Heima er bezt - 01.05.1997, Blaðsíða 9

Theódór og Björg með börnin 3; Halldóru Rannveigu, Pétur og
Andra Má.
Heimilið að Botnahlíð 19, nýkeypt, Strandartindur gnæfir
fyrir ofan.
rykið og ég dríf mig af stað. Ég er keppnismanneskja í eðli
mínu og hef afskaplega gaman af þessu. Ég hef tekið þátt í
firmakeppnum og ýmsu slíku í gegnum árin. í Danmörku
var ég í íþróttalýðháskóia og kynntist þar mörgum tegund-
um íþrótta. Á síðustu árum hef ég þó eytt mestum tíma
mínum í skíðin. Það hefur sjálfsagt aðallega verið vegna
þess að börnin hafa verið mikið á skíðum og ég eiginlega
erfði skíðadeildina héma og hef ekki kunnað að hætta enn.
Ég keypti fyrstu skíðin mín rétt áður en ég fór í fyrsta sinn
á Andrésar Andar leikana á Akureyri. Þegar þangað kom
fór ég upp með lyftunni eins og gerist og gengur en ég fór
hinsvegar líka með henni niður. Þannig hófst nú skíðafer-
illinn minn. Ég get rennt mér niður í plóg eins og flestir
geta en ég er betri sem lyftuvörður! Það er mín pólítík að
vera í skíðadeildinni og þetta er afskaplega gefandi og
skemmtilegt starf. Þama gefst tækifæri til að starfa með
stórum hópi fólks á öllum aldri. Hér á Seyðisfirði er mikill
áhugi og alltaf stór hópur fólks tilbúinn til starfa þegar við
tökum að okkur stór verkefni. Krakkamir hafa líka sýnt
okkur mikla virðingu og þakklæti og það er hollt,
gott og gaman að starfa með þeim.
UÍA
Ungmenna- og íþróttasamband Austurlands er
nauðsynlegt. Þetta er svo stór fjórðungur og UÍA á
að vera þjónustuskrifstofa og samnefnari fyrir
íþróttastarfsemi á Austurlandi. Ég starfa í skíðaráði
UIA ásamt öðrum formönnum allra skíðadeilda á
samstarfssvæðinu og við hittumst með reglulegu
millibili, ræðum hagsmunamál okkar og skipuleggj-
um starfið. Við sendum yfirleitt saman Austfjarða-
lið en keppendur keppa fyrir sitt íþróttafélag. Sam-
starf hefur aukist mjög mikið og til dæmis höfum
við sameinast um þjálfara. Þetta er af hinu góða því
þetta er dýrt og okkur ofViða hveiju fýrir sig en sam-
einuð getum við ýmislegt. Þannig hefur verið stofn-
að skíðasamlag Seyðisfjarðar og Egilsstaða og ég á mér
þann draum að þetta samstarf eflist enn frekar. Svo kynn-
ast krakkamir vel og það er líka af hinu góða. Þetta er mitt
aðal áhugamál og ef maður tekur eitthvað að sér, þá reynir
maður að vinna það vel meðan maður hefur gaman af því.
Meðan ég tel sjálf að ég sé að gera gagn og enginn annar
lætur mig hætta - og ég hef ekki vit á því sjálf, þá held ég
áfram.
Síldarárin á Austfjörðum
Theódór.
Á unglingsárum okkar, í kringum 1960, náði síldarævin-
týrið hámarki og þetta var ótrúlegur tími. Hér á Seyðisfirði
var saltað á 9 plönum þegar mest var, hér vom 2 bræðslur
og fjöldi aðkomufólks. Vinnuálagið var gegndarlaust og
allir krakkar unnu ffá 10 - 11 ára aldri eins mikið og þeir
þoldu og gátu. Þetta var ævintýralegur tími, sem vonandi
kemur ekki aftur, a.m.k. ekki með sama hætti. Hér á Seyð-
isfirði ríkti nánast gullæði, þetta var “Klondyke” tími. Ég
fór að heiman 14 ára í skóla og átti alltaf nóga peninga.
Skólaárin mín í Reykjavík átti ég m.a.s. afgang um vorið
og var þó ekki lifað neinu sultarlífi í borginni! Það var ekki
fyrr en síðasta árið í Noregi að ég þurfti að taka námslán
og þá lögðust tvær gengisfellingar gegn okkur. Auk þess
að vinna á plönunum, spilaði ég í hljómsveit á síldarárun-
um og við höfðum föst samningsbundin böll fjögur kvöld í
viku og oft meira en það. Vinnudagurinn hófst yfirleitt
klukkan sjö á morgnana og lauk ekki fyrr en 2 - 3 á nótt-
unni. Ég hef líka oft hugsað um það síðan að ég svaf yfir-
leitt fram að jólum eftir að skólinn byrjaði. Ég kom út-
keyrður í skólann eftir sumarvinnuna og svaf alltaf þegar
ég átti til þess lausa stund. Um áramót var ég svo orðinn
nokkum veginn hvíldur og þá þurfti að taka til hendinni og
vinna upp það sem var óunnið á haustönninni. Þegar síldin
hvarf varð hér mikið hrun því það var að mestu leyti að-
Heima er bezt 169