Æskan - 01.02.1974, Blaðsíða 2

Ritstjóri: GRÍMUR ENGILBERTS, ritstjórn: Laugavegl 56, simi 17336, helmasiml 12042. Framkvæmdastjóri: KRISTJÁN
GUÐMUNDSSON, skrilstofa: Laugavegl 56, helmasiml 23230. AfgreiðslumaSur: Sigurður Kárl Jóhannsson, heimaslmi
. 18464. Auglýsingastjóri: Slgtryggur Eyþórsson, heimasimi 84703. Skrltstola: Laugavegl 56, simi 10248. Afgreiðsla:
a‘ 3 Laugavegi 56, siml 17336. Árgangur kr. 1000,00, Innanlands. Gjalddagi: 1. aprll. i lausasölu kr. 100,00 elntakið. —
2- tbl. Utanáskrlft: ÆSKAN, pósthólf 14, Reykjavlk. Póstgirð 14014. Útgefandi: Stórstúka islands. Prentun: Prentsm. ODDI hf.
Febrúar
1974
argt er það, sem enginn
skilur, en kemur fyrir í
ævintýrum.
Einu sinni fyrir óralöngu var gamall
maður. Hann átti konu, og þau hjónin
áttu allt, sem hugurinn girntist — kú,
kindur, kött, sem lá við arineldinn —
en ekkert barn. Þess vegna voru þau
mjög óhamingjusöm.
Það var einn vetur, sem snjóaði mik-
ið, og börnin í nágrenninu voru að búa
til snjókarla, er gamli maðurinn leit út
um gluggann og sagði við konuna sína:
„Þú situr bara þarna og hugsar meðan
þú horfir á annarra manna börn, kona
góð. Nú skulum við varpa af okkur elli-
belgnum og fara og búa til snjókarl."
Gamla konan vísaði áhyggjunum á
bug.
„Þá skulum við gera það. En við bú-
um ekki til neinn snjókarl. Það er nóg
af gömlu fólki hér. Við skulum búa tll
dóttur."
Þau fóru út og gerðu það. Öldungarn-
ir fóru út í garð og bjuggu til litla snjó-
dís. Tvær bláar perlur voru augun og
rauður borði munnurinn, svo að ekki
só nú minnzt á spékoppana í kinnunum.
Gamli maðurinn og kona hans gátu
naumast slitið augun af litlu snjódísinni
sinni, svo hrifin voru þau.
Þá svignuðu munnvikin og bros kom
á andlitið og hárið blakti í golunni. Hún
hreyfði handleggina og bærði fingurna,
og loks gekk hún yfir að húsinu.
Gamli maðurinn og kona hans trúðu
ekki eigin augum og voru sem stein-
runnin. „Dóttir okkar er lifandi!" hróp-
aði gamla konan. „Snjódísin okkar lif-
ir!“
Þau þutu heim til sín og voru afar
glöð.
Snjódísin
Snjódísin varð fegurri með hverri
mínútunni. Gamli maðurinn og kona
hans máttu ekki af henni lita. Þau þorðu
naumast að anda. Snjódísin var hvít
sem snjór, augun minntu á bláar perlur
og bjart hárið náði henni að mittisstað.
Mikið var hún falleg, þótt kinnarnar
væru ekki rjóðar né varirnar skarlats-
litar.
Þegar voraði, sprungu blómin út, bý-
flugurnar fóru að safna hunangi, fugl-
arnir byrjuðu að syngja og börnin að
leika sér, en Snjódísin sat leið við
gluggann og tárin runnu niður kinnar
hennar.
Svo kom sumar, og blómin blómstr-
uðu í garðinum, en kornið þroskaðist á
akrinum, og Snjódísin varð enn óham-
ingjusamari en áður. Hún faldi sig frá
sólinni og hélt sig í skugganum. Fegn-
ust var hún, þegar rigning var.
Gamli maðurinn og konan hans voru
áhyggjufull.
„Líður þér eitthvað illa, dóttir?"
spurðu þau stundum.
„Mér líður vel,“ svaraði hún, en samt
sat hún úti í horni og vildi ekki fara út
að leika sér.
Hin börnin kölluðu til Snjódísar og
sögðu: „Komdu út að leika!“ En hún
vildi aldrei fara út í skóg og leika sér í
sólskininu.
Gamli maðurinn og kona hans ýttu
líka undir með börnunum: „Svona,
skemmtu þér nú með krökkunum."
Snjódísin tók litlu körfuna sína og
fór út í skóg með leikfélögum sínum.
Þegar rökkvaði hættu hinar telpurnar
að leika sér. Þær bundu blómsveiga um
höfuð sér og kveiktu varðeld, sem þær
stukku síðan yfir og dönsuðu umhverfis.
En Snjódísin vildi ekki stökkva með
þeim. Hún gekk hikandi að eldinum,
þegar vinkonur hennar kölluðu á hana.
Hún stóð kyrr og titrandi. Hún var ná-
föl og hárið flaksaði í vindinum. Vin-
konurnar hrópuðu og sögðu: „Komdu
og stökktu yfir bálið eins og við!“
Snjódísin stökk. Það brast og gnast
í eldinum, en Snjódísin var horfin.
Hvítur reykur breyttist í ský, sem sté til
himins. Snjódísin bráðnaði...
Svona hljóðar ævintýrið. Það er eins
og öll góð ævintýri. Við getum sjálf
hugsað okkur endinn. Snjódísin, sem
allir elska svo heitt, er orðin ódauðieg.
Eitt sinn bráðnaði hún við bál, en hún
rís aftur í hvert sinn er snærinn fellur.
Kjöroróið er: ÆSKAN FYRIR ÆSKUNA