ekki. Einhver byrjaði að
vola og þá tóku hinir undir. Grátur var
því eina svarið, sem Tóti ifökk. Það var
líka skársla svarið, úr því sem komið
var. Þeir sem gráta af skömm og iðrun,
eiga ávallt viðreisnar von. Það sýnir,
að þrátt fyrir hugsunarlaus víxlspor, þá
slær í brjóstinu gott og tilfinningaríkt
hjarta, sem getur orðið lijarta mikil-
uiennis.
Þetla varð drengjunum holl lexía, sem
þeir myndu seint gleyma. Tóti talaði al-
varlega og ró'lega við þá og sýndi þeim
ham á, hvað Iþeir hefðu gert rangt og á
töeðan ihann lalaði, sefaðisl gráturinn.
— Það er ekki það, að ég tími ekki
að sjá af fáeinum sveskjum í ykkur. En
þið hefðuð átt að biðja mig um það,
en ekki taka þær ófrjálsri hendi.
Drengirnir kinkuðu kolli. Þeir gálu
ekki mælt.
— Ykkur væri nær að stunda íþrótt-
lr- Þær eru hollar og göfgandi fyrir ungt
fólk, hélt Tóti áfram. — Hérna skal ég
gefa ykkur spolta og svo skal ég reka
niður staura fyrir ykkur, hérna úti á
halanum. Svo getið þið keppt í því að
stökkva yfir strenginn og séð, hver ykk-
ar er duglegastur.
Það þustu allir út og eftivænting kom
í svip drengjanna í stað hryggðar. Og
eftir skamma stund, voru þeir farnir að
stökkva yfir strenginn og ákafinn og
einbeitnin var allsráðandi.
En uppi í hrekku sentist lítið stúlku-
korn á eftir gulröndóttri flugu. Telpan
ætlaði sér að ná þessari fallegu flugu
og færa mömmu hana. Og hún 'brölti
móð og másandi ofar í brekkuna og
hafði steingleymt að til voru gómsætar
sveskjur.
En drengirnir héldu áfram að stökkva
yfir strenginn og um kvöldið höfðu
þeir stofnað íþróttafélag.
Þetta var sem sé upphafið að nýju
viðfangsefni, sem hafði upp á fjölmarga
möguleika að bjóða.
Og sólin hélt áfram að skína glöð og
ánægð yfir því, að þarna hafði illu ver-
ið snúið til góðs.
Iþróltafélagið starfaði, þangað til
drengirnir urðu fulltíða menn og leiðir
skildust í önnum daganna. En meðan
]iað starfaði, unnust þar margir sigrar.
En þrátt fyrir þá sigra, unnu drengirnir
stærsta sigurinn, þegar þeir ákváðu, dag-
inn góða, að taka aldrei neitt ófrjálsri
hendi. Það var sigurinn yfir þeim sjálf-
um.
VORIÐ 1/3