Æskan - 01.04.1969, Qupperneq 15

ígs^ Sögur um
M. Twain.
Mark Twain var amerískur
og hét raunverulega Samuel
Langhorn Clemens. Hann var
fæddur árið 1835 og er talinn í
fremstu röö amerískra rithöf-
unda. Ritstörf hans voru fjöl-
þætt og snilld hans óumdeilan-
leg. — Fræg er þessi setning
Marks Twains: „Ef þú rekst á
flækingshund og hlynnir að
honum, þá bítur hann þig ekki.
Það er aðalmunurinn á hundi
og manni.“
Mark Twain var eitt sinn á
fyrirlestrarferð í Evrópu, og
þá kom upp sá kvittur, að Iiann
Hefði andazt. Nokkrir vinir
hans sendu þcgar skeyti til að-
seturstaðar hans í London og
spurðusl fyrir, livort orðrómur
þessi væri á rökum reistur.
Mark Twain svaraði sjálfur:
„Frásagnir um dauða minn
eru mjög ýktar!“
í samkvæmi einu lýsti Mark
Twain þvi yfir, að hann þekkti
óbrigðult meðal við ]>vi, að
menn gengju í svefni.
— Lofið mér að heyra livað
það er, herra, sagði einn sam-
kvæmisgestanna.
Mark Twain skrifaði fáein
°rð í vasabókina sína, reif blað-
ið úr lienni og fékk manninum.
— Það fæst i hverri bóka-
verzlun, svaraði Mark Twain.
Maðurinn las lyfseðilinn
úfjáður. Hann hljóðaði svo:
»Stór kassi af teiknibólum.
Hvert kvöld á að strá þremur
rnalskeiðum á gólfið framan
við rúmið, áður en farið er að
sofa.“
„Ertu ekki hamingjusamur, sonur minn?“ ,
„Nei,“ sagði prinsinn.
„En drengur minn,“ sagði konugurinn kvíðandi. „Svona frið unnusta með
konungsblóð í æðum og engar vondar hugsanir. Að hugsa sérl“
„Já, skeð getur hún eigi engar ljótar liugsanir. En mér virðist hún hafi alls
engar hugsanir. Hvorki vondar né góðar,“ sagði prinsinn.
„En skiptir það nokkru?“ sagði konugurinn blátt áfram. „Seinna verður
hún drottning og drottning þarf ekki að hugsa. Hún þarf aðeins að vita
hvernig heilsað er með hendinni bak við glugga skrautvagnsins hennar. Ef
hún kann aðeins að brosa og getur lært utan að nokkur yndisorð, þá þarf
hún alls ekkert að hugsal"
Prinsinn þagði. Þann dag fór hann með fríðri unnustu sinni í bátsferð.
Þau reru hægt eftir ánni. Árbakkarnir voru alþaktir útsprungnum, fjólu-
bláum og gulum sverðliljum.
„Heldurðu að til sé himinn?" spurði prinsinn.
Prinsessan leit á hann undrandi. Hún sagði ekki neitt, og af því skildi
hann, að það hefði hún enga hugmynd um. Hann reri áfram þegjandi, og
þau nálguðust gamlan, fáæklegan og hrörlegan kofa á hægri árbakkanum.
„Hvers vegna er einn ríkur, en annar fátækur?" spurði prinsinn.
Ennþá leit prinsessan á hann með undrunarsvip. Andlit hennar var fríðara,
en nokkru sinni áður, en prisinn varð skapvondur, j)ví hann sá, að hún
hugsaði aldrei um þessa spurningu og gat heldur ekki hugsað um hana.
Hún átti bara enga hugsun.
„Ég festi bátnum hérna litla stund,“ sagði prinsinn. „Bíddu mín hérna.
Ég ætla að líta inn í kofann þarna.“
Prinsessan sat þolinmóð eftir í bátnum og lék sér með fingrunum að renn-
andi vatninu, rneðan báturinn vaggaði við bakkann. En prinsinn hratt upp
kofahurðinn.
Þar sat fátæklega klædd dökkeygð stúlka á gömlum, biluðum stól. Hún
var að flysja kartöflur og horfði hissa á fríða prinsinn.
„Góðan dag,“ sagði prinsinn og starði á hana, meðan hún hélt starfi sínu
áfram.
„Góðan dag,“ sagði stúlkan.
191