Heima er bezt - 01.05.1997, Blaðsíða 11

dag, bráðum 50 ár. En það birti fljótlega til. Fyrsta verk-
efnið, sem við fengum eftir að við komum heim, og slóg-
umst við þennan vetur, var að flytja litla fiskimjölsverk-
smiðju frá Eskifirði til Homafjarðar. Það verkefni varð til
þess að ég hafði hér vinnu þennan vetur. Svo var farið að
veiða loðnu, kísilmálmverksmiðja var í byggingu og fleira
kom til. Við veltum því svolítið fyrir okkur á þessum
árum, hvort við ættum að vera hér og taka þátt í að efla
þetta fyrirtæki eftir mikla lægð eða fara eitthvað annað. En
það var freistandi að byggja á því sem til var. Á þessum
tíma var ekki í tísku að tæknimenntaðir menn fæm inn í
fyrirtæki í rekstri. Þeir voru á verkffæðistofum með háls-
tau. Erlendis var hinsvegar komin af stað umræða um að
fyrirtæki ættu að fjárfesta í tæknimenntun, ekki síður en
vélum og mér fannst þetta spennandi kenning.
Vélsmiðjan Stál
Reksturinn hefur auðvitað gengið upp og ofan en verk-
smiðjan hefur alltaf reynt að byggja á tvennu; vönduðum
vinnubrögðum og að hafa vinnu fyrir starfsmennina. Það
fyrmefnda er alltaf hægt að standa við ef maður vandar sig
en þetta síðamefnda getur verið erfiðara. Á stundum hefur
það þýtt að við höfum frekar verið að “reka fólk” en “reka
fyrirtæki”. En á fámennum vinnustað í fámennu byggðar-
lagi getum við ekki haft fólk þegar okkur hentar og rekið
það ef verkefni vantar. Starfsfólkið kemur ekki hlaupandi
til okkar aftur þegar við köllum. Þessi stefna hefur komið
niður á efnahagnum og upphafsárin voru gífurlega erfið,
því þá var safnað skuldum. Svo kom uppsveiflutímabil
þegar mikið var um báta- og skipasmíði, það var verið að
byggja frystihús og fiskvinnslufyrirtæki og efnahagurinn
batnaði. Þá fómm við í fjárfestingar; keyptum vélar og
stækkuðum húsið þannig að gróðanum var eytt jafnharðan
inni í fyrirtækinu, í frekari uppbyggingu. Þá tóku aftur við
erfiðleikar, fyrir u.þ.b. 10 árum, en þau hafa verið mörgum
fyrirtækjum á íslandi gífurlega erfið og mörg í þessum
rekstri hafa orðið gjaldþrota og síðan verið endurreist með
Saumaklúbbur frá Noregi
Björg.
Islensku konurnar voru saman í saumaklúbb á þessum
tíma, frá 1966 og saumaklúbburinn er enn starfandi 1997.
Þær hittast í Reykjavík einu sinni í mánuði og ég bætist í
hópinn þegar ég get. Þær hafa tvisvar komið austur og við
höfum átt góða helgi saman og svo höfum við hist annað
slagið með körlunum okkar. En það er gaman að segja frá
því að við fórum til Noregs milli jóla og nýárs í vetur, því
dóttir okkar er þar í námi og Theódór hafði nefnt það í
fréttabréfinu að við yrðum þar á þessum tíma. Morguninn
eftir að við komum til Elverum, hringdi síminn. Það var
einn bekkjarbróðirinn, sem hafði lesið um komu okkar í
fréttabréfinu og vildi endilega fá okkur í mat. Hann hafði
haft talsvert fyrir þessu, því fyrst þurfti hann að hringja til
íslands til að fá símanúmerið. Það skemmtilegasta var að
þessi félagi hafði helst úr lestinni og ekkert heyrst til hans í
5 ár eða svo, en hann hafði alltaf fengið fréttabréfið og
þama komst á samband og við áttum afskaplega góða
stund með honum og fjölskyldu hans.
Heim til SeyðisJJarðar
Theódór.
Þegar, við komum heim, sumarið 1969 var hér allt í
kaldakoli eftir síldarhmnið og mjög erfitt að fá vinnu Við
bjuggumst ekki við að vera hér nema fram á haustið, en
það atvikaðist nú þannig, að hér erum við enn. Þjóðin beið
ekki eftir nýútskrifuðum tæknifræðingi og ekki vænlegt að
stofna verkfræðiskrifstofu eins og hugurinn hafði þó stefnt
til. Vélsmiðjan Stál hafði tekið áhættu með þátttöku í verk-
smiðjubyggingu á Hánefsstaðaeyrum; Fjarðarsíld. Síldin
hvarf og verksmiðjan var aldrei gangsett. Einmitt á þessum
tíma skuldaði Stál starfsmönnum sínum tveggja vikna laun
í fyrsta og eina skiptið alveg frá upphafi fram á þennan
Skólabræður frá
Þrándheimi, Theódór í
aftari röð, lengst t.h..
Vinkvennahópur frá Þránd-
heimi, Björg er jjórða frá
vinstri í aftari röð.
Hjá góðum vinum í Noregi, Theó-
dór og Björg eru lengst t.v..
Heima er bezt 171