Æskan - 01.12.1973, Qupperneq 18

Vitavörðurinn ungi
■L^vflíkt veður! Stormurinn æddi með slikum ósköpum,
að allt lék á reiðiskjálfi. Það brakaði og brast f
veggjunum, fskraði í rúðunum og skrækti f skorstelninum.
Perla litla bjóst við því á hverri stundu, að óveðrið mundi
þeyta henni og húsinu þeirra litla alla leið út f hafsauga.
Allt í einu lygndi, svo að Perla vonaði, að nú værl óveðr-
ið loksins liðið hjá. En lognið varði aðeins stutta stund.
Þá skall óveðrið yfir á ný með enn meiri ofsa en fyrr. Já,
þvflfk ósköp! Það var engu Ifkara en að nú mundi húsið
þeirra þeytast af grunninum. Og líklega fyki þá vltinn Ifka.
Perla litla mundi aldrei eftir öðru eins óveðri og þessu
á þeim tíu árum, sem hún hafði lifað, enda þótt hún hefðl
raunar komizt f kynni við sitt af hverju á þessum eyðistað
hér við yzta haf. Mestan hluta ævi sinnar hafði Perla búið
hér hjá vitaverðinum góða, — eða allt frá þeim degi, er
hann fann hana hér úti á þrepunum, eins og hvern annan
óskilaböggul, — einmana og yfirgefið barn, sem enginn
vlrtist vilja eiga f kaldri og kærulausri veröld.
Hann hafði tekið hana að sér af sinni kunnu góðvild og
hjartahlýju og alið hana upp sem sitt eigið barn á heimili
sfnu hér við vitann. Frá þvf hún mundi eftir sér hafði hann
verið henni bæði faðir og móðir, — já, og einnig leikfélagi
og kennari.
Og öll þau ár, sem liðin voru, hafði hún aldrei saknað
neins, þvf að hún hafði aldrei kynnzt sfnum raunverulegu
foreldrum. Nlels frændl, eins og hún kallaði hann, hafðl
verið henni allt, — uppfyllt allar hennar óskir og þarfir.
Nfels frændi kallaði hana Perlu. Hann sagði, að það nafn
hæfði henni svo vel, af þvf að hún væri alltaf svo glöð og
góð, alltaf svo áreiðanleg, starfsfús og elskuleg. Hún væri
hreinasta perla.
Perla litla var að sjálfsögðu ákaflega hreykin með sjálfri
sér af þessu nafnl. En henni var jafnframt Ijóst, að það
batt henni vissar skyldur á herðar. Hún varð að gæta fram-
komu sinnar mjög vel, svo að aldrei félli á það nokkur
skuggi.
Þegar Perla litla stækkaði, varð hún ákaflega dugleg að
hjálpa Nfelsi frænda við allt, sem gera þurfti, og þá ekki
sfzt við gæzlu vltans. Hún hafði yndi af að starfa, og allt
virtist leika f höndum hennar. Skemmtilegast af öllu fannst
henni þó að hugsa um vitaljósið. Það varð alltaf að loga og
lýsa, bæðl dag og nótt, sumar og vetur. Og hvernig sem
veðrið var, varð vitaljósið að vera á sfnum stað og bera
blrtu út f sortann eins langt og það gat til að vfsa réttan
veg þeim sjómönnum, sem ef til vill höfðu villzt f vetrar-
myrkri og hríðarbyljum.
í þetta sinn var Perla lltla alein heima og átti að gæta
vitans. Nfels frændi hafðl farið með mótorbátnum til bæjar-
Ins, til þess að kaupa til jólanna, og nú áttl hún von á hon-
um á hverri stundu. Þá ætluðu þau að skreyta jólatréð,
borða góðan jólamat og sælgætl og syngja Jólasálmana,
16