Æskan - 01.07.1970, Qupperneq 64

Þessi litli flll, sem talinn er
vera minnsti fill I heimi, á
heima í dýragarði nálægt Strat-
ford á Englandi. Mamma henn-
ar Neii litlu, sem þið sjáið i
vagninum, er ekkert hrædd um
hana, þegar litli fíllinn er barn-
fóstra. Móðir Neil litlu vinnur
við dýragarðinn og hefur þvi
oft Neil litlu með sér, og þann-
ig byrjaði það, að fíllinn litli íór
að aka vagninum með rananum
og virðist una sér vel við
starfið.
John L. Barker yngra við Chi-
cagoháskóla hefur reiknazt svo
til, að um 100.000 smálestir af
ryki falli til jarðar utan úr geimn-
um árlega. Hann byggir kenn-
ingu sína á þvl, að fundizt hafa
ríkulegri lög vissra málma á
hafsbotni heldur en í jarðskorþ-
unni. Hann álítur, að geimrykið
sé agnir eða smábrot úr loft-
steinum og halastjörnum.
1. Ekki lítur út fyrir, að liafurinn Uóbínson hafi mikla löngun til þess að láta
hjarga sér úr einverunni. Eltingaleikurinn verður mikill og langur áður en jieir
félagarnir fá króað liann af úti á iitlum odda jiarna á hólmanum. Bjössi kastar
sér á hann og nær taki á hornum hans. — 2. Ekki líkar Hóbinson þetta, hann
rykkir sér lausum og stangar Bjössa, og hann dettur. Höggið er svo mikið, að
Bjössi verður alveg ringlaður og sér bæði sól og stjörnur dansa fyrir augum
sér. „Skammastu þin ekki, Bóbínson? Þú hefur gleymt öllum siðum og kurtcisi
meðan þú hefur ráfað hér um í einvcrunni. — 3. Um leið og Þrándur hefur
sleppt orðinu, læðist liann aftan að Bóbínson og skellir' sér á bak. Hóbínson
gerir heiðarlegar tilraunir til jiess að hrista Þránd af sér, en hann ríglieldur i
hornin og sleppir ekki takinu, hvernig sem hafurinn lætur. — 4. Þegar þetta
hefur gengið svo til um stund og Bóbínson hefur hlaupið tryllingslega nokkra
hringi um hólmann, fer hann loks að þreytast, og þeim félögunum tekst að koma
honum um borð í bátinn án mikilla erfiðleika. „Getum við baft slíkan villimann
liér um borð án jiess að binda hann?“ spyr nú Þrúður skipstjóri. „Ja, við höfum
hara ckkert til að binda hann með,“ stynur Bjössi. ■— 5. „Skipstjórinn verður að
halda í skeggið á Bóbínson!“ leggur Þrándur til málanna, „að minnsta kosti á
meðan við komumst dálítið frá Iandi.“ Þrúður klappar Bóbínson með annarri
hendi, en heldur þétt í skeggið með liinni. „Já, já, svona nú, Hóbínson minn, við
skulum bara vera góðir vinir dálitla stund.“ — 6. Allt gengur að óskum, og
brátt eru þau komin góðan spöl út á vatnið og hólminn cr að baki. Bóbínson
hefur hagað sér vel að undanteknum smáspörðum, sem liann lætur detta niður
í bátinn. En jiað er eins og Þrándur segir: „Það er ekki hægt að vonast til
betri hegðunar af þeim, sem lengi liafa dvalizt fjarri allri siðmenningu." —