Æskan - 01.12.1973, Qupperneq 88

Amman var rólynd, og kom
það sér oft vel. Einu sinni kom
Stína litla þjótandi til hennar
með öndina i hálsinum og hróp-
aði:
„Veiztu, amma, að hann afi
datt ofan af þakil“
„Ég veit það, væna min. Ég
sá, þcgar hann fór fyrir glugg-
ann.“
Lítill drengur fór með pabba
sínum að horfa á ballett. Þeg-
ar hann sá, að allar meyjarnar
dönsuðu á tánum, varð lionum
að orði:
„Af hverju fá þeir sér ekki
hærra kvenfólk?“
Sendisveinn, sem var að koma
með vörur, hikaði, þegar hann
sá heljarmikinn varðhund á
loftskörinni.
„Það er engin hætta, hann
bítur engan,“ kallaði frúin.
„En gleypir hann mann þá
ekki?“ spurði sendisveinninn.
Telpan: „Mamma, hundurinn
er vondur. Hann át skóna brúð-
unnar minnarl“
Móðirin: „Þá þarf ég að refsa
honum.“
„Nei, ég er búin að þvi. Ég
fór bara út í byrgið og drakk
alla mjólkina hans frá honum.“
Faðirinn: „Mér þykir leitt,
að þú skulir vera neðstur i
þinum bekk.“
Sonurinn: „Það skiptir engu
máli, blessaður vertu. Kennar-
arnir staglast alveg á þvi sama
bæði efst og neðst i bekknum."
Litil stúlka, sem hafði meira
gaman af kvikmyndum en lexiu-
lærdómi, var spurð í skólan-
um, hyað halastjarna væri.
Henni varð svarafátt.
„Nú, það er auðvitað stjarna
með hala,“ sagði kcnnarinn.
„Já, Mikki Mús 1“ anzaði telp-
an himinlifandi.
;
;
Texti: Johannes Farestveit
Teikn.: Solveig M. Sanden
1. Bjössi er ekki hrifinn af því að klifra á eftir apanum, en þar sem hann veit
með sjálfum sér, að það er honum að kenna, að apinn slapp út, getur hann ekki
með góðri samvizku neitað að gera þetta. — 2. Bjössi spýtir i lófana og klifrar
upp, en — hvað er nú þetta? Allt i einu fer tréð að hristast, og snjórinn þyrlast
yfir Bjössa greyið, sem næstum missir tökin. Hann litur upp og sér, hvað um
er að vera. Apinn er kominn upp i trjátoppinn og hristir tréð af öllum kröftum.
— 3. Bjössi er orðinn fokvondur og .öskrar: „Já, híddu bara! Sá hlær bezt, sem
síðast hlær.“ Hann er nú kominn á trjágrein rétt fyrir neðan apann og býr sig
undir að snara hann. — 4. En í þann veginn sem Bjössi ætlar að kasta reipinu,
tekur apinn imdir sig heljarstökk yfir í næsta tré. Þetta getur Bjössi ekki leikið
eftir. „Jæja, það er víst bezt að halda sig við jörðina," tautar Bjössi um leið og
hann rennir sér niður trjábolinn. Um leið og Bjössi klifrar niður, verður honum
litið til apans og sér, að hann gerir það sama. — 5. Þá kemur Bjössa það allt i
einu i hug, að apar eru mestu eftirhermur. Honum dettur ráð i hug, og þegar
þeir eru báðir komnir niður, gengur Bjössi til apans með útrétta hönd. Apinn
hermir eftir honum, og Bjössi tekur þéttu, föstu taki i loppu hans og hristir
hana glottandi. „Já, takk fyrir síðast. Við skulum koma í gönguferð.“ — 6. Þetta
er skritið, liugsar Bjössi, þegar hann labbar af stað með apanum, sem virðist
vera hættur við allan flótta og er hinn ánægðasti, þegar Bjössi tekur stefnuna á
hlöðuna, og hann hefur meira að segja fengið húfuna sína aftur.
JÖSSI BOLLA
86