Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 42

Stormurinn æddi eins og 'hann væri
í jötunmóði. Vindurinn hreykli upp há-
um holskeflum, og allur sjórinn var í
einu hrimlöðri. Svartir skýjaklakkar
þutu óðfluga eftir himin-hvolfinu og sló
drungalegum skugga á sjávarflötinn.
Þetta var mesta ofviðrið, sem verið
hafði um mörg ár.
Móðir stóð með dóttur sinni við lít-
inn vog. Þær mæðgurnar horfðu með
kvíðafullri eftirvæntingu út á sjóinn og
hirlu eigi um storminn, og þó var svo
hvasst, að þær gátu varla staðið. Þær
stóðu grafkyrrar á sama stað og urðu
að halda höndunum fyrir augun, svo að
sjórinn skvettist ekki í þau.
Allt í einu kallaði dóttirin: „Þarna
eru þeir, móðir mín. . . . !“ Hún henli
skjálfandi langt út á sjóinn og móðirin
sá hvítan depil í sjávarsortanum. Depill-
inn hvarf og kom aftur í Ijós, hann óx
og færðist nær.
Móðirin krosslagði hendurnar og
renndi augum til himins og mælti:
„Droltinn, ég þakka þér. Faðir harna
minna lifir enn. Fleyttu honum heilum
að landi. .. . !“
Það hefði mátt vera steinhjarta, sen1
ekki hefði komizt við af að sjá hina
sorgmæddu móður, er hún mælti þetta*
Hún stóð enn kyrr með krosslagðai
hendur. Hún starði á hátinn, sem maðui
hennar og einkasonur voru í, en mæh1
eigi orð.
Bátnum tókst furðanlega að klj ú
öldurnar. Hann sökk niður á mi^1
háranna, en skaut aftur upp og skein a
fannhvít seglin eins og svanavæng1-
Stundum blés vindurinn svo fast í segi'
in, að báturinn lagðist nálega á hlið'
ina, og móðirin ætlaði þá að springa af
harmi, en siglan hófst aftur upp,
veik væri, og hátnum smámiðaði að
landi.
Nú var liðin hér um hil hálf stund
síðan þær sáu hátinn fyrst, og eftirvsent'
ingin var sárari fyrir móðurina en sar-
ustu kvalir. Annað andartakið hélt hun,
að hún væri húin að missa mann sinn
og son, en ihitt andartakið fékk hún von
um, að þeir myndu komast að landi,
jrangað til önnur alda reið yfir bátinn
og svifti hana aftur allri von. Það val
furða hvað lengi háturinn hélzt ofa11
38 VORIÐ