Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 15

Lofum honum bara að viðra sig svo-
lítið, sagði Bjössi eftir andartaks'þögn.
— Já, Tóti þarf tíkkert um það að
vita, sagði Kiddi.
Hurðin var því opnuð. Gulli stökk
mjúklega út í sólskinið og reisti stýri og
augasteinarnir urðu að örfínum rifum
í (birtunni.
Þá var því lokið. Nú lá beinast við að
halda út aftur, láta hurðina falla að
stöfum og halda aftur upp í hrekkuna.
En ]iað var engu líkara en segull væri
inni í Tótakofa. Og reyndar var hann
þar. En íhvernig haldið þið, að sá segull
hafi litið út?
Jú, hann var einna líkastur ferstrend-
um trékassa með hrúnum stöfum —
PRUíNES. —
En, nei, það var ljótt. Mamma og
pahibi liöfðu oft sagl drengjunum sín-
um, að þeir skyldu ávallt vera 'heiðar-
legir menn. Heiðarlegir menn, voru
mikilmenni, þótt þeir gætu jafnvel verið
bláfátækir. Og heiðarlegir menn, liöfðu
alltaf hreina samvizku. Þeir voru aldrei
klipnir í brjóstið, þeir voru sigurveg-
arar.
Drengirnir andvörpuðu og gjóuðu
augum út í gluggann. Uti sást engin
breyfing, utan flögr fugla. Nei, það var
allt mjög friðsælt og hlýtt og gott og
drengirnir andvörpuðu aftur. Það var,
eins og þeim liði tíkki rétt vel í þessu
mdæla sumri.
Þá heyrðu þeir sagt:
— Gerir ekkert til. 'Það sér enginn.
Það verður svo lítið. Munar ekkert um
það. Það er því alveg saklaust — sak-
laust — saklaust.
Drengirnir litu hverir á aðra. Jú, þeir
'höfðu allir iheyrt og satt að segja fannst
þeim röddin hafa rétt fyrir sér.
— Auðvitað segi ég satt. Þetta er
smáræði, sem gerir hvorki til né frá
og engan munar um. Verið bara fljótir
— fljótir — fljótir.
Þeir sátu aftur við bílana sína og
lófar þeirra voru einkennilega hreinir.
Og ef vel var að gáð, mátti sjá spor-
ös'kjulagaða kjarna liggja í grasinu hjá
jakobsfíflunum og gleym mér eiunum.
Enn var sama blíðan og sólskinið og
fuglasöngurinn en þó var, eins og
drengjunum væri hálf kalt. Þeir húktu
korpnir hjá hálfgerðum veginum og
forðuðust að líta hverir á aðra. Brátt
yfirgáfu þeir leikvanginn og héldu hver
til síns heima. í dyrunum litu þeir flýtis-
lega um öxl, eins og þeir hyggjust við,
að einhver liorfði á þá. En þeir sáu eng-
an — en samt horfði einhver.
Þetta var upphafið. Og næstu daga
dró ferstrendi segullinn drengina að sér
með ótrúlegu afli og röddin hélt áfram
að telja þeim trú um „að enginn tæki
eftir svona smámunum“. En þótt þeir
tækju lítið í einu, minnkaði ótrúlega
mikið í kassanum.
Með hverjum deginum sem leið, urðu
drengirnir taugaóstyrkari, og svo kom,
að þeir létu einn standa á verði inni
við hrúna, þar sem vel sást til vega. Átti
hann að flauta, ef 'hættu hæri að ihönd-
um.
Einn daginn hrá drengjunum heldur
en ekki í brún. Kassinn var ek'ki á sínum
stað. Hvað var orðið af honum?
Drengirnir skutu á ráðstefnu. Ættu
þeir að láta hér staðar numið? Munn-
vatnskirtlarnir neituðu því og um leið
VORIÐ 11