Æskan - 01.12.1973, Síða 52

.
F
Vettlingur gamla
mannsins
— ÆVINTÝRI FRÁ ÚKRAÍNU —
amall maður var eitt sinn á
göngu með hundinn sinn úti i
skógi. Hann gekk þar og gekk og
týndi vettlingnum sfnum.
Rétt í því kom mús hlaupandi, sá
vettlinginn og fór inn i vettlinginn og
sagði:
„Hér ætla ég að eiga heima.“
Skömmu seinna kom froskur, sá vett-
llnginn, nam staðar og hrópaði:
„Bobb! Bobbl Hver býr [ þessum
vettlingi?"
„Ég heiti Mýsla Písla. Hvað heitir
þú?"
„Ég heiti Froggi Boggl. Hleyptu mér
inn!“
„Stökktu þá bara inn."
Froskurinn gerði það.
Eftir smástund kom kanfna stökkv-
andl og sá vettlinginn. Þá kaliaði hún:
„Hver á heima [ þessum vettlingi?"
„Mýsla Pisla og Froggi Boggi. Hvað
heltir þú?“
„Ég heiti Fljótur Fótur. Má ég koma
lnn?“
„Komdu bara inn fyrir."
Kaninan stökk inn, músin og frosk-
urinn hliðruðu til, og svo áttu þau þrjú
heima í vettlingi.
Eftir skamma stund kom refurinn og
spurði:
„Hver á heima i þessum vettlingi?“
„Mýsla Písla, Froggi Boggi og Fljótur
Fótur. Hvað heitir þú?“
„Ég heiti Stebbi Rebbl. Má ég koma
inn?“
Músin, froskurinn og kanínan færðu
sig, til þess að refurinn kæmist inn,
og nú voru fjórir, sem áttu heima í
vettlingnum.
Næst laumaðist úlfurinn um, og hann
kom auga á vettiinginn. Hann urraði:
„Hver býr í þessum vettlingi?"
„Hún Mýsla Pfsla, hann Froggi Boggi,
Fljótur Fótur og Stebbi Rebbi. Hvað
heitir þú?“
„Ég heiti Úlli Úlfur og inn skal ég!“
„Komdu þá.“
Úlfurinn fór inn, en músin, froskurinn,
kanfnan og refurinn færðu slg til, og
þá voru þau orðin fimm ( vettlingnum.
Þá kom villigöltur fram hjá.
„Oink! Oink! Hver býr hér?“
„Við búum ( þessum vettlingi og við
heitum Mýsla Pfsla, Froggi Boggi, Stebbl
Rebbi, Úlli Úlfur og Fijótur Fótur. Hvað
heitir þú?“
„Ég heiti Valtarinn Galtarinn og ég
er sannfærður um, að þið viljið líka fá
mig.“
„Hjálpi mér hamingjan! Það vilja all-
ir komast inn f þennan vettling! Það
er ekki rúmgott hér, Valtari Galtari."
„Nóg rúm fyrir mig!“
„Þú mátt troða þér inn, en mundu,
að við vöruðum þig við.“
Viiligölturinn tróð sér inn, og nú
voru þau sex i vettlingnum. Það var
svo þröngt, að þau gátu ekki hreyft sig.

50