Heima er bezt - 01.01.1957, Side 24

ur maður, glaðlegur og greiðvikinn. Urðum við brátt
hinir beztu kunningjar. Þreyttist hann aldrei á spurn-
ingum mínum, og leiðbeindi mér um hvað eina, sem
við kom öllu ferðalagi mínu frá upphafi til enda, jafn-
framt því sem hann samdi áætlun mína og bjó í hag-
inn fyrir mér, hvar sem ég kom.
International Centre.
Auk ráðagerðanna við leiðbeinandann var mest-
ur hluti dvalarinnar í Washington tengdur við stofn-
un, sem heitir International Centre. Þangað safnast
boðsgestir stjórnarinnar, sem staddir eru í Washington
á hverjum tíma, og taka þátt í viku námsskeiði, þar
sem haldnir eru 2—3 fyrirlestrar á dag, auk þess eru
ferðir um borgina og nágrennið, og á kveldin eru sam-
komur með ýmsum skemmtiatriðum, fyrirlestrum,
myndasýningum, hljómlist og — dansi á laugardögum.
Auk þess eru salakynni þar í Centrinu, opin boðsgest-
um allan daginn, og geta þeir unað þar við lestur blaða
og bóka, skemmt sér við útvarp, sjónvarp, spil eða
töfl, eftir því sem hver hefur hug á. Gera starfsmenn
þar allt, sem í þeirra valdi stendur, til þess að gestun-
um megi verða dvölin sem ánægjulegust, og þeir finni
sem minnst til þess, að þeir séu í framandi landi. Ýmsir
mætir borgarar í Washington bjóða gestum til sín, og
naut ég þess eitt kveldið. Voru gestgjafar mínir af
sænskum ættum, og hafði húsbóndinn verið hér heima
á íslandi s. 1. sumar. Fyrirlestramir fjalla um þjóðlíf
og sögu Bandaríkjanna. Voru margir þeirra hinir fróð-
legustu, og fylgdi þeim oft heilmikið prentað mál til
frekari skýringar. Einkum þótt mér mikið koma til
fyrirlestrar, er svartur prófessor einn flutti um stjórn-
málaviðhorf og stefnur flokka í Bandaríkjunum. En
þótt fræðsla hans væri hlutlaus, gat hann samt ekki
dulið samúð sína með Demókrötum.
En þótt meginstarfið í International Centre hnigi
að því að kynna gestunum Bandaríkjin, var einnig að
því unnið og til þess ætlazt, að gestirnir gætu kynnst
hver öðrum. Því að forráðamenn þessa starfs gera sér
fyllilega ljóst, að persónukynni manna af ýmsum þjóð-
um, eru eitt bezta ráðið til þess að brjóta niður fordóma
og fjandskap milli þjóða og þjóðflokka, og opna leið
til vinsemdar og friðsamlegrar samvinnu. Ekki skal um
það sagt, hve mikið vinnst á í þeim efnum, en grunur
minn er að nokkuð sækist, þótt hægt fari. Ýmis lönd
eru kynnt þarna með myndasýningum, hljómlist og
jafnvel smámunasýningum. Þannig var þar eitt kvöldið
myndasýning frá Formósu, erindi um Kambodja, og
leikin þýzk músik, og gefur það nokkra hugmynd um,
hvernig þarna er starfað.
Þarna í Centrinu voru saman komnir um 100 gestir
þessa daga, sem ég var þar heimagangur. Fátt var þar
Evrópumanna annað en við íslendingarnir. Þó hitti
ég þar 3—4 Finna, Norðmann sá ég þar einnig, en fáa
aðra. Mest var þar af Asíu- og Suður-Ameríku-mönn-
um, en einnig margt frá ýmsum löndum Afríku. Var
hópurinn harðla mislitur í orðsins sönnustu merk-
ingu. Furðuvel gekk að blanda öllu þessu saman, og
við marga menn átti ég þar tal frá hinum fjarlægustu
löndum, en svo var sem hroll setti að mörgum, er þeir
heyrðu, að ég væri frá íslandi. Eitt sinn kom þar til
mín þeldökkur Suður-Afríkumaður, heilsaði mér kurt-
eislega og spurði, hvort rétt væri, sem sér hefði verið
sagt, að ég væri frá íslandi, og ef svo væri, hvort ég
hefði tíma til að segja sér ögn frá því landi. Ég tók
því vel. Sagði hann þá, að sig hefði lengi langað til
að fá upplýsingar frá fyrstu hendi um það, hvernig
væri að lifa í landi, þar sem enginn væri gróður, og
hús öll úr snjó, og fólkið lifði einungis á kjöti og lýsi.
Þetta væri í fyrsta sinn, sem sér byðist það tækifæri,
og yrði ég að afsaka forvitni sína. Ég leitaðist við að
sýna honum fram á, að hann færi hér villur vegar, og
því færi fjarri, að þessi lýsing ætti við ísland og íslend-
inga. Mataræði okkar og húsnæði væri í engu verulegu
ólíkt því, sem hann sæi í Ameríku, nema við borðuðum
ef til vill dálítið meiri fisk, og reistum ekki skýjakljúfa.
„En hverju klæðist þið þá í þeim ógnakulda, sem þarna
hlýtur að vera?“ Ég sagðist vera í mínum venjulega
klæðnaði, svo að hann gæti séð það með eigin aug-
um. Ræddum við um þetta drykklanga stund. Ekki veit
ég, hvort hann trúði mér, en vel þakkaði hann mér
fræðsluna og kvöddumst við með virktum. Margir fleiri
virtust litlu fróðari um ísland, og einkum voru menn
fullvissir þess, að hér væri ógnakuldi, og veit ég ekki
hvort nokkur tók það trúanlegt, er ég benti þeim á,
að veturinn í Reykjavík væri álíka hlýr og í New
York.
Skoðaðir merkisstaðir.
Einn þáttur í starfi International Centre var að sýna
gestunum borgina og helztu merkisstaði þar. Fylgdu
gestunum ágætir leiðsögumenn, sem vissu þar skil flestra
hluta. Fyrsta ferðin var farin til heimilis Georgs Wash-
ingtons, fyrsta forseta Bandaríkjanna, að Mount Ver-
non, sem liggur alllangt frá borginni inni í Virginíu-
ríki. Áður en þangað kæmi var ekið að minnismerki
óþekkta hermannsins, sem er í bæð nokkurri, Arling-
ton, handan Pótomacfljótsins, sem Washington stend-
ur við. Er þaðan hin bezta útsýn yfir borgina, sem til-
sýndar líkist skógi, sem húsin gægjast fram úr, svo mikill
er trjágróðurinn hvarvetna á götum og í görðum. Elins-
vegar eru hús þar lágreist, en borgin geysimikil að um-
máli. Gefur þetta hvorttveggja henni vingjarnlegan
svip, enda mun flestum þykja Washington fögur borg
og vingjarnleg.
Að Mt. Vernon bjó Washington mestan hluta ævi
sinnar, enda var það erfðagóss hans. Allt er þar með
sömu ummerkjum og þegar hann skildi þar við, og
þar er einnig gröf hans. Svo vel er frá öllu gengið, að
ekki einungis eru húsgögn og aðrir munir utan húss
og innan hver á sínum stað, garðar og grasfletir með
sama sniði, heldur er þar einnig hægt að sjá matargerð
þess tíma með gervisteik á teini í eldhúsinu, og búr
og skemmu sem sýna matargeymslu stórbýla í þann
tíma. Þar hanga flesksíður og nautslæri í reykhúsi,
en kjöttunnur og mélsekkir með veggjum í skemm-
22 Heima er bezt