Heima er bezt - 01.05.1997, Blaðsíða 16

Ólafur Þ. Hallgrímsson,
Mælifelli:
Það var tekið að rökkva
þegar drengurinn lagði
af stað heimleiðis. Hann
hafði orðið samferða
kennaranum frá Hóli,
bœnum þar sem kennt
var.
Söngurinn
ennarinn hafði ekið gæti-
lega út sveitina. Willys-
jeppinn þræddi varlega
ósléttan og skorinn veginn. Þeir voru
nokkuð lengi á leiðinni, enda vegur-
inn seinfarinn og því tekið að halla
degi, en nú voru þeir komnir á leið-
arenda, það er að segja þangað sem
kennarinn átti heima, hann ætlaði
ekki lengra.
Drengurinn þakkaði honum fyrir
samfylgdina, spennti skólatöskuna á
bakið og hélt af stað. Hann ætlaði að
ganga heim.
Þetta var ljóshærður drengur, frek-
ar grannur en hár eftir aldri, dálítið
toginleitur.
Hann gekk rösklega af stað upp á
þjóðveginn, hljóp við fót, því hann
var léttur í spori, enda að fara heim.
Hann vissi að það var öruggara að
ganga rösklega, því framundan var
löng ganga, tvær bæjarleiðir, hversu
löng vissi hann varla, því hann hafði
aldrei farið þetta gangandi fyrr og
hann vildi fyrir alla muni vera kom-
inn framhjá beitarhúsunum á Gerð-
inu áður en myrkrið skylli á.
Það var komið fram í nóvember.
Logn var á og örlítið frost en auð
jörð að kalla. Drengurinn staðnæmd-
ist sem snöggvast þegar upp á hæð-
ina kom, norðan við bæ kennarans.
Hann litaðist um. A hægri hönd var
Fljótið, skolgrátt, svo langt sem aug-
að eygði til norðurs, en á hina hönd
hlíðin með aflíðandi brekkum og
klettahjöllum, allt upp á heiðarbrún.
Hann gat vel séð grilla í skóginn
handan við Fljótið og bæina þar.
Hann þekkti þetta umhverfi, þennan
sjóndeildarhring, samt var hann dá-
lítið óöruggur með sig. Það var kyrrð
yfir öllu, svo varla heyrðist hljóð,
nema óljóst gjálfrið í öldum Fljótsins
niðri á sandinum. Það var eins og
náttúran héldi niðri í sér andanum
meðan rökkrið seig yfir.
Hann hraðaði for sinni og innan
stundar tók að halla undan fæti og
brátt kom bærinn á Fossi í ljós
framundan. Þarna stóð hann undir
hlíðinni, reisulegur bær með trjágarði
og útihúsin á víð og dreif um túnið.
Niður hlíðina steyptist bæjarlækurinn
í mörgum fossum og fann sér farveg
niður í gegnum túnið í átt til Fljóts-
ins.
Það fyllti drenginn notalegri ör-
yggiskennd, þar sem hann gekk neð-
an túns, að horfa heim að bænum og
fjárhúsin, sem móktu í kvöldkyrrð-
inni skammt ofan vegar, voru eins og
vinir, sem tóku honum opnum örm-
um. Hvergi sást manneskja á ferli, en
það voru kindur við ijárhúsin.
Sem snöggvast flaug honum í hug
að fara heim að bænum og fá fylgd
út fyrir Gerðishúsin. Hann vissi að
það yrði auðsótt mál, því hér bjuggu
vinir hans, sem hann þekkti vel.
Hann Kalli, sonur gömlu hjónanna á
Fossi, myndi ekki telja það eftir sér
að ganga með honum þennan spöl út
fyrir húsin. Það var líka að verða dá-
lítið dimmt.
Sem snöggvast var hann á báðum
áttum, en hélt svo áfram för sinni,
einbeittur á svip og brátt var bærinn á
Fossi að baki og framundan tók við
beinn vegur út svo kallaða Sléttu-
skeið.
176 Heima er bezt