Æskan - 01.02.1974, Blaðsíða 25

þá Þormar, síðan Óskar og Grímur
rak lestina. Um síðir komust þeir
niður í litla klettavík með fallegri
sandfjöru, en allt grasi gróið umhverf-
*s °S skógur hið efra. Hús stóðu
frammi á klettunum, en þessi vík var
sýnilega einhvers konar almenning-
Ur °g allt í lagi að fá sér þarna bað
°g sólbað. Þeir afklæddust og óðu nú
ut í sjóinn, en þarna var leir í botn-
lnum, og sjórinn varð fljótt gruggug-
Ur- Þeir ákváðu því að láta sólbaðið
Uægja að mestu.
í’rnr höfðu ekki verið þarna lengi,
þegar stór hundur kom hlaupandi í
4tt til þeirra og á eftir honum karl-
maður. Hundurinn var vinalegur,
Sekk til drengjanna og þefaði að þeim,
en hélt síðan áfram. Eigandi hans
k°m í humátt á eftir. Hann bauð
góðan dag, og þeir tóku tal saman.
^að kom í ljós, að maðurinn var hafn-
S(*gumaður á staðnum, einn margra.
^ann sagðist hafa mikil kynni af ís-
^endingum. Þeir kæmu iðulega þarna
* Skerjagarðinn og hann hefði kynnzt
rn°rgum íslenzkum sjómönnum. Hann
Sagði drengjunum hitt og annað um
staðinn og um hundinn sinn. Þetta
Var reyndar fimm ára gömul tík, og
Sl®an sýndi hann þeim, hvernig hún
* ýmsar kúnstir. Maður þessi, sem
1 Svenson, var hinn ræðnasti. Þeir
‘4tu á gömlum fiskibáti, sem lá þarna
hv°lfi og nutu sólarinnar og góða
Veðursins. Nú var nestið tekið upp,
°g það var gott að fá sér kaldan sval-
ardrykk í hitanum. Hitinn var nú
Urðinn 26 stig í skugganum. Eftir að
Venson hafði kvatt þá og vísað þeim
anðveldustu leiðina upp á götuna
yr'r ofan, dvöldust þeir þarna enn
stund. Ferðaáætlunin var hins
Um
Vf?ar su’ a® UPP úr hádeginu skyldi
® upp til Trollháttan. Þangað var
Pó nokkuð löng leið, og þegar ís-
endingarnir töldu rétt að láta sólina
1 baka sig lengur, enda hætta á
runa, klæddu menn sig í snar-
asti og héldu gangandi niður í bæ-
lnn.
Þótt þeir télagarnlr gerður ekki stórinnkaup, tannst þeim gaman að ganga um verzlanlr
í Gautaborg.
Volvoinn stóð á sama stað, en þeir
opnuðu allar dyr og létu blása í gegn
um hann, áður en sezt var upp í. Hit-
inn inni í bílnum var alveg óþolandi.
Sveinn setti allar viftur og loftræsti-
tæki í gang, og brátt varð þetta þol-
anlegt. Þeir óku til baka og voru
heppnir, þegar kom að ferjustaðnum.
Ferjan var rétt nýkomin og bílarnir
að aka upp úr henni. Þeir þurftu því
ekki að bíða í röðinni nema svo sem
fimm mínútur. Síðan var ekið um
borð i ferjuna og haldið í land.
TIL STRÖM
Á kortinu hafði Grímur séð, að
bezt yrði að aka í áttina til Kungselv
og samþykkti Sveinn þá áætlun. Þetta
gekk allt eins og í sögu. Þeir óku til
Kungselv og þar inn á veg, sem lá
eftir sveitinni í átt til bæjar, sem
heitir Ström.
Drengirnir voru í hæsta máta á-
nægðir með heimsóknina til eyjar-
innar Marstrand, og nú sagði Sveinn
þeim, að bezt væri að hafa auga með
vegaskiltunum. Þarna var hraðakstur
og nauðsynlegt að sjá á löngu færi,
hvaða akrein skyldi valin með tilliti
til þess, hvert átti að sveigja næst.
Allt gekk þetta eins og í sögu. Þeir
óku eftir kortinu, og eftir að komið
var á réttan veg, var ekki um neitt
að villast. Þarna var mjög fallegt.
Bóndabæirnir á víð og dreif, akrar, ný-
slegin tún og hey á hesjum. Sums
staðar var verið að hirða, enda þótt
Jónsmessan stæði nú sem hæst, en
eins og allir vita verða bændur stund-
um að vinna á helgum dögum eða
frídögum, þegar sólin skín, og nota
þannig þurrkinn. Þeir stönzuðu og
tóku myndir. Þarna var gaman að
vera, fannst drengjunum, og þeir
spurðu Þormar, sem var í sveit á
Lambavatni á Rauðasandi þegar hann
fékk fréttina um þessa ævintýraferð
til Svíþjóðar, hvort menn þar í sveit
notuðu hesjur við heyþurrkunina.
Ekki kannaðist Þormar við þær hey-
þurrkunaraðferðir. Þeim kom saman
um það öllum fjórum, að hesjuþurrk-
un á heyi væri stórsnjöll. Ekki voru
þeir samt vissir um, hvernig hún væri
framkvæmd í öllum atriðum.
Þeir höfðu lagt bílnum fyrir utan
veginn, og þarna var töluverð um-
ferð. Þormar tók litmyndir og Óskar
23