Heima er bezt - 01.05.1997, Blaðsíða 17

Það var ekki laust við að honum
fyndist hann hafa vaxið örlítið í aug-
um sjálfs sín við að taka þessa
ákvörðun. Hann var karlmaður, 10
ára gamall.
Hann var að fara heim, búinn að
vera tvær vikur í skólanum, fyrstu
skólavikurnar á ævinni. Það yrði
gaman að koma heim og hann hefði
frá mörgu að segja. Margt hafði drif-
ið á dagana þessar tvær vikur. Aldrei
fyrr hafði hann verið svo lengi í
burtu frá foreldrum sínum. í rauninni
hafði hann lært sitt af hverju, ekki
bara af skólabókunum, sem honum
þótti gaman að, heldur ýmislegt ann-
að. Hver dagur hafði eitthvað nýtt og
spennandi að færa. Hann hefði frá
nógu að segja. En myndi hann segja
frá öllu? Nei, það var ekki víst. Hann
hafði nefnilega eignast svolítið
leyndarmál.
Oft var gaman í skólanum, sérstak-
lega á kvöldin. I skólanum á Hóli
voru nokkrir drengir og telpur á ýms-
um aldri. Sumir „gengu“ í skólann,
eins og það var kallað, frá næstu
bæjum, aðrir héldu til á Hóli, hann
var í hópi hinna síðar nefndu.
I rökkrinu fóru krakkarnir stundum
í leiki þegar þau voru búin að læra
fyrir næsta dag. Stundum lék kennar-
inn sér líka með þeim, því hann var
ungur maður og kátur. Þau fóru í
feluleik, fallna spýtu, blindingsleik
og margt fleira.
Best líkaði honum við stelpu, sem
kölluð var Stína. Hún var glaðvær
telpa með síðar fléttur, alltaf svo góð
og nærgætin við hann. Stundum,
þegar þau voru að fara í feluleik í
rökkrinu á kvöldin, þá sætti hann
færis með að fela sig einhvers staðar
þar sem hún ætti auðvelt með að
finna hann. Það var líka svo gaman
að láta hana finna sig. Hún var svo
sæt. Líklega var hann orðinn svolítið
skotinn í Stínu, eins og stóru strák-
arnir sögðu. En það var leyndarmál,
sem hann myndi ekki segja nokkurri
lifandi manneskju, ekki einu sinni
mömmu sinni. Hann ætlað að eiga
sín leyndarmál sjálfur. Hann var
orðinn 10 ára.
En einstaka sinnum hafði honum
leiðst í skólanum. Strákarnir voru
stundum að stríða honum á kvöldin,
þegar þeir áttu að fara að sofa. Þeir
töluðu svo ljótt að hann hafði aldrei
heyrt annað eins. Þeir bölvuðu og
rögnuðu, og svo töluðu þeir svo mik-
ið um stelpurnar og notuðu orð, sem
hann hafði aldrei heyrt fyrr og skildi
varla. Einn strákurinn var meira að
segja byrjaður að reykja, þótt hann
væri aðeins 12 ára gamall.
Þeir kölluðu hann litla pelabarnið
af því hann vildi ekki vera eins og
þeir. Kannski var hann líka dálítið
öðruvísi en hinir strákarnir.
Já, hann hafði lært sitt af hverju
þessar vikur, og nú var hann á heim-
leið og greikkaði sporið.
Skammdegismyrkrið seig yfir
hægt og óumflýjanlega, hann hafði
eiginlega ekki veitt því eftirtekt hvað
það dimmdi ört. Það bara gerðist ein-
hvern veginn, án þess að hann tæki
eftir því.
Skyndilega uppgötvaði hann að
hann gat varla lengur grillt í klettana
niðri við Fljótið, hvað þá séð yfir
það, og steinarnir meðfram veginum
tóku á sig draugslegar myndir í
rökkrinu. Það setti að honum hálf-
gerðan geig. Hann vissi, að innan
stundar yrði hann að fara framhjá
Gerðishúsunum. Og upp í huga hans
komu sögurnar um þessi ijárhús,
sem hann hafði svo iðulega heyrt.
Þær ruddust fram í hugskoti hans
eins og óvígur her, sem sótti að hon-
um úr öllum áttum, utan úr myrkr-
inu.
I húsunum átti að vera draugur og
sagt var að hann hefði einu sinni
drepið mann, sem þar lét fyrirberast
um nótt í stórhríð. Já, hann meira að
segja reif manninn í tætlur, svo part-
arnir úr honum fundust út um allt
hús.
Alltaf er þessi saga drengnum í
fersku minni, er hann kemur í Gerð-
ishúsin og því fyllist hann ætíð
ónotageig er hann fer þar um eftir að
dimma tekur, jafnvel þótt hann sé í
fylgd með föður sínum.
En nú er enginn pabbi þar til stað-
ar. Hann er heima.
Drengurinn er kominn á melinn
sunnan við húsin. Þarna kúra þau,
myrk og ógnvekjandi í rökkrinu, eins
og ófreskja, sem bíður þess að
hremma bráð sína. Þó voru þetta
beitarhúsin heima. Hann þekkti þau
svo sem vel, já, hvort hann gerði. I
rauninni voru þetta allra viðkunnan-
legustu hús er inn var komið, og eng-
um gat þá til hugar komið að þar
hefði nokkru sinni verið drepinn
maður. En einhvern veginn stóð hon-
Heimaerbezt 177