Æskan - 01.05.1969, Síða 12

Fylgizt með frá
upphafi!
ÞETTA verður
saga, sem œskan
skilur og mun
lesa frá upphafi
til enda
Eftir Lisbeth Wernet-
Vinkonurnar Karen, Björg og Rósa hafa tekið að sér að selja
happdrættismiða á vegum Barnahjálparinnar dönsku, og þær
lenda í hinum ótrúlegustu ævintýrum vegna þess, að einn af
miðunum, sem þær seldu, hefur týnzt. Nú viil svo til, að Björg
man þetta númer, en vinningur fellur einmitt á það, og nú hefst
ótrúieg og furðuleg Ieit að miðanum, en fjárhagsleg afkoma nokk-
urra persóna er undir því kominn, að miðinn finnist. Miðinn
finnst, en það mátti vissulega ekki seinna vera.
„Nei, við viljum helzt ekki kaupa happdrættismiða,“ sagði
gamla konan og leit á Björgu með augnaráði, sem var ákveðið
en þó alls ekki óvingjarnlegt. Þetta var mjög aðlaðandi kona, og
Björgu leizt þegar í stað vel á hana.
„Þessi fjáröflun er gerð í góðum tilgangi," sagði Björg. „Þetta
er happdrætti Barnahjálparinnar og þér getið fengið mjög góð
verðlaun ef lánið er með.“
„Hvað ætli ég svo sem vinni,“ sagði gamla konan og brosti
þó við.
„Þér getið meðal annars unnið ferð til Austurlanda."
„Það hljómar nú fallega, en ég ætla nú bara ekki þangað,"
sagði konan. „Mér er víst hezt að halda mig hér meðan unnt er.“
„Já, en þér getið selt miðann fyrir 20 000 krónur. Eru það ekki
miklir peningar?" sagði Björg.
Brosið hvarf af andliti gömlu konunnar og hún sagði með sem-
ingi: „Jú, það eru vissulega miklir peningar og sannarlega hefð-
um við hér þörf fyrir þá.“
Nú heyrðist skyndilega hljómlist innan úr húsinu, sem var
lítið og með stráþaki. Einhver lék ]>ar inni á pianó, nokkrir
undariegir samhljómar fylllu loflið, en þó var liugnæmur blffr
yfir þeim.
„Eruð þið frá heimavistarskóianum i Eikarskógi?" spurði
konan.
„Já,“ svaraði Björg.
„Ég hef ekki séð ykkur áður, enda höfum við ckki átt lieim8
hér lengi,“ sagði konan.
Nú var samtalið þó byrjað og Björg farln að vona, að þær losU'
uðu við cinn miða. Björg leit með eftirvæntingu á gömlu ko»'
una, sem enn stóð í dyrunum og brosti góðlega, en þó lá afsvaf
í svipnum.
„Miðinn kostar aðeins 10 krónur," sagði hún.
Nú þagnaði liljómlistin inni i húsinu, dyr voru opnaðar °I>
maður gekk fram til þeirra. Hann var mjög stór, með þykka”
úfinn hárlubba og i köflóttri skyrtu, sem var óhneppt í hálsinál'
ið, en skyrtucrmunum liafði hann brett upp og sá í sólbrúna
handleggina. Hann var i gamaldags flónclsbuxum, en liafði >*'
skó á fótum.
„Hér eru komnar tvær stúlkur frá lieimavistarskólanuni
eru að selja happdrættismiða," sagði konan.
„Ágætt,“ sagði hann og brosti og nú sáu stúlkurnar, að han1'
var virkilega friður i andliti. „En hvað vinnum við svo? Þvottavc
eða útsaumaðan borðdúk?"
„Miklu meira en það,“ flýlti Karen.sér að segja.
„Ja-hérna. Iíomið þið inn. Ég finn, að við gctum talað saman>
sagði liann fjörlega. „Hvað vantar okkur lielzt, mamma?“
Kvíðandi liöfðu þær nálgazt þetta liús, þvi ýmsar sögur grnfí'|
um, að í þvi byggju sérkennilegar manncskjur. Þetta fólk haf
NÝJA framhaldssagan. — Fylgizt með frá upphafi.
248