Heima er bezt - 01.05.1997, Blaðsíða 8

ar var gift í Danmörku og hún útvegaði mér
pláss á þessum skóla, skammt frá þar sem
hún bjó. Þessa konu hef ég alltaf litið á sem
mína aðra móður. En milli þessa ferða lauk
ég gagnfræðaprófi úr verslunardeild Haga-
skólans í Reykjavík. Það var kannski ekki al-
gengt á þessum tíma að unglingsstúlkur væru
á slíkum flækingi en pabbi var farsæll sjó-
maður og skipstjóri og við höfðum sennilega
vel til hnífs og skeiðar. Mamma var ævintýra-
kona og skildi vel áhuga minn á ferðalögum.
Hún hafði sýnt leikfimi í Frakklandi,
Skotlandi og Noregi og víða hér á landi og
m.a.s. farið á Olympíuleikana í Berlín 1936.
Hljómsveitin Rúbín, Theódór er á trommunum.
Mér fannst erfitt að flytja til Reykjavíkur. Á þeim árum
sást vel hverjir höfðu alist upp í Reykjavík og hverjir ekki
og mér fannst ég óttalega sveitaleg. En handboltinn bjarg-
aði mér. Ég hafði sótt mikið í fótboltann heima á Eskfirði
þar sem ég fékk að vera með gegn því að vera í marki. I
Reykjavík fór ég í handbolta og var auðvitað áfram í marki
og þarna hafði ég nóg að gera. Ég bjó hinsvegar ekki í
Reykjavík nema í 5 ár og með hléum. Ég bar gæfu til þess
að fá að fara til Bandaríkjanna sem skiptinemi á vegum ís-
lensku þjóðkirkjunnar. Slíkt skiptinemastarf var þá nýhafið
og ég var mjög lánsöm að komast þarna með. Ég var í litl-
um bæ úti í eyðimörk í Kalifomíu og þetta varð mér mikill
ævintýra- og þroskatími. Mér þótti m.a. merkilegt að koma
inn á heimili þar sem pabbinn kom inn á kvöldi og réði
nánast öllu. Ég var sjómannsdóttir og átti þessu ekki að
venjast. Við vorum 16 sem fórum til Bandaríkjanna þetta
ár og við höldum enn hópinn. Ferðin út var mjög vel undir-
búin. Herra Ólafur Skúlason, núverandi biskup, sá um það.
Við hittumst reglulega allan veturinn áður en við fórum og
æfðum meðal annars þjóðdansa, sem við sýndum svo á
sameiginlegu kvöldi íyrir skiptinema, skömmu eftir að við
komum út. Þá voru stelpumar allar í þjóðbúningum og við
vöktum mikla athygli. Ég bý að þessu alla tíð og þarna
lærði ég ýmislegt sem heíur nýst mér vel, allt fram á þenn-
an dag. Ég var heppin með fjölskyldu og við höldum enn
sambandi, þótt ekki sé það orðið eins mikið og fyrstu árin.
En hópurinn, sem fór út, hittist enn reglulega. Séra Karl
Sigurbjömsson, sem var einn í hópnum, sagði einu sinni
frá því á þannig samkomu, ekki alls fyrir löngu, að það
væri í eina skiptið, sem bömin hans hefðu neitað trúa hon-
um, þegar hann sagði þeim að hann hefði sýnt dans í Am-
eríku.
Ég var líka eitt sumar á íþróttalýðháskóla í Danmörku og
lærði dönsku og sitthvað fleira Æskuvinkona móður minn-
Björg og Theódór á brúð-
kaupsdaginn 20. ágúst 1966.
Ung og nýgift í Þrándheimi
1966.
Hún hjólaði upp Borgar-
fjörð og yfir Uxarhryggi
með vinkonu sinni og tók upp á ýmsu.
Björg og íþróttirnar
Þegar ég var lítil stelpa á Eskifirði fékk ég að spila fót-
bolta með strákunum nreð því skilyrði að ég væri í marki.
Þegar ég kom til Reykjavíkur dreif ég mig í handbolta með
Víkingi og átti þar góð ár og eftir að ég kom til Seyðis-
ijarðar, var ég með öðru hverju. Ég segi að toppurinn á
mínum íþróttaferli hafi verið þegar við, mæðgumar, spil-
uðum saman í liði á landsmóti á Húsavík 1987. Það var
óskaplega skemmtilegt og ljúft. Við vorum á aldrinum 16 -
41 árs í þessu liði og UÍA fór heim með silfrið. Það hefur
alltaf vantað markmann af og til og þá er dustað af mér
168 Heima er bezt