Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 16

byrjaöi röddin að 'hvetja drengina lil
dáöa.
— Við skulum leita vandlega. Kass-
inn hlýtur aÖ vera í kofanum, sagði Ari.
— Nema að Tóti hafi tekið eftir því,
að það hafði minnkað í kassanum,
sagði Gussi andstuttur.
Nei og skrambakornið. Það gat ekki
verið. Þetta hafði verið „svo lítið“ héldu
hinir strákarnir fram. Tóti hafði bara
látið kassann á nýjan stað, til þess að
Gulli færi ékki í hann.
Já, þar kom það. Ek'kert var líklegra
en ikattarskömmin gæti farið að gramsa
í kassanum. Þeir voru vísir til alls þessir
kettir. Kassinn ihlaut að vera í kofanum.
Og þar sem þeir ræddu þetta, kom
LiIIa litla, fjögurra ára hnáta, í áttina
til þeirra. Þá fékk Kiddi hugmynd.
— Við skulum fara og leita allir, þá
verðum við fljótari. Við getum látið
Lil'lu vera á vakt.
Þetta varð úr. Lillu var lofað góðgæti,
ef hún kæmi hlaupandi til drengjanna,
ef h ún sæi einhvern koma eftir veginum.
— Við erum að taka lil fyrir Tóta,
sagði Ari.
Litla stúlkan féllst á iþetta og ihoppaði
létt eins og fiðrildi inn á 'brúna.
Drengirnir hófu leitina en hún varð
lengri en þeir höfðu húizt við. Það var,
eins og þessi ótætis kassi hefði gufað
upp. Það var þó skrýtið. Ekki var hann
undir rúminu né borðinu. Ekki bak við
dót í einu horninu. Ekki undir bekk-
nefnu við gluggann og ekki u]>p á 'bitum
í risinu. Þetta var þó hart.
Drengirnir sveimuðu óþreyjufullir
fram og aftur um kofann, skimandi,
þreyfandi og dæsandi. Löngunin eftir
hinum gómsætu sveskjum var orðin að
logandi ástríðu. Öll skynsemi var rokin
út í veður og vind. Ekkert rúmaðist 1
hugskoti þessara litlu drengja, nema
óstjórnleg löngun eftir hinum forboðnu
ávöxtum, alveg sama hvernig þeirra var
aflað.
Skyndilega hrópaði Bjössi upp:
— Hér er hann! Hérna er hann!
Drengirnir ruddust til Bjössa. Hann
stóð við rúmið og hafði flett sænginni
af því. Þar undir Iá kassinn, þessi dýr-
indis kassi og var eins og hann væri að
storka drengjunum með ]iví að dyljast
á svo ólíklegunv stað.
Litlar ihendur voru fljótar að krafsa
ofan í kassann og fínlegir fingur læstust
utan um mjúka ávextina. Nú skyldi löng-
uninni svalað og drengjunum fannst, að
þeir ættu það sannarlega s'kilið eftir
jafn fyriíhafnarmikla leit.
En þá dimmdi í dyrum og drengirnir
snerust eldsnöggt á hæl. Hjarta þeirra
felldi úr eitt slag, því í dyrum kofans
stóð Tóti og hann virtist eins og ógnar-
stór risi, þar sem hann gnæfði við loft,
þögull og alvarlegur.
Nú rann það loks upp fyrir drengjun-
um, hvað þeir voru að aðhafast. Þeir
voru að stela og þeir sem stela, kallast
J)jófar og það var voðalegt orð. Svo
voðalegt, að það var varla hægt að
hvísla það. Og nú var röddin, sem hafði
átalið þá dögum saman að gera ]ietta,
þögnuð. Nú lagði hún eklkert til mál-
anna. Engu líkara var en hún hefði hop-
að af hólmi, eins og venja er ragmenna.
En í stað raddarinnar, komu stingir 1
brjóstið. Þar var einhver að klípa.
— Jæja, svo þið eruð að hjálpa mér
12 VORIÐ