Æskan - 01.02.1969, Síða 15

GIFTUMÍK FEMÐ
Ferð bandaríska geimfarsins Apollos 8 til tunglsins, sem hófst
21. desember s.l., lauk 27. des., nákvæmlega sex sólarhringum
og þremur klukkustundum síðar. Þessi lengsta, vandasamasta og
af flestum talin mesta hættuferð manna út í geiminn tókst betur
en nokkur hafði þorað að vona, og allir, sem að henni stóðu,
unnu með henni frábært afrek. Það er ekki aðeins að öll tæki
ynnu fullkomlega eins og frekast var til ætlazt og að ferðin öll
væri innan þeirra marka, sem sett höfðu verið, heldur tókst lend-
ingin á Kyrrahafi betur en lending nokkurs annars bandarísks
geimfars til þessa.
„Tunglið kemur okkur spánskt fyrir sjónir,“ sagði Frank Borman
fyrirliði geimfaranna, þegar hann og félagar hans lýstu því, sem
fyrir augu þeirra bar, er þeir hringsóluðu um tunglið í Apollo 8
á aðfangadag jóla. En þeim bar öllum saman um, að tunglið
væri ógnþrungið og eyðilegt. William Anders geimfari lýsti yfir-
borði tunglsins þannig, að það væri „grátt", líkast „skítugum
fjörusandi". Annars var hann hrifnastur af sólaruppkomu og
sólsetri á tunglinu. James Lowell geimfari lýsti tunglinu þannig,
að það væri „geysistór vin í hinni miklu víðáttu geimsins." Bor-
man kom tunglið þannig fyrir sjónir, að það væri viðáttumikið,
einmanalegt, ógnvekjandi og tómlegt. „Það er ekki lokkandi
staður að búa eða vinna á,“ sagði hann.
Næsta stórskrefið i geimferðaáætlun Bandaríkjanna verður að
senda mann til lendingar á tunglinu, og það verður líklega stigið
í júlí í sumar.
Þá var það eitt sinn, er Tarzan lagði leið sína að kof-
anum, að liann tók eftir því úr fjarlægð, að hurðin skar
sig lítið eitt úr veggnum. Meðfædd greind hans kom
honum til þess að rannsaka þetta nánar. í þetta sinn
var hann einn á ferð og nú gekk hann beint að dyrunum
og tók að athuga þær liátt og lágt. Skyndilega, þegar
hann var að rjála við lokuna, hrökk hurðin upp. Tarzan
stóð fyrst sem steini lostinn og horfði inn í hálfrökkrið
í kofanum.
Á námsbrautinni.
Hægt og hikandi gekk hann inn í kofann, þetta hús,
sem faðir lians hafði byggt fyrir fjölskyldu sína fyrir 13
árum. Beinagrind lá á gólfinu og önnur í rúminu. í
vöggunni lágu bein úr barni. En Tarzan var vanur því
að sjá skinin bein ýmissa dýra og veitti þessu því litla
athygli. Þarna var svo margt annað nýstárlegt, að hann
varð alveg hugfanginn við að skoða það. Húsgögn, vopn
og verkfæri voru þarna, og uppi í hillunum voru bækur,
en inni í skápnum fataleifar. Meðal annars fann hann
þarna veiðihníf í slíðrum, sem faðir hans hafði átt. Fljót-
lega skar hann sig til blóðs á honum, en hann komst upp
á lag með að skera flísar úr tré með hnífnum. Loks lagði
hann hnífinn frá sér, en fór að skoða bækurnar. í þeim
sá hann myndir í lyrsta sinn. Hann starði hugfanginn,
og svo tók hann til við að reyna að plokka myndirnar af
pappírnum, en skiljanlega gekk það ekki sem bezt —
gat kom á blaðsíðuna. Þarna í bókunum sá hann myndir
af öpum, sem voru alveg eins hvítir og hárlausir og
hann sjálfur, og einnig voru þarna kunningjar hans úr
skóginum — smáaparnir, sem léku sér í trjátoppunum,
en ekki sá hann myndir af neinum, sem líktust stóru
öpunum í flokki hans.
Meðal bókanna kom upp í hendur hans stafrófskverið,
sem foreldrar hans höfðu ætlað honum, og fullur af
áliuga fletti liann síðum þess: A á hann Afi — B á hann
Bói — D á hann Doddi . . .
79