Heima er bezt - 01.05.1997, Síða 23

ana. Þeir lágu undir
bakkanaum og þegar
við stöppuðum niður
fótunum í grasinu
syntu þeir fram í læk-
inn. En hvað þeir
voru fallegir innan
um smásteina og
grænt slý þegar sólin
myndaði netmunstur
um þá gegnum lækj-
arstrauminn! Einu
sinni náðum við
nokkrum lontum með
höndunum og settum
þær í fötu og Þoddi
frændi bar þær heim
úr björtu sólskininu
og inn í rökkvað eld-
hús Köru. Hún horfði
brosandi á lonturnar
og sagði okkur síðan
að setja þær aftur í
lækinn.
Litla hvítmálaða
kirkjan var framan við bæinn. Það
var svo kalt norðan við hana þar sem
blés vindur frá Norður - Ishafinu
langt að baki engjanna sem teygðu
sig í áttina til þess. Frá þessari hlið
mátti sjá litla ávala fjallið ofan við
heimaþorp mitt. Það virtist brosa til
okkar næstum bleikt að lit þar sem
það bar yfir dökkan hraunfláka.
En sunnan við kirkjuna var hlýtt og
sólríkt og þaðan sást fljótið og stóri
fossinn í því, hvítur sem lambsull.
Hann hét líka Ullarfoss. Kirkjugarð-
urinn var við suðurhlið kirkjunnar.
Hann var næstum þakinn grasi og
þar voru aðeins fáeinir legsteinar.
Fallegastur var hvítur marmara-
steinn á leiði Hildar frænku sem þak-
ið var blómstrandi stjúpmæðrum á
sumrin. Einu sinni sat ég við leiðið
ineð ömmu og við skoðuðum fallega
fjólurauða stjúpmóður og amma
sagði: „Hildur mín litla átti einu
sinni flauelskjól í þessum lit.“ Hildur
dó af barnsförum þegar hún fæddi
sitt fyrsta barn.
Á sólríku sumarsíðdegi var ég að
svippa úti á hlaði milli bæjar og
kirkjugarðs. I logninu heyrði ég nið-
inn í læknum, hvissið í ljám sláttu-
mannanna úti á túni og hnegg hest-
anna uppi í íjalli. Og oft fannst mér
ég heyra niðinn frá Ullarfossi sem
féll ofan í Skipahyl langt í suðri og
krýndi sig hvítum úða. Eg þóttist
dugleg að svippa og hoppaði jafnfæt-
is hvað eftir annað. Svippubandið
þyrlaði upp ryki af moldarhlaðinu og
ég fékk rykkorn í augað. Það var
voðalega sárt og ég fór að skæla.
Fyrsta hugsun mín var að leita
hjálpar hjá Köru og ég staulaðist inn
í rökkvað eldhúsið. Hún stóð við
heita eldstóna í rósóttum léreftskjól.
Hún var að hella upp á könnuna og
sterkur hressandi ilmur fyllti loftið.
Hún var að baka tigla með miðdegis-
kaffinu.
Flétturnar höfðu raknað upp og
henni var heitt og hún var sveitt við
stóna og koppaglans á andlitinu. Hún
beygði sig niður að mér, lyfti upp
augnlokinu og sleikti kornið burt úr
auganu með tungunni. Allt varð gott
aftur.
Kara, eiginmaður hennar og ógift-
ur bróðir og ég fórum í kaupstaðinn í
heimaþorp mitt til þess að kaupa
nauðsynjar fýrir búið.
Og auðvitað fórum við
í bakaríið og keyptum
vínarbrauð. Við borð-
uðum hádegismat
heima hjá mér og heim-
sóttum Bróa litla sem
lá fárveikur í rúmi for-
eldra minna. Hann
hafði verið veikur
margar vikur.
Ó, hvað hann var lít-
ill, þarna sem hann lá
svo veikur en brosandi
og augun hans svo björt
og ljómandi. Eg var
átta ára en innst í hjarta
mínu vissi ég að hann
var að deyja. En ég
vissi ekki að þarna sá
ég hann í síðasta sinn.
Við vorum mjög
hrygg þegar við fórum
aftur í sveitina. Kara
frænka var fljót að hafa
fataskipti. Hún hafði verið í spariföt-
unum, peysufötum. Hún tók af sér
silkisvuntuna og fór úr þunga, síða
svarta pilsinu. Svo leysti hún af sér
silkislifsið og fór úr þykku, svörtu
peysunni og losaði um stífaða brjóst-
ið undir henni. Týndi síðan títuprjón-
ana úr litlu, svörtu húfunni með
langa skúfnum sem hún hafði fest í
hárið.
Hún hengdi fötin snyrtilega á
herðatré og setti svuntuna og slifsið
ofan í kommóðuskúffu. Síðan fór ég
með henni út í kirkju þar sem hún
hengdi fötin á nagla á veggnum und-
ir stiganum sem lá upp á litla kirkju-
loftið. Þar hékk einnig upphlutspils
ömmu og spariföt piltanna.
Við fórum síðan út og lokuðum
kirkjunni vandlega og Kara frænka
tók með hlýrri hendi sinni um mína.
Þegar við gengum heim að bænum
sagði hún: „Nú fáum við okkur
kaffisopa og vinarbrauð.“
Rödd hennar var hressileg en ég sá
að tár fylltu augu hennar. Eg fann
líka heit tár renna niður kinnarnar á
mér.
Heima er bezt 183