Æskan - 01.07.1970, Blaðsíða 11

ÞAÐ, SEM ÁÐUR ER KOMIÐ:
IBjörg og vinkonur hcnnar hafa nú fundið happdrættis-
miðann eftir mikla leit, en 250 00« króna vinningur hefur
komið á númer hans. Birgir Bentson er réttur eigandi
miðans, og Ólsen skipamiðlari er á leið með stúlkurnar
i bíl sínum um miðja nótt til |>rss að koma miðanum i
hendur rétts eiganda. Næsta dag klukkan 12 er siðasta
tækifærið til þess að framvísa miðanum og fá vinninginn
greiddan. 1 þessum kafla eru endalok hetjusögunnar um
Björgu og vinstúikur hennar.
10. KAFLI
l>au óku af stað i hinunt glæsilega ameriska bil Olsens. Björg
sat i framsætinu niilli lians og Stfnu, en Karen hélt sig i aftur-
sætinu. I>au voru öll í góðu skapi.
Ólsen sagði: „Ég hað konuna mína að hringja upp hjá dýra-
lækninuin og segja þeim hjónunum sólarsöguna. Ég veit að vísu
ekki, hvort þau eru komin heiin, en ef svo er, væri skenuntilegra
að þau vissu, hvar ]>ið eruð niðurkomnar. 1 >ið komið kannski
til baka með mér, þegar við erum húin að afhenda miðann?"
„Já, við ætluðum vissulega að vera í Sundköping um helgina,"
sagði Björg. „En við gerum vist ekki annað þarfara á morgun
en að sofa út.“
Allt virtist i bezta lagi. Leitinni var lokið með góðum árangri,
en liafði þó vissulega tekið á taugarnar.
l>au óku sem leið lá. Happdrættismiðinn var i veski Bjargat
milli tveggja þerrihlaða. Helzt hefði hún viljað lialda á honu.n
i hendinni, en ekki mátti velkja miðann. Olsen sagði frá ferðum
sinum viðsvegar um heiminn. Hann sagði skemmtilega frá, enda
viðförull og hafði umgengizt marga.
Björg spurði: „Og hafið þér einnig komið til Valpariso?"
„Já, vissulega. Ég var ]>ar fvrir fáunt árum. I>að er fögur horg,
hrifandi og mjög nýtízkuleg. Þar var ný höl'n i byggingu og ég
vann þar. Danskt verkfræðifyrirtæki sá um framkvæmdirnar."
„Já, ég vissi um ]>að,“ sagði Björg.
„I’ekkið ]>ið einhvern, sem hefur dvalizt þar vegna atvinnu
sinna r?“
„Þér hafið vist ekki hitt þar mann, sem heitir Winther og er
verkfræðingur?"
„Eg liitti þar eitt sinn í samkvæmi inann, sem heitir Jörgen
Winther. Mjög viðfelldinn maður. Hvers vegna spyrðu um
hann ?“
„Hann er faðir minn,“ sagði Björg.
Ólsen hélt áfram frásögnum sinum. Hann var enn í umrenn-
ingsbúningi sínum, grimuhúningnum frá veizlunni, en jakkann
hafði hann þó af góðum og gildum ástæðum skilið eftir, en var
þess í stað í gamalli peysu, sem hann notaði, að eigin sögn, að-
eins þegar hann var að vinna úti í garði, ef kalt var i veðri.
Hann var í mjög góðu skapi, glaður eins og drengur og mjög
liflegur. Skyndilega sáu þau ljós depla framundan. Ólsen hleypti
brúnum. „Við megum sannarlega ekki verða fyrir töfum,“ sagði
hann.
Hér var lögreglan á ferð. Tveir lögreglumenn stóðu þarna lijá
bíl. Þeir gáfu Ólsen merki um að nema staðar. Annar þeirra
gekk til þeirra.
„Afsakið," sagði liann, „við erum i eftirlitsferð. Lögreglunni
harst tilkynning um hílstuld, og við athugum öll ökutæki, sem
fara um vegina hér. Viljið þér leyfa mér að sjá skilriki yðar?“
„Sjálfsagt," sagði Ólsen og fór að leita i vösum sinum.
„Hvar hef ég látiö ökuskírteinið?“ sagði hann.
Lögreglu]>jónninn var sýnilega orðinn tortrygginn. „Hafið þér
ekki ökuskírteini?" spurði liann.
„Jú, auðvitað á ég ökuskírtcini," sagði ólsen ergilegur. „Ég
hef hara gleymt því heima, vegna ]>ess að ég er ekki i mínum
venjulegu fötum. Ég bjóst ekki við að aka neitt í kvöld. Þér
verðið að virða þetta á betri veg.“
Lögregluþjónninn liorfði rannsakandi á hann. „Viljið l>ér
kveikja Ijósið inni i hilnum,“ sagði hunn. Ólsen gerði svo og
lögregluþjónninn virti klæðnað hans fyrir sér. Svo sagði hann
með hvassri og breyttri röddu: „Eruð ]>ér viss um, að þetta sé
hillinn yðar?“
Olsen virtist ætla að verða fokreiður. „Já, hvað á þetta að
þýða?“ sagði hann, en svo áttaði hann sig, hrosti og sagði: „Ja,
sko til. Það var eins konar grimuball heima hjá mér. Eg er
klæddur eins og umrenningur."
„Enginn getur horið á móti ]>vi,“ sagði lögrégluþjónninn. „Ja-
há, þannig var |>að. Eg held samt, að við verðum að athuga ]>etta
nánara."
„Haldið þér, að ég liafi stolið minuin eigin bil?“ sagði Ólsen.
Nú kom liinn lögregluþjónninn. „Þér verðið að koma með
okkur,“ sagði sá og var mjög byrstur.
Nú fannst Björgu, að hún yrði að koma til skjalanna.
„Herra lögregluþjónn. Það, sem þcssi maður segir, er allt sann-
lcikunum samkvæmt. Þetta er Jens M. Olsen skipamiðlari i Sund-
köping. Við vorum að koma úr samkvæmi lieima hjá honum.“
„Voruð þið þarna þrjár að koma lir þessu samkvæmi? Mér
sýnist þið lieldur ungar lil að taka hátt i þess konar veizluhöld-
um,“ sagði lögregluþjónninn.
Bersýniiegt var, að þvi meira, sein þau útskýrðu málið, þvi
minni trú hafði lögreglan á frásögnum þeirra.
„Já, þetta er nokkuð flókið mál,“ sagði Björg, „cn ef inér
leyfist að útskýra ...“
„Gerðu það á lögreglustööinni," sagði hann.
Jens M. Olsen greip fram i: „Mér finnst réttast, að hún út-
skýri þetta strax. Þér getið svo ekið með okkur ]>ennan spöl, sem
við eiguin ófarinn, og fullreynt, hvort hún liefur farið með
rétt mál. Við megum lielzt engan tima missa og eigum inikið
i húfi.“
Og enn einu sinni varð Björg að segja söguna um happdrættis-
miðann og ieitina að honum. Og þvi meira, sem hún sagði af
sögunni, ]>vi ótrúlegri virtist henni sjálfri sagan vera. Mundu
l>essir tortryggnu lögregluþjónar leggja trúnað á orð hennar?
Að sögulokum hristu þeir báðir höfuðið. Svo sagði annar þeirra
ákveðinn:
„Þetta er svo ótrúlega skrítin saga, að eitthvað af henni lilýtur
að vera sannleikur. Það er ótrúlegt, að svona t'rásögn sé logið
beint upp í opið geðið á manni. Þess vegna ætla ég að fara með
]>eim og liitta þennan tónsnilling. Vertu hér, Larsen, og stöðvaðu
alla hila, sem koma.“
Siðan gekk liann að lögregluhilnum, setti hann i gang og ók
347