Æskan - 01.12.1973, Qupperneq 54

SJÖTTI KAFLI
Nú bárust fréttir um það frá Norrlandi, að mömmu
liði eftir atvikum vel, og þótti því alveg óþarft, að Magga
færi strax norður.
„Við erum orðnar svo æfðar í hjúkrunarstörfum, telp-
ur mínar,“ skrifaði frú Schott, „að þið megið treysta því,
að við látum mömmu ykkar líða vel. Læknirinn hérna er
ungur og ötull og hefur orð á sér fyrir að vera mjög góður.
Væri ekki betra, að þið kæmuð hingað um jólin? Þá
verður Siri vonandi komin á fætur. Systir mín segir, að
þið séuð velkomnar, og ekki er skortur á húsrúmi, eins
og þið vitið. Og hún hefur ágætar þjónustustúlkur, sem
hafa lengi haldið tryggð við hana, svo að þið þurfið
ekki að óttast heldur, að átroðningurinn sé tilfinnan-
legur. Heimilið er alveg eins og gömlu herragarðarnir,
sem ég þekkti, þegar ég var ung, þar sem haldið er tryggð
við gamla og góða siði. Nú fyrst finn ég, að ég er heima.
Fyrst, þegar ég kom hingað, var allt svo framandi og
þungt og dapurt. Þið vitið, að líf systur minnar hékk á
þræði. Nú er hún orðin svo hress aftur, að hún annast
stjórn heimilisins eins og tengdamóðir hennar gerði í
gamla daga. Þið megið vera öruggar um, að ykkur leiðist
ekki, ef þið komið . .
„O, nei, nei,“ sagði Anna. „Ekki skil ég, að þið þurfið
að óttast það. Ég er sjálf alin upp á svona herragarði,
og mér fer ekki úr minni, hve gaman var að halda jólin
með öllum þessum gömlu siðum og venjum. Helzt ættuð
þið að fara nokkru fyrir jól, svo að þið gætuð notið þess
að taka þátt í undirbúningnum. Það liggur við, að hann
sé skemmtilegastur af öllu saman, og þá nýtur maður bezt
ánægjunnar, þegar allt er orðið fágað og prýtt.“
Tim fannst blátt áfram hún finna ilminn af grenibarri
og nýbökuðu jólabrauði. Og glaður bjölluhreimur og há-
tíðlegur hljómur frá kirkjuklukkum ómaði fyrir eyrum
hennar. Hún sá í huganum stórt bál og fannst það mundi
vera á kirkjuhólnum, því að auðvitað hlaut að vera þar
kirkjuhóll, og sjálfsagt var kynt bál þar á jóladagsmorg-
uninn.
Hún sá fyrir sér gamaldags herbergi og sal með hvít-
þvegnum trégólfum og stífuðum, hvítum gluggaskýlum.
Veggfóðrið var með ljósum rósum eða röndum, og fjöl-
skyldumyndir af liðnum kynslóðum héngu þar auðvitað á
veggjunum. Fagrar konur í flegnum og blómskreyttum
knipplingakjólum. Karlmennirnir báru auðvitað heiðurs-
merki, voru með geysiháa flibba og ef til vill hárkollur.
Óðalið hafði fylgt sömu ættinni í meira en tvö hundruð ár.
í dagstofunni stóð sjálfsagt forn slagharpa, sem gaf frá
sér veika tóna, ef slegið var á gulnaðar nóturnar. Það
væru helgispjöll að leika jazzlög eða nýtízku negratónlist
á hana. Nei, auðvitað átti aðeins að leika á hana Vínár-
valsa og þess konar hæglát og tíguleg danslög...
„Um hvað ertu að hugsa?“ spurði Magga og lagði lóf-
ann í hönd hennar.
Það var á sunnudagsmorgni, sem bréfið kom, og syst-
urnar voru báðar inni í herbergi mömmu, en Anna var
farin niður í eldhús.
„Ekki nokkurn skapaðan hlut,“ svaraði Tim glettnis-
lega.
„Víst væri yndislega gaman að fara,“ sagði Magga. „Ég
er búin að grennslast eftir því, að ég get fengið frí á
skrifstofunni.“
„Það er nú alveg sjálfsagt, að þú farir,“ sagði Tim og
tók af skarið. „Það er skylda þín, því að annars mundi
mömmu leiðast svo um jólin, að henni gæti hreint og
beint versnað, ef þú ferð ekki.“
Magga var mjög efablandin, þó að hún vissi, að Tim
hafði rétt fyrir sér. Auðvitað varð að koma því svo fyrir,
að Tim gæti farið líka. Ekki gat hún skilið Önnu og hana
einar eftir um jólin.
„Ég skal reyna að komast eftir því með hægð og lagi,“
sagði Tim, „en forstjórinn er nú í ferðalagi, og ég er ekki
hið minnsta inn undir hjá ungfrú Jónson, sem er deildar-
stjórinn okkar, ekki hið minnsta, skal ég segja þér, svo
að ég verð að fara ákaflega kænlega að, ef ég á ekki að
missa stöðuna eins sviplega og ég fékk hana auðveldlega.
Þú getur því nærri, Magga, að mig langar ekki síður til
að fara en þig. Ég verð að doka við og sjá, hvað setur,
og grípa tækifærið, ef einhvern tíma skyldi liggja svo
vel á ungfrú Jónson, að ég þori að spyrja hana. En það
verður að liggja alveg dásamlega vel á henni, þvi að
þetta er svoddan blessuð tindabykkja, skal ég segja þér.“
„Elskan mín góða, ég held að það sé þá ekki annað
en að þú færð þér aðra stöðu, ef ekki er hægt að mæla hana
máli,“ sagði Magga. Bæði þetta „elskan mín“ og uppá-
52