Æskan - 01.04.1969, Blaðsíða 18

I^eikfangabúðirnar höfðu verið fullar af
leikföngum fyrir jólin, en eftir nýárið var
mest af þeim leikföngum, sem ekki seldist,
látið ofan í kassa og sett í kjallarann og
þar átti það að geymast til næstu jóla, ef
svo bæri undir. Svona stóð nú á því, að
bangsunum tveimur leiddist svoddan ósköp.
Þeir sátu í skoti í einni hillunni, langt
frá öðrum, og höfðu ekkert íallegt að horfa
á. Dagarnir voru sólarlausir og langir, stúlk-
an í búðinni seldi aðallega bollapör og
skaftpotta, en enginn spurði eftir brúðum
og tindátum.
En eina nóttina sagði Tipp við Topp —
þeir hétu það, bangsarnir:
„Eigum við að stelast eitthvað út í ver-
öldina og reyna, hvort við upplifum ekki
eitthvað skemmtilegt?"
,,Já,“ sagði Topp hrifinn. „Við skulum
fara undir eins.“
Það var bæði erfitt og hættulegt að kom-
ast ofan úr hillunni og út úr búðinni, en
loks tókst litlu tuskubjörnunum það og svo
löbbuðu þeir norður veg eina frostbjarta
nótt í janúar.
„Það er gott, að enginn sér okkur,“
sagði Tipp. „En ég vildi óska, að við gæt-
um fundið okkur hús til að vera í, því nú
er ég orðinn þreyttur."
„Við skulum athuga, hver á heima í
húsinu þarna fyrir handan skógartorfuna,"
sagði Topp og svo flýttu þeir sér þangað.
Þetta laglega, litla hús var mannlaust, en
Tipp og Topp fóru inn og fundu þar tvö
lítil rúm uppbúin og lögðust þar fyrir og
fóru að sofa. Þeir sváfu svo vel, að þeir
vöknuðu ekki fyrr en komið var fram á
dag, en þá heyrðu þeir að kallað var hátt:
„Halló! Opnið þið fyrir mér.“
Tipp fór fram til að sjá hver kominn var
og gægðist út. Þarna var þá kominn lítill
dvergur, ríðandi á gæs. „Það var gott, að
þið skylduð rata hingað," sagði hann.
„Húsið hefur staðið lengi og beðið eftir
ykkur. En nú verðið þið að koma með mér,
því að við verðum að vinna þrekvirki."
„Hvert eigum við að koma?“ spurðu
báðir bangsarnir.
„Þið eigið að koma með mér til kapp-
ans Sísofandi, en hann hefur náð í stærsta
gimstein kóngsins og falið hann I hárinu
á sér, svo að enginn finnur hann. En nú er
bezt, að þið reynið, hvort ykkur íekst það
ekki.“
Dvergurinn sagði þeim til vegar, hann
reið á undan á gæsinni, og bangsarnir eltu
hann og loks komu þeir í virkið, þar sem
risinn átti heima. Þar var allt hljótt, því að
risinn var sofnaður, og allt heimilisfólkið
hafði notað tækifærið til að stelast á ung-
mennafélagsskemmtun á meðan. Það vissi,
að Sísofandi var vanur að sofa lengi.
„Hvernig eigum við að fara að þvl að
finna gimsteininn. Það er ekki nokkur leið
fyrir okkur að komast upp að hausnum á
honum,“ sagði Topp.
Bangsarnir.
„Hérna er stigi," sagði gæsin. „Nú skal
ég halda stiganum, dvergurinn heldur vörð
við dyrnar, ef einhver kynni að koma, Tipp
fer upp stigann og leitar að gimsteininum,
en Topp hefur gát á risanum, og segir til
ef hann sýnir nokkur merki þess, að hann
ætli að vakna. Verið þið vissir um, að þetta
gengur allt vel!“
Og það gekk vel, því að Tipp fann gim-
steininn og komst heilu og höldnu niður
stigann af hausnum á risanum, og svo
flýttu þeir sér allir heim í kóngshöllina.
Konungurinn sat I hásæti sínu og var ein-
staklega alúðlegur, þegar bangsarnir voru
leiddir fyrir hann. „Er það satt, að þið haf-
ið fundið gimsteininn minn?“ sagði hann
forviða. „Ef svo er, þá skal ég launa ykk-
ur ríkulega!"
En bangsarnir hneigðu sig og sögðu:
„Við ætlum bara að biðja þig um einn hlut,
kóngur góður — að losa okkur við að eiga
heima á hillunni í leikfangabúðinni, því að
það er svo skelfing leiðinlegt þar.“
„Þið skuluð fá að eiga heima hérna í
höllinni!“ sagði kóngurinn, og I sama bili
tók einhver I ermina hans. Það var litla
prinsessan, sem hvíslaði:
„Ó, pabbi, mega þeir ekki vera hérna í
höllinni, hann Tipp og hann Topp, og leika
sér við mig?“
En í sama bili tók einhver í hina ermina
á kónginum. Það var prinsinn. Og hann
hvíslaði nákvæmlega því sama, sem prins-
essan hafði hvíslað.
„Jú, það er einmitt það, sem ég var að
segja,“ sagði kóngurinn. „Hér með geri ég
allramildilegast kunnugt, að Tipp og Topp
eiga að setjast að hér í höllinni og leika sér
við prinsinn og prinsessuna. Og aldrei
skulu þeir settir upp á hillu, en skemmta sér
eins vel og þeir geta. Og nú skulum við
halda stóra veizlu!“
Kóngurinn gaf litlu björnunum sína gull-
kórónuna hvorum, sem voru nærri því eins
í laginu og kórónan hans, en dálítið minni.
Og svo dönsuðu þeir út um hallarhliðið.
Allt fólkið I borginni kom til að sjá þá og nú
var haldin stóreflis hátíð. Sá eini, sem ekki
kom þangað var risinn Sfsofandi. Hann
hálfskammaðist sín fyrir að hafa sofið
svona fast, og fluttist við fyrstu hentugleika
í annað land.
En bangsarnir voru heldur en ekki glað-
ir að hafa sloppið af búðarhillunni og vera
orðnir konunglegir hirðbangsar í staðinn.
194