Heima er bezt - 01.05.1997, Blaðsíða 18

sem sneri dyrum út að þjóðveginum.
Hann var eitthvað svo draugalegur.
Hann staldrar við. Geigurinn vex
og eitthvað ónotalegt tekur að hrísl-
ast niður eftir bakinu á honum. Hann
verður að fara framhjá húsunum. Það
er engin undankomuleið, ekki fer
hann að snúa við. Hann er þó karl-
maður og kominn í skóla. Ætlar hann
að láta það spyrjast að hann þori ekki
að ganga framhjá Gerðishúsunum,
þótt tekið sé að dimma, og það hans
eigin fjárhúsum, þar sem hann þekk-
ir hvern krók og kima. Hvernig færi
nú ef það spyrðist í skólann? Þá
hefðu strákamir um nóg að tala. Og
hann heyrir fyrir sér hæðnistóninn í
orðum þeirra:
„Er það satt að þú þorir ekki að
fara framhjá Gerðishúsunum í
myrkri? Ertu algert smábarn eða
aumingi?“
Nei, hann má ekki til þess hugsa.
Hann verður að herða sig upp, hvað
sem það kostar.
Allt er hljótt nema gjálfrið í öldun-
um fyrir neðan. Hann heyrir kind
jarma og óljóst getur hann greint
kindur á beit í kringum húsin. Það
veitir honum vissa öryggiskennd,
hann er þá ekki aleinn.
Hann gengur af stað hægum skref-
um. Hann hefur hjartslátt og fæturnir
eru óstyrkir. Karlmennskan er rokin
út í veður og vind, hér gengur hrætt
barn í myrkri. En skyndilega flýgur
honum nokkuð í hug. Hann byrjar að
syngja, fyrst hægt og veikróma, en
síðan hærra og af krafti. Hann syng-
ur og syngur. I einhverju ofboði
reynir hann að rifja upp lögin sem
hann kann: Fyrr var oft í koti kátt, Ó,
fögur er vor fósturjörð, Blátt lítið
blóm eitt er, og ...
Og þannig heldur hann áfram.
Hann syngur hærra og hærra, eins
hátt og rödd hans leyfir. Söngurinn
veitir honum öryggi og styrk.
Mjóróma drengjaröddin berst út yfir
vetrarkyrrt landið, svo jafnvel kind-
urnar, sem eru á beit við húsin,
hrökkva við, hætta að bíta sem
snöggvast og líta upp.
En nú er hann kominn á móts við
kofadyrnar, þær standa opnar og gína
við honum. Eftir örskotsstund verður
hann kominn framhjá húsunum,
sloppinn. En, stendur ekki eitthvað
þarna í dyrunum og glennir framan í
hann glymurnar. Hann sér glitta í tvö
lítil augu í myrkrinu, sem stara á
hann.
Skelfingin vex og kaldur sviti
sprettur fram á enni hans. Jú, það er
eitthvað þarna, einhver sem situr fyr-
ir honum í myrkrinu. Eitthvað stekk-
ur út úr húsinu af miklum krafti,
hann heyrir fnæs og más. I örvænt-
ingu sinni hleypur hann af stað.
„Pabbi, pabbi!“ Nei, ekki hlaupa,
bara vera rólegur. „Góði guð hjálp-
aðu mér.“
Var þetta þá kannski kind eftir allt
saman. Hann rífur sig upp og syngur
hástöfum, syngur af öllum lífs og
sálar kröftum titrandi röddu. Eftir á
man hann ekki hvað hann hefur
sungið.
Hann er kominn framhjá húsunum
og honum verður strax rórra þegar
hann gengur yfir rennuna á litla fjár-
húslæknum, sem liðast niður með
túnfætinum. Hann forðast að líta við.
Ekki hlaupa, ekki hlaupa, bara ganga
rólega, vera svalur og rólegur. Það
hafði hann heyrt fullorðna fólkið
segja einhvern tíma. Aldrei að
hlaupa ef þú ert hræddur, heldur
ganga hægt og rólega.
En er ekki einhver þarna á eftir
honum? Sem snöggvast finnst hon-
um hann heyra eitthvert más og
skelli fyrir aftan sig. Hann stirðnar
upp en forðast að líta við. Aldrei að
líta við, á hverju sem gengur.
Og allt í einu rifjast upp fyrir hon-
um sagan úr Biblíusögunum, sem
hann var búinn að lesa, um konuna
hans Lots, þegar hún flýði burt frá
Sódómu. Hún leit aftur og varð að
saltstólpa eða steini. Skrítið að hon-
um skyldi detta þessi saga í hug
einmitt núna.
Hann er kominn út fyrir næstu
beygju á veginum og þá fyrst áræðir
hann að líta til baka. Það grillir óljóst
í gerðishúsin í myrkrinu. Hann veit
að nú er honum borgið. Hann er líka
hættur að syngja, þess gerist ekki
lengur þörf. Honum er borgið, héðan
af verður allt í lagi.
Eftir þetta finnur hann ekki til
neinnar hræðslu þótt myrkrið þéttist.
Nú fýrst veitir hann því athygli að
hann er tekinn að þreytast. Hann
hafði ekki fundið fyrir því fyrr, en
honum er innan brjósts eins og her-
foringja, sem unnið hefur stóran sig-
ur í heimsstyrjöld. Hann er þreyttur
en glaður, og bráðum er hann kom-
inn heim.
Nú er aðeins eftir síðasti spölurinn
upp hallið, og brátt sér hann ljósin í
eldhúsglugganum heima. Það er búið
að kveikja á lampanum í eldhúsinu
þar sem móðir hans er að undibúa
kvöldmatinn.
Brátt er hann umvafinn ástúðleg-
um örmum. Hann er spurður spjör-
unum úr, hvernig hafi gengið, en
hann er þreyttur og svangur og dálít-
ið fölur, en segir fátt.
Um kvöldið þegar hann er háttaður
ofan í rúmið sitt, þá finnst honum
söngurinn halda áfram að óma ein-
hvers staðar inni í sér. Hann skynjar
að eitthvað hefur gerst.
Hann litast um í herberginu. Þama
er hver hlutur á sínum stað, gamla
borðið og olíulampinn í loftinu og
skápurinn úti í horni, allt eins og það
á að vera. Hann fyllist öryggistil-
finningu. Hér er hann öruggur. Hann
er kominn heim.
En einhvers staðar þarna lengst
fyrir utan, er stór, ótryggur heimur,
sem hann er smátt og smátt að upp-
götva. í dag hefur hann fengið að
kynnast örlitlu broti af þjáningu
hans. En nú hefur hann eignast nýtt
leyndarmál. Það verður leyndarmál
hans og heimsins, aðeins milli þeirra
tveggja.
Kannski getur hann sungið, sungið
frá sér óttann og öryggisleysið. Það
ætlar hann að gera. Söngurinn mun
aldrei yfirgefa hann héðan í frá. Það
veitir honum öryggiskennd.
Hann dettur út af, þreyttur en ör-
uggur, og söngurinn fylgir honum
inn í svefninn.
S313
178 Heimaerbezt