Æskan - 01.04.1969, Blaðsíða 29

»Einn smáfugl sat á kvisti og söng iangt
út í skóg,
um kærleik, sem ei kólna vann, um kærleik
sem ei dó,
hjá lionum situr brúður blíð
’ brúðarskarti ung og fríð
ú lögin hlustar ljúf og þýð
i laufgum skóg.“
bessa visu söng pabbi minn heitinn svo
°ft fyrir okkur krakkana þegar við vorum
litii, og þá fannst mér alltaf, (þó hávetur
Vaíri), allt i einu birta i litlu baðstofunni
°g það var eins og ég sæi sólskinið, skóg-
inn og litla fuglinn sitja á skógargreininni
°g heyrði hann syngja þetta litla og fagra
kærleiksljóð. Var þetta vorið? Nei, það var
ekki vorið i náltúrunni, það var vorþráin
1 minni eigin sál, sem var svo sterk, að ég
gat um stundarsakir gleymt umliverfinu og
öHu andstreymi dagsins.
Sannarlega kom vorið, en það var nú
s®mt með allt öðrum hætti. Þvi það færði
mönnum frost, snjó og harðindi, margir
urðu heylausir, féð féll og kýrnar bættu að
mjólka og þá var nú fokið i flest skjól.
Þetta vor urðu mörg börn munaðarlaus,
sum voru tekin í fóstur, önnur urðu að
fara til vandalausra sem matvinnungar og
]>urftu að vinna allan daginn, til þess að
fá að borða. Þá beyrðist ekki getið um
atta stunda vinnudag.
Þetta vor var ég, sem þetta skrifa, sjö
ara og var því orðin nógu gömul til þess
að fara út i heiminn. Ég átli að vera bjá
fl'ænku minni, sem var gift og farin nð
eldast, en þau lijón áttu engin börn og
befur frænkan ef til vill bugsað á þá leið,
gaman væri að hafa barn a heimilinu,
Vegna þess að þau hjónin höfðu ekki nlltaf
''innufólk og þá var nú lómlegt j kotinu.
•laeja, þangað kom ég svo um kvöld i fylgd
með pabba mínum og á meðan bann hélt
1 böndina á mér fannst mér lifið dásam-
legt, en þegar pabbi var farinn, þá fór
uu heldur að dofna yfir mér, en það var
stór bót í máli að ég var orðin iæs og svo
kunni ég dálítið að prjóna. Frænka mín
lár svo með mér upp í baðstofu, þar sem
eg átti að sitja við vinnu á daginn, prjóna
ug klippa niður tuskur, sem notaðar voru
1 stoppteppi, einnig átti ég uð tæja og
kemba eftir getu. Einnig var þar rúm, sem
ég átti að sofa í, þarna átti ég að Vera
alein, hjónin sváfu annars staðar í húsinu,
það var ekki nefnt að ég mætti leika mér,
enda enginn til að leika við mig.
Mér fannst allt í einu ég vera svo cin-
niana, alein og yfirgefin, og fleygði mér
upp í rúmið og brast i grát, góða stund grét
ég ofsalega, en ekki hátt, aðeins hljóðlega,
svo enginn heyrði til mín nema guð. Smátt
og smátt liljóðnaði gráturinn og ég fór að
geta liugsað, þá mundi ég állt i einu cftir
fallegu versi úr hvítasunnusálminum Há-
tíð er i himinsölum. (Mér þótti sá sálmur
svo undrafagur). Versið er svona:
Náðarandi helga hreina,
himindúfa mild og blíð
vertu lækning minna meina,
mig er særir böl og strið
kom með gcisla væng þinn varma,
votar þerra mínar brár
græð þú hjartans sviðasár
tak þú mig i ástararma
i þinn náðarfaðm ég flý
fel mig ætíð honum i.
Ég fór nokkrum sinnum með versið og
dásamlegur friður fyllti hu^ga minn. Ég
stóð upp, liljóp niður stigann og út i fjós
og þvoði mér um augun úr kýrstampinum.
Siðan fór ég út i eldhús til frænku minnar,
liún var eittlivað að snúast þar. Jæja, sagði
ég, nú ætla ég ekki að láta mér leiðast
lengur ég var of stór til að gráta, og nú
veit ég líka að guð verður framvegis faðir
minn, því hann er faðir allra munaðar-
lausra. En ég veit nú samt að ég sakna þess
að fá ekki að lieyra ævintýrin og sögurnar
hennar mömmu, og ekki að lieyra pabba að
syngja um litla fuglinn, sem söng svo fal-
lega um kærleikann. Frænkan tuldraði citt-
hvað um að bún skildi ekki þetta harn og
rétt mundi vera að halda þvi að vinnunni
svo það liefði ekki tima til að sökkva sér
niður í neina bugaróra. En mér fannst á
þeirri stundu að ég vera orðin fullorðin.
16. 9. 1968.
Guðný Þorsteinsdóttir.
Kristneshæli, Eyjafirði.
vel læs, og þá fyrst ætti hinn eiginlegi skólalærdómur að
hefjast. Með allri þeirri tækni sem nútlminn hefur yfir að
ráða ætti það bóklega að vera skemmtileg fræðsla fyrir
börnin. Kvikmyndavélin er sterkt tæki og auðvelt að kenna
með henni flestar bóklegar greinar, svo sem tungumál, sögu,
landafræði, náttúrufræði o. fl. Fyrir 10 ára börn má öll
fræðsla á byrjunarstigi til að vera létt, því ekki má gleyma
þvf, að börn á þessum aldri verða að hafa tíma til að vera
börn. Þegar þau eru 12 ára byrja þau svo á því að læra
að dansa. Danskennsla þarf að verða skyldunám. Föndur-
kennsla og söngur á að vera skyldunám og gott væri að
hver kennari hefði tíma til að sinna því vel með bömunum
frá því að þau koma 7 ára í skólann.
Nútímabörnin eru vanari kvikmyndum og sjónvarpi en
fyrri kynslóðir I landi voru og eiga því skiljanlega miklu
léttara með að hafa not af þeirri kennslu, sem fram færi
með myndasýningum og útskýringum góðs kennara heldur
en þessu eilífa bókarstagli og heimavinnu, sem getur bók-
staflega skapað ofnæmi fyrir fræðslu og lærdómi og er orðið
úrelt fyrir löngu. L. M.
4
205