Æskan - 01.04.1969, Blaðsíða 49

Okkur barst nýlega þessi ágæta mynd,
sem við birtum með mikilli ánægju. Hún er
af embættismönnum stúkunnar Sólrúnar nr.
130 í Sandgerði starfsárið 1967—68.
Börnin heita: í fremri röð frá vinstri:
Óskar Guðjónsson, Þorbjörg Bragadótt-
lr> Kolbrún Kristinsdóttir, Sigrún Kristins-
dóttir, Hallur Baldursson.
i aftari röð frá vinstri:
María Hlíðberg Óskarsdóttir, Sigrún Sig-
Urðardótti.r, Sigurbjörg Baldursdóttir, Ingi
Sigurðsson, Ingibjörg Óskarsdóttir, Sigur-
Vei.9 Víðisdóttir, Birgir Kristinsson.
A myndina vantar því miður 1. gæzlu-
rr'ann stúkunnar, frá Sigrúnu Oddsdóttur,
^ýjalandi, Garði, Frú Sigrún sýnir þann
frábæra dugnað og fórnfýsi að vera gæzlu-
aiaður tveggja barna- og unglingastúkna,
sem báðar starfa með ágætum. Sýnir það
^arla glöggt, hve heimamenn meta vel
a9æt störf hennar fyrir æskulýðinn, að
hreppstjórnir beggja þessara byggða, í
Garði og Sandgerði, styrkja starf stúkn-
anha árlega með háu fjárframlagi. Mætti
Það vera öðrum byggðarlögum til fyrir-
myndar.
Hamingjusamasti maður i heimi.
Einu sinni var niikils metinn konung-
ur. Hann var svo ríkur, eins og kon-
ungar eru yfirleitt, að hann átti allt,
Seni nöfnum tjáir að nefna, allt, sem hægt
cr að eignast fyrir peninga.
Kn eitt var þaS, sem þennan konung
Vantaði, og það var góð heilsa. Og nú var
ha
ann orðinn svo lieilsulaus, að læknar
hans fengu ekkert að gert.
fíá datt vitringi nokkrum ]>að i hug, að
kæli konungurinn eignazt skyrtu liam-
lngjusamasta manns i lieimi og farið í
hana, mundi hann ná lieilsu sinni á ný.
Og
eins og nærri má geta voru nú hirð-
nienn konungs sendir tafarlaust til að
eita. þe;r lögðu leið sina um lönd og
■'hur, hittu að máli auðuga menn, kónga
keisara, sem létu i veðri vaka, að þeir
*tfu allt, sem augað girntist, og lifðu i
ghiumi og gleði.
Kn or sendimennirnir höfðu iduslað á
lllílf þessara manna um stund, kom í Ijós,
? alltaf var eitthvað að, — alltaf eitt-
v,1ð, sem eltki var eins og ]>að átti að
.Cla' heir liöfðu allir við cinhverja erf-
að'e''ta °g leiðindi að striða, sem ollu þvi,
þeir voru ekki cins liamingjusamir og
>Clr fétu fyrst í veðri vaka. .1 á, það var
8 s sfaðar eitthvað að, — eitthvað sem
Va,itaði.
fi..^8 hirðmennirnir héldu enn lengi á-
11111 leit sinni um lönd og álfur, en
aldrei l'undu þeir neinn, sem gat sagl
með sanni, að liann væri fullkomlega ham-
ingjusamur, — því síður sá liamingjusam-
asti i heimi.
Að lokum, þegar þeir voru á leiðinni
lieim, námu þeir staðar í undur fagurri
skógarlilið. Þar rákust þeir á mann, sem
sat á mosavöxnum steini og naut morg-
unsólarinnar í rikum mæli. Hann var ber-
fættur og mjög fátæklega búinn, en liann
siing hátt og var lijartanlega glaður og
ánægður.
„En hvað það er gaman að sjá þig svona
glaðan og hamingjusaman," sögðu þcir.
„Já, vist er ég hamingjusamur," svar-
aði maðurinn. „Ég er svo þakklátur fyrir
það að fá að njóta sólargeislanna hlýju
og góðu. Og ég er l'rjáls eins og fuglar
liiminsins, — því að ég er sjálfum mér
nógur og sakna einskis," mælti hann.
Hirðmennirnir gengu nær, því nú leizt
þeim svo á, að Joksins Iiefðu þeir fundið
rétta manninn. Þvi næst sögðu þeir sög-
una af konungi sinum, og madtust ein-
dregið til að fá að kaupa skyrtuna hans.
„Já, en kæru hirðmenn, — ég hef aldrei
átt neina skyrtu á ævi minni,“ sagði mað-
urinn. „En ég er jafnánægður fyrir ]>vi, —
ég er vafalaust hamingjusamasti maður í
heimi,“ bætti hann við.
S. G. þýddi og endursagði.
Æska góð! Mörg ungmcnna-
félög hafa, einkum á siðari
árum, stutt tóbaksbindindis-
málin. Þau liafa ]>vi sýnt það
i verki, að þau skilja, að tób-
aksnautnin er einn af verstu
löstum þjóðarinnar. Það cr
bæði skömm og lineyksli, að
skynbærir menn skuli sækjast
eftir þvi að gerast þrælar
ástriðunnar. Þeir, sem tóbaks-
ins neyta, kaupa tækifæri dýr-
um dómum, sem ekkert hafa
annað að bjóða en spilla heilsu
trianna; það særir lilca heil-
brigða sómatilfinningu að sjá
menn tyggja og svæla tóbak
eða troða þvi i skilningarvit
sin. Ég sjálfur hef andstyggð
á tóbaki og vona að það gcri
fleiri.
Tóbakið
225