Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 44

sterklega í lirimöldunum og komst loks
upp á þurrt land. Það fyrsta, sem hon-
um varS litið á, var líkið af syni hans,
er lá í fjörusandinum.
„Sonur minn.... Sonur minn!“
sagði hann og fleygði sér niður við hlið
sonar síns.
Nú sá ihann hvers kyns var. „Guð
minn góður. Hann er dáinn. . . . !“ sagði
hann. Hjarta hans ætlaði að springa af
harmi. Hann neri höndunum saman, leil
upp til himins, og svipur hans sýndi, að
það var faðir, sem tregaði son sinn, sem
hann hafði misst.
Það var aumkunarverð sjón að sjá
foreldrana standa þarna yfir syni sínum.
Sveinninn lá 'kaldur og votur við fæt-
ur foreldranna. Hárið var strokið aftur
um eyrun. Hann lá eins og 'hann svæfi.
Móðirin beygði sig skjálfandi niður
yfir hann og huldi andlit sitt með hönd-
unum. Frammi á sjónum sást ekki annað
en brimlöðrið og skýbólstrarnir. Kipp-
korn frá þeim lá fiskiver eitt, en nú var
farið að búma, svo að það sást varla.
„Líf kann enn að leynast með hon-
um,“ mælti móðirin allt í einu og var
eins og ný vonarstjarna rynni upp fyrir
henni. „Ef við aðeins hefðum hús, kynn-
um við ef til vill að geta lífgað hann.“
Um leið og faðirinn heyrði þetta,
spratt hann upp og var auðséð að það
færðist nýtt fjör í hann. Hann tók nú
son sinn í fang sér og hljóp þegjandi
með hann til fiskiversins. Þær mæðgurn-
ar fylgdu honum. Móðirin var á glóð-
um. Von og ótti skiptust á í huga henn-
ar. Dóttirin hélt kjökrandi í föt móður
sinnar. Litla hjartað hennar ætlaði að
brestá.
Nágrannarnir komu á móti þeim. Au-
ir voru boðnir og búnir til að hjálpa
þeim. Þeir vissu, að hafnsögumaðurinn
hafði róið þennan dag, og hvert manns-
barn í fiskiverinu hafði heyrt um ófar-
ir hans. Þeir ibáru nú drenginn inn og
lögðu hann í rekkju. Þeir, sem eitthvað
gúlu hjúlpað til, voru inni í herberginu,
en allir aðrir biðu fyrir utan dyrnar og
kviðu fyrir hversu fara myndi. Það var
reynt við sveininn allt, sem mönnum
hugkvæmdist, en það 'kom fyrir ekki og
voru nú flestir orðnir vondaufir. En þa
jróttist móðirin sjá lífsmark á sveinin-
um. Nú var lögð hálfu meiri alúð við
að lífga sveininn og loksins tók hann að
anda hægt.
„Sonur minn lifir. . .. !“ sagði móð-
irin og varð nú glaðari en frá verðx
sagt. Hún bað að vísu ekki með orðuni,
en hún þakkaði himnaföðurnum með
klökku ihjarta og renndi augunum upp
til hans.
Fyrir miðnætti var sveinninn orðinn
svo hress, að hann gat setið uppi í rúxn-
inu. Mæðurnar í fiskiverinu sendu
marga heita þakkaúbæn til guðs þessa
nótt. Þær sáu, að eins gat farið fyrxr
sonum þeirra og farið hafði þennan dag
fyrir syni hafnsögumannsins.
(Lestranbók.)
Pétur fór í póst meS bréf.
— Hér vantar kommu yfir, sagði póst-
þjónninn. — Hana verður þú að gera áSor
en ég sendi bréfið.
— Getur þú ekki bætt við þessari kommu?
— Nei, það verður að vera sama rithönd'
40 VORIÐ