Heima er bezt - 01.05.1997, Blaðsíða 19

Marta S. Jónasdóttir:
Sjónarmið
Fyrir hvern œtli þau hafi veríð samin, öll þessi guð-
dómlegu lög, sem aldrei eða sjaldan heyrast sungin:
Ég elska hafið æst,
Horfinn er dagur,
Hvert svífið þér svanir af ströndu,
Með svanaflugi flýr hún,
Til sólar ég lít,
Yfir haf ofar heiðum,
Þá vorsól geislum hreyfir hlýjum,
Nú rennur sólin í roða sæ,
Þó að æði ógn og hríðir,
Þá sól til viðar er sigin,
Ljúfi aftanblærinn blíður,
Ég gekk í skóginn þar gatan lá,
Hnígur sunna, særinn dynur,
Ef stæðir þú á heiði í hríð,
Fölnuð er liljan og fölnuð er rós,
Heiðstirnd bláa hvelfing nætur,
Heill þér fold,
Nýja skrúðið nýfærð í,
ísland, ísland, ó ættarland,
Þú álfu vorrar yngsta land.
Þessi fögru lög heyrast sjaldan sungin, þó ótrúlegt sé.
En hvers vegna eru þau sniðgengin?
Væri ég söngstjóri eða einhvers ráðandi, mundi ég
velja úr þessum fögru lögum svo að þau fengju að heyr-
ast og njóta sín.
Þetta er nú mín skoðun. Og auðvitað eru mörg fleiri
fögur lög ótalin.
larðarberjapönnukökur
125 g hveiti
örlítið salt
1 tsk flórsykur
1 egg
1 eggjarauða
4 msk mjólk
2 msk vatn
2 msk bráðið smjör
250 g fersk jarðarber,
sneidd
50 g flórsykur, sigtaður
4 msk koníak eða brandi
25 g smjör
Setjið hveitið, salt og sykur í skál. Búið til holu í
miðjuna og setjið þar í eggið og rauðuna. Blandið vel.
Þeytið smátt og smátt mjólk og vatni saman við og
síðan brædda smjörinu. Geymið í a.m.k. 2 klst.
Á meðan er jarðarberjunum, flórsykrinum og 1 msk
af koníaki blandað saman. Kælt í 1 klst.
Hrærið í deiginu, ef þarf er bætt við vatni. Á að vera
þunnt. Sinyrjið lítillega 13-18 sm pönnu með smjöri og
setjið á meðalhita. Búið til 12 pönnukökur á venjulegan
hátt og haldið heitum.
Skiptið jarðarberjablöndunni jafnt á milli kakanna.
Brjótið hverja í fernt og raðið á smurt, hitaþolið fat.
Setjið smjörklípur hér og þar og bakið í 220°C heitum
ofni í 10 minútur.
Hitið það, sem eftir er af koníakinu, hellið yfir
pönnukökurnar, kveikið í og berið fram.
Handa 6.
Hlaðvarpinn - Framhald afbls. 164
sem mikið ferðaðist um landið, ijöll þess og firnindi, að
einhver fegursta og sterkasta minnig sem hann ætti úr
þeim ferðum sínum, væri úr Þórsmörk í ferð, sem hann fór
þangað ásamt félögum sinum að vori eða sumri til. Þeir
höfðu komið í áfangastað að kvöldi, slegið upp tjöldum og
búist snemma til hvílu. Um nóttina gerði úrhellisrigningu
en undir birtingu næsta morgun, stytti upp, sólin braust
fram, logn var á, og „birkið,“ sagði hann, „ilmaði svo stór-
kostlega, að það var næstum himneskt.“ í hans huga var
þessi morgunn einhver sá fegursti og unaðslegasti, sem
hann hafði upplifað fyrr og síðar. Og hvað var það svo,
sem lék stærsta hlutverkið í þessari minningu hans? Jú,
ilmurinn af birkinu. Og hann fann hann enn, mörgum
árum síðar. Svona sterk áhrif hafði hann haft á hann.
Hann minntist líka á kyrrðina, sem ríkti yfir öllu þennan
morgun, kyrrðina, sem ekkert rauf nema söngur fuglanna í
trjánum. En punkturinn yfir i-ið var ilmur birkisins, sem
Sigurður Þórarinsson hafði einmitt gert ódauðlegan í ljóði
sínu, hann var það sem ofitast vakti upp þessa minningu
eftir á.
Þannig sjáum við enn einu sinni, að oftast nær er það
náttúran eina og sanna, sem hefur síðasta orðið. Við reyn-
um að herma eftir henni (t.d. í ilmefnaframleiðslu), taka
henni fram, breyta henni, en alltaf á hún trompin sem mest
hafa að segja í spili lífsins, þegar upp verður staðið.
Með bestu kveðjum,
Guðjón Baldvinsson.
Heima er bezt 179