Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 37

Skipsfjórinn rekur í sundur landabréfið'.
unum á eitl mál og reyna svo að ráða
þessa gátu.“
„A hvaða mál eigum við að snúa bréf-
unum?“
„Eg held, að það sé rétt að snúa þeim
u frönsku, því að franska bréfið er ýtav-
legast. Ég ætla nú að raða orðábrotun-
Unt saman með nákvæmri hliðsjón af
eyðunum og reyna þá jafnframt að fylla
Ut í þær eyður með þeim stöfum og
°t'ðabrotum, sem ég get hugsað mér, að
hafi máðst út.“
í þessum svifum kom einn af hásetun-
Uni inn og tilkynnti, að „Duncan“
beygði inn í fjörðinn.
„Hvað ætlar þú að gera?“ spurði
John Mangles.
„Við skuluin hraða o'kkur í land svo
fljótt, sem auðið er, John. Helena og
Lindsay fara til Glenvanhallarinnar, en
ég mun fara samstundis til Lundúna og
afhenda flotastjórninni skjölin.“
Joihn Mangles gaf skipanir sínar, og
hásetinn hvarf upp á þiljur.
„Og að síðustu, kæru vinir,“ mælti
greifinn, „við munum halda áfram al-
hugunum okkar. Það er einkum þrennt,
sem við verðum að hafa í huga: 1) Það,
sem við vitum nú þegar, 2) það, sem við
gelum getið í eyðurnar, 3) það, sem enn
hefur engin vitneskja fengizt um.
1. Það, sem við vitum er þetta: 7.
júní árið 1862 hefur þrísiglt skip að
nafni „Britannia“ farizt, að skipstjórinn
VORIÐ 33