Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 33

Hásetarnir vörpuðu sverurn kaðli
með sterkum öngli á endanum út fyrir
borðstokkinn, en á önglinum höfSu
þeir komið fyrir vænum fleskbita. Þótt
'hákarlinn væri enn um 200 fet aftan viS
skipið, var hann fljótur að finna flesk-
lyktina og synti hratt til skipsins. Þegar
hann kom nær, sáu skipverjar gráðug
augu hans, sem virtust ætla að springa
út úr augnatóftunum, og uppglenntan
kjaftinn.
Skipverjar fylgdust nákvæmlega með
Öllum hreyfingum hans. Nú var hann
kominn að agninu og lagðist þá á bak-
ið til þess að eiga hægara með að
gleypa þennan lostæta bita, og á svip-
stundu hvarf fleskbitinn upp í kjaft há-
karlsins, en í sama bili sat öngullinn
fastur í hálsi hans, og ihásetarnir drógu
kaðalinn til sín.
Hákarlinn brauzt um með ægilegum
hamförum, en enginn má við margnum,
°g nú var kappmellu brugðið um sporð
bans, og eftir litla stund var hann kom-
mn upp á þilfar skipsins. Einn af háset-
unum nálgaðist hann með mikilli var-
færni og hjó af honum sporðinn með
°xi sinni. Þar með var óvinurinn unn-
lnn, og nú lá næst fyrir að kryfja hann
°g kanna maga hans. Skipverj arnir,
sem þekktu græðgi hákarlanna, væntu
sér mikils af þeirri könnun. En það virt-
lst þó ætla að fara á annan veg, því að
^nagi hákarlsins var því nær tómur, leit
belzt út fyrir, aS hann hefði soltið lengi.
Sjómennirnir voru í þann veginn að
kasta innyflunum í sjóinn, er þeir veittu
athygli einhverju óvenjulegu í maga
bsksins, einhverjum dökkum hlut. Og
1111 var farið að hyggja nánar að þessn.
„HvaS er það?“ spurði skipstjórinn.
„0, það er aðeins steinmoli, sem svín-
ið hefur gleypt,“ mælti einn af háset-
unum.
„Nei,“ mælti annar, sem einnig vildi
vera fyndinn, „það er víst fallbyssu-
kúla, sem skepnan hefur enn ekki melt.“
„Þvættingur! “ sagði Tom Austin
varaskipstjóri. „Sjáið þið ekki, að pilt-
urinn hefur verið mesti drykkjusvelg-
ur, — fyrst hefur hann drukkið víniS
og því næst gleypt flöskuna á eftir.“
„Hvað segið þér?“ spurði greifinn.
„HafiS þið fundið flösku í maga hans?“
„Já, herra greifi, en hún sómir sér
víst illa á borSum höfðingja.“
„TakiS hana og fariS gætilega með
hana,“ sagði greifinn. „Flöskur, sem
finnast í hafi, hafa oft verðmætar upp-
lýsingar að geyma.“
„Hér er hún,“ mælti einn af skipverj-
um og hóf flöskuna á loft.
„LátiS þvo af henni, og færið mér
hana svo niður í káetuna,“ skipaði greif-
inn.
Hásetinn hlýddi skipuninni, þvoði
flöskuna og fór síðan með hana niður
og gekk frá henni á káetuborðinu, en
umhverfis það sátu greifinn, kona hans,
Lindsay major og skipstjórinn.
ÞaS varð andartaksþögn. Allir litu
forvitnislega til flöskunnar, eins og þeir
væntu þar einhverra merkilegra tíðinda.
Glenvan varð fyrstur til að taka flösk-
una.
„Þetta er einkennileg húð ulan á
flöskunni,“ mælti hann. „Hún hefur
sennilega verið búin að vellkjast lengi í
sjónum, þegar hákarlinn gleypti hana.“
„Já, væntanlega,“ bætti Lindsay
VORIÐ 29