Æskan - 01.04.1969, Blaðsíða 25

»Ó, heldurðu það!“ hrópaði María. „Mikið væri það
gaman. Bíiidu, ég ælla að i'ara niður og atliuga málið.“
Og hún þaut út úr herberginu og niður stigann og
^tína heyrði að hún var eitthvað að tala við Ámundu og
var mjög áköf.
Daginn eftir var logn og blíða. Eftir hádegi hringdi
Karl í leigubíl og skömmu seinna voru þau öll komin
niður á höfn. Bílstjórinn rogaðist með farangurinn um
borð og beið þeirra svo í bílnum. Þetta var meðalstórt
skip 0g á framhlið þess stóð skýrum stöfum Hvitanes.
»Jæja, Stína mín, vertu nú blessuð og sæl og þakka þér
fyrir komuna,“ sagði Ámunda. „Skilaðu kveðju minni til
foreldra þinna.“
Stína kvaddi þau og sagði lágt: „Verið þið blessuð, ég
gleymi því aldrei hvað þið voruð mér góð.“
Síðan flýtti hún sér um borð. Stuttu síðar seig skipið
frá hafnargarðinum. Stína stóð uppi á þilfari og lirópaði
td Maríu: „Sjáumst næsta sumar.“
Hún veifaði til þeirra, þar til þau voru komin úr
augsýn. Þá fór hún niður í káetuna, sem hún hafði.
Þegar hún opnaði dyrnar á káetunni, sá hún stúlku sitja
a neðri kojunni. Hún hrökk við þegar Stína kom inn og
stóð upp.
»Sæl, ég heiti Stína,“ kynnti Stína sig og rétti henni
höndina.
Stúlkan var feimin í fyrstu en það lagaðist er þær
fóru að tala saman. Hún hét Inga og var ættuð frá
íslandi en hafði verið hjá ömmu sinni í Bristol. Hún
Vav nú á heimleið.
Þegar hringt var til kaffidrykkju voru þær orðnar svo
f-unnugar, að það var eins og þær hefðu verið vinkonur
ævilangt. Daginn eftir ákváðu þær að skoða skipið nánar.
fengu leyfi skipstjórans og fóru fyrst niður í miðstöð,
l3ar sem rauðir og sveittir menn strituðu, og enduðu uppi
a efsta þilíari. Þegar hringt var til hádegisverðar voru
þsr orðnar bæði þreyttar og uppgefnar. Maturinn var
hinn ljúffengasti og bragðaðist vel. Eftir að þær höfðu
borðað nægju sína íóru þær niður í káetuna og fengu sér
blund.
Veðrið hafði verið gott hingað til en nú fór að livessa.
‘'túlkurnar vöknuðu því við vondan draum, við að skipið
VeItist og auk þess var komin hellirigning.
»Hvað, er komin rigning?" sagði Inga og geispaði, „það
Var svo gott veður áðan.“
»Uff, sjáðu þessar öldur,“ sagði Stína, „mig hryllir við
Þeim. En heyrðu, ertu ekki orðin svöng? Það er ég að
minnsta kosti.“
»Ég skil ekki, hvernig við getum kornizt út á þilfar í
Þessu veðri.“
»Sineygðu bara regnkápu yfir þig og svo hlaupum við
bara hérna yfir, það er ekki svo langt.“
Stúlkurnar tóku regnkápurnar og hlupu yfir í eldhúsið
til Gústa matsveins, sem var glaður og hnybbinn náungi.
„Hvað vilja ungfrúrnar, svona fínar, inn til gamals
karlskröggs eins og ég er?“ sagði hann glettnislega.
Þær báru upp erindið og hann bað þær blessaðar að
setjast við eldhúsborðið og svo kom hann með fullan disk
af pönnukökum og súkkulaði.
„Gústi, þú ert dásamlegur," sögðu þær báðar hrifnar.
Gústi hló og sagðist hafa vitað það fyrirfram.
Það var gaman að sitja þarna í eldhúsinu hjá Gústa.
Hann var glettinn og sagði þeim margar gamansögur,
bæði af sér og öðrurn, og var ekkert að leyna því, þegar
hann datt í sjóinn eða settist ofan á sjóðheitan suðu-
pottinn.
Stúlkurnar hlógu svo að tárin runnu niður kinnarnar
og ekki minnkaði gamanið við það, að kaffikannan og
bollarnir fóru á kreik og vildu fá að vera með.
Inga varð sjóveik um kvöldið og kúgaðist yfir fötunni.
Stína sat yfir henni og loksins þegar Inga sofnaði sat
Stlna aðgerðarlaus og hugsað um hitt og þetta, þar til hún
201