Heima er bezt - 01.05.1997, Blaðsíða 10

Theódór Blöndal, forseti bæjarstjórnar á Seyðisfirði, tekur
á móti forseta Islands, Vigdísi Finnbogadóttw:
komufólk, sem rak síldarplönin og þegar síldin hvarf jafn
skyndilega og raun bar vitni, var ekkert eftir.
Björg.
Á Eskifirði var þetta þó öðruvísi. Það var auðvitað gríð-
arleg vinna meðan á þessu stóð en þegar síldin hvarf varð
uppbyggingin eftir heima fyrir Þegar ég var að alast upp á
Eskifirði var bara eitt síldarplan. Það áttu bræðurnir, Aðal-
steinn (Alli ríki) og Kristinn Jónssynir. Eftir 1960 komu
reyndar fleiri plön en þau voru líka rekin af heimafólki. Á
Eskifirði var líka meiri útgerð og því á meiru að byggja.
Hér á Seyðisfirði hafði útgerð lagst niður á stríðsárunum
og ekki byggst upp aftur. Síldarhrunið var því mun meira
áfall hér á Seyðisfirði en á Eskifirði. Seyðfirðingar höfðu
svo mikið að gera á síldarárunum að þeir gleymdu sjálfum
sér en á fjörðunum í kring blómstraði útgerð á þessum
tíma.
Fyrstu kynnin
Björg.
Við kynntumst sem unglingar, fyrst á leiðinni á landsmót
á Laugum í Þingeyjarsýslu. Þá fóru Austfirðingarnir sam-
an í rútu með Jóhanni Kröyer. Mörgum árum seinna fórum
við aftur á landsmót og þá á Húsavík, með bömin okkar.
Þá vildi svo skemmtilega til að þar stóð yfir fombílasýning
og þar var rúta, nákvæmlega eins og sú sem Kröyer ók á
landsmótið. Við fórum og skoðuðum sýninguna en þegar
við sögðum bömunum okkar frá því að í svona rútu hefðu
pabbi og mamma farið á landsmót þegar þau voru ungling-
ar, þá neituðu þau að trúa. Til þess var rútan of fomfáleg,
að þeirra mati. En þegar ég var yngri kom ég til Seyðis-
fjarðar, nánast á hverju sumri. Pabbi kom með bátinn í
slipp hér hjá Vélsmiðju Seyðisfjarðar og hér lærði ég t.d.
að synda. En við höfðum sem sagt kynnst sem unglingar,
nokkuð náið eins og gerist og gengur á þeim aldri. Þegar
við hittumst aftur í Reykjavík fjórum árum eftir landsmóts-
ferðina gekk allt nokkuð hratt fyrir sig því við vorum trú-
lofuð eftir nokkra mánuði og gift eftir enn færri mánuði.
Theódór var þá að fara til Noregs í nám og frænka mín
hafði litla trú á því að ég biði róleg heima í vinnu meðan
hann væri úti, svo hún sagði að það væri eins gott að drífa
sig í hjónabandið. Daginn eftir að við giffum okkur fór
Theódór til Noregs en ég þurfti að vinna uppsagnarfrestinn
hjá IBM, þar sem ég var þá í vinnu. Svo fór ég til hans í
Þrándheimi. Nú em 31 ár síðan, svo ráð frænku dugðu
ágætlega. Eftir Noregsdvölina komum við hingað til Seyð-
isfjarðar og höfum verið hér síðan enda dró Theódór enga
dul á það á sínum tíma, að ef við rugluðum saman reitum,
væri ég jafnframt að giftast Seyðisfirði; þar ætlaði hann sér
að búa í framtíðinni.
Noregsárin
Theódór.
Haustið 1966 fómm við til Þrándheims í Noregi og þar
settist ég á skólabekk í Tækniskóla Þrándheims til að læra
véltæknifræði. Ég hafði unnið í smiðjunni hjá pabba og
þekkti því nokkuð vel til á þessu sviði. Hugurinn stóð til
að verða verkfræðingur og opna verkfræðistofú. Við áttum
ljúfa tíma í Noregi. Þar hófum við búskap og stofnuðum
okkar fyrsta heimili. Fyrsta árið bjuggum við í nokkurs
konar kommúnu, þar sem við deildum eldhúsi og einu kló-
setti með tíu manns. Síðan fengum við íbúð og vorum
þama í 3 ár. Kannski hefðum við átt að vera lengur. Björg
hafði góða vinnu og var ánægð þar. Hún starfaði á stórri
stofnun, sem er nokkurskonar rannsóknastofnun atvinnu-
veganna. Þar líkaði henni vel og það var gagnkvæmt því
yfirmaður hennar bauð mér vinnu til að halda henni. Þegar
ég spurði hvað ég ætti að gera, sagði hann að það hlyti að
vera einhversstaðar laus stóll. Þetta þótti nýútskrifuðum
véltæknifræðingi eiginlega fyrir neðan virðingu sína - en
eftir á að hyggja var þetta auðvitað misskilningur af minni
hálfú og ástandið hér heima var ekki svo björgulegt að það
biðu störf í löngum röðum. Það hefði vissulega verið gam-
an að vera lengur. En við erum svo heppin að eiga stóran
vinahóp úti í Noregi. Við ákváðum það, 20 skólafélagar,
sem útskrifúðumst saman, að halda hópinn og við gefúm
út fréttabréf, sem kemur út árlega. Innihald þess hefúr
breyst skemmtilega í gegnum tíðina. Fyrst voru þetta fréttir
af konu, bömum, húsbyggingu og bílakaupum en smám
saman eru þetta að verða hugleiðingar um lífið og tilver-
una. Þama má kannski lesa þroskasögu ungra manna og
Björg ætlar að láta binda þessi fréttabréf inn fyrir 30 ára
afmælið 1999. Við höfum nefnilega hist á 5 ára fresti og
það verður haldið upp á 30 ára afmælið hér uppi á íslandi.
Þrenn hjón úr hópnum hafa heimsótt okkur og þegar Pétur
sonur okkar fór til Noregs og var þar í eitt ár, þá var hann
hjá einum bekkjarbræðranna og gekk þar í skóla. Þetta
vom allt Norðmenn, nema ég en þama var líka stór hópur
Islendinga, sem hefur líka haldið hópinn allar götur síðan.
170 Heima er bezt