Heima er bezt - 01.05.1997, Blaðsíða 36

máli. Hún bíður ekki eftir svari og
snarast á brott.
Glóey Mjöll snýr inn til Bergrósar.
Hún átti ekki von á slíkum viðbrögð-
um hjá frú Lenu, þótt hún upplýsti
hana um faðemi telpunnar. Vesalings
Bóas, hugsar hún. Hann er líklega
ekki í hávegum hafður hér í þorpinu,
eftir raddblæ frúarinnar að dæma. En
allir eiga uppreisnar von, einnig Bóas
Jensen. Hún er frú Lenu mjög þakklát
fyrir það að bjóða Bergrósu til borð-
stofu. Hana gmnar að skjólstæðingur
sinn hafi fulla þörf á næringu, áður en
hafist verður handa við verkefnin, sem
bíða þeirra. Þetta sýndi nýja hlið á ffú
Lenu, sem hún hefur ekki kynnst fyrr.
Samúð í verki með hrjáðu barni. Gló-
ey Mjöll leggur höndina mjúklega yfir
axlir telpunnar.
- Bergrós mín, segir hún léttum
rómi. - Þú heyrðir eins og ég að ffúin
bauð okkur báðum til borðstofu.
Telpan kinkar kolli við því.
- Nú skulum við koma ffam og fá
okkur hressingu áður en við hefjumst
handa við lærdóminn.
Bergrós er treg í fyrstu en svo hættir
hún á þetta í trausti á kennslukonuna
og fylgist með henni ffam í borðstofu.
Frú Lena hefúr bætt á hlaðborð sitt
mjólkurkönnu, glasi og tómum diski
fyrir telpuna. Sjálf er ffúin víðs fjarri
við komu þiggjendanna, hún sýslar í
eldhúsinu.
Glóey Mjöll vísar telpunni til sætis
og sest við hlið hennar. Bergrós hefúr
ekki fyrr séð frambornar þvílíkar
gnægðir veitinga. Hún er feimin við
að snerta þetta. En kennslukonan hell-
ir mjólk í glasið hjá henni, réttir til
hennar hvert brauð- og kökufatið af
öðru og hjálpar henni að fýlla diskinn
sinn lostæti. Telpan tekur fyrsta bitann
og sopann óstyrk og hikandi, en sár
svengdin segir til sín og víkur hlé-
drægninni til hliðar.
Glóey Mjöll fylgist ánægð með
borðhaldi Bergrósar. Telpan hefúr
sannarlega haft þörf fyrir þessar góð-
gjörðir frú Lenu, hugsar hún þakklát í
hjarta.
Bergrós er orðin vel mett og ýtir frá
sér glasinu og diskinum. Þær rísa frá
borðum. Glóey Mjöll brosir til Berg-
rósar.
- Nú forum við fram í eldhús til frú
Lenu, segir hún hress í bragði. - Þú
réttir ffúnni höndina og þakkar henni
fyrir góðgjörðirnar.
Telpan verður vandræðaleg á svip
við þessa yfirlýsingu, en þetta verður
hún víst að gera. Hún smeygir hönd-
inni í lófa kennslukonunnar og leitar
öryggis hjá henni á þessari kvíðavæn-
legu för.
Glóey Mjöll sér og finnur hvað telp-
unni líður. Hún þrýstir hönd hennar
þétt og traustvekjandi og leiðir hana
ffam í eldhúsið. Frú Lena er þar að
störfum. Telpan réttir frúnni höndina,
feimin og niðurlút.
- Þakka þér fyrir mig, segir hún lág-
mælt og lítur ekki upp.
Frú Lena tekur hlýlega í hönd
telpunnar. Verði þér að góðu, svarar
hún mildum rómi. - Þú átt að fá þér að
drekka með kennslukonunni þá daga,
sem þú sækir tíma í þessu húsi, bætir
hún við.
Telpan kinkar aðeins kolli en Glóey
Mjöll þakkar ffúnni þetta kærkomna
boð. Svo hraða þær stöllur sér inn að
vinnuborði kennslukonunnar og taka
til starfa. Bergrósu gengur venju ffem-
ur vel að skilja námsefnið. Glóey
Mjöll nær betur til hennar með útskýr-
ingar sínar en nokkru sinni fyrr. Hún
hefur aldrei komist eins langt inn fyrir
skelina, sem umlykur þessa hrjáðu
barnssál og nú. Geta ekki kjarngóðar
veitingar ffú Lenu átt einhvem þátt í
þessu? Vel mett barn ætti að eiga auð-
veldara með að takast á við lærdóm en
hitt, sem er svangt og vannært, hugsar
kennslukonan. Líkami og sál em órofa
heild, líði annað af skorti hljóta bæði
að gjalda þess. Hér í vistarveru hennar
er líka algert næði, ekkert sem glepur.
Slíkt er ekki til staðar á kennsludegi í
fjölmennum bamaskóla. Hún iðrast
þess nú að hafa ekki fyrir löngu
brugðið á þetta ráð, að taka telpuna
með sér hingað í leiguherbergi sitt og
hjálpa henni sjálf með heimanámið,
en betra er seint en aldrei.
Þær hafa lokið við tilskilin verkefhi.
Bergrós rís ánægð frá vinnuborði
kennslukonunnar. Hún getur skilað
heimaverefnum sínum næsta morgun
eins og hin bömin í bekknum.
- Mikið varstu nú dugleg, Bergrós
mín, segir Glóey Mjöll glöðum rómi. -
Þetta geturðu.
Telpan lítur feimnislega á kennslu-
konuna en smábros gægist fram í
augnakrókana. Hrósið lætur vel í eyr-
um, slíkt er nýlunda fyrir henni. Örlít-
ill vonameisti kviknar í bamshjartanu,
ef til vill getur hún lært eins og skóla-
systkini hennar. Henni er líklega óhætt
að treysta kennslukonunni en hvað
skyldi mamma hennar segja?
- Nú fylgi ég þér heim, Bergrós mín,
segir Glóey Mjöll hress í bragði. - Ég
þarf að ræða við móður þína þessa ný-
breytni með nám þitt, svo þú þurfir
engu að svara til um það.
Telpan kinkar aðeins kolli. Þær ferð-
búast í skyndi og halda út í vetrardag-
inn. í sama mund og þær ganga af stað
frá húsdyrunum, smeygir telpan hönd-
inni í lófa kennslukonunnar, sem fyrr.
Hún vill láta hana leiða sig á heimför-
inni og það er auðfengið. Glóey Mjöll
finnur hvemig Bergrós þrýstir sér
smám saman þéttar og þéttar upp að
hlið hennar, eftir því sem nær dregur
foreldrahúsunum.
Aumingja Bergrós litla, hugsar
kennslukonan. Sennilega kvíðir hún
móttökunum í foðurgarði, þótt hún sé
búin að segja henni að hún þurfi ekk-
ert að óttast hvað þessari seinkun heim
úr skólanum við kemur, hún svari fyrir
hana.
Þær em komnar að kjallaradymn-
um. Glóey Mjöll knýr dyra en skjól-
stæðingur hennar skýtur sér á bak við
hana og tekur sér stöðu þar. Nokkur
stund líður. Loks berst þungt fótatak
að innan og dyrunum er lokið upp.
Bóas stendur í anddyrinu. Hann er
þreytulegur á svip, úfinn á hár og ang-
ar af sjávarseltu.
Er þetta óskeikult lögmál, hugsar
Glóey Mjöll, að Bóas ljúki upp fyrir
henni í hvert skipti, sem hún knýr hér
dyra, helst lítur út fyrir það.
Hún heilsar Bóasi hlýlega.
- Þú komin hingað, eina ferðina enn,
segir hann daufum rómi en ekki óvin-
196 Heima er bezt