Æskan - 01.02.1974, Page 66

Skrýtlur.
Tumi litli hljóp í veg fyrir
ungan mann, sem var að koma
út frá systur hans.
— Ég sá þig kyssa liana,
sagði Tumi.
Ungi maðurinn bað Tuma að
þegja yfir þessu og rétti hon-
um 10 krónur.
Tumi rétti honum 5 krónur til
baka og sagði: Hérna er fimm-
kall. Ég tek alltaf sama gjald.
Tveir drukknir menn voru á
leið heim úr kaupstað. Þá sagði
annar:
— Mikið skin sólin glatt i
kvöld.
— Þetta er ekki sólin, heldur
tunglið, sagði hinn með ærinni
fyrirlitningu,
Þegar þeir voru i óða önn
að þrátta um þetta, bar að
þriðja manninn. Báðu þeir
hann blessaðan að skera úr,
hvort það væri sólin eða tungl-
ið, sem varpaði geislum sínum
á þá. — Ég er hræddur um, að
ég sé ekki dómbær um það,
svaraði maðurinn, þvi að ég er
alveg ókunnugur á þessum slóð-
um.
Prófessor nokkur var að
ganga út úr háskólanum, þegar
kvenstúdent tók eftir þvi, að
eitthvað var hogið við höfuð-
búnað hans.
— Hatturinn yðar snýr öf-
ngt, prófessor, mælti hún.
— öfugt, en sú fjarstæða,
og hvernig vitið þér lika i
hvaða átt ég ætla? svaraði hinn
lærði maður.
Kalli litli, viltu ekki koma
og kyssa hana frænku þína, ég
skal þá gefa þér krónu.
Kalli: Nei, þá vil ég miklu
heldur taka lýsi hjá mömmu,,
ég fæ túkall fyrir það.
Litil stúlka horfir hugfangin
á hörpuleikara:
— Ertu að æfa þig, áður en
þú ferð til himnarikis?
— Pabbi, er það satt, að á
safni í París sé til hauskúpa
af Napóleon ungum og önnur af
honum gömlum?
— Nei, væni minn, Napólcon
varð aldrei gamall.
Skoti nokkur fékk stöðu sem
vaktmaður. Hann fór umsvifa-
laust til fornsala og seldi nátt-
fötin sin.
JOSSI BOLU
Texti: Johannes Farestveit
Teikn.: Solveig M. Sanden
••••••••••••••••••••••••••

1. Ekki er öll vitleysan eins, hugsar Þrándur, er hann sér, hvar Bjössi þrammar
út að á með veiðistöng reidda um öxl sér. „Ertu að fara á þorskveiðar?“ kallar
Þrándur glottandi. „Sjálfur getur þú verið þorskur," kaUar Bjössi á móti. —
2. „Ertu með, Þrándur?“ „Nei, ekki svona snemma, ég er ekki ennþá búinn að
borða morgunverð.“ En sú svefnpurka og klukkan að ganga niu, hugsar Bjössi
og heldur áfram. — 3. Þegar Þrándur kemur aftur út á hlaðið, kemur Bjössi i
hendingskasti hlaupandi frá ánni. „Hvað gengur nú á?“ „Hefðir þú séð það,
sem ég sá, hefðir þú hlaupið og meir en það,“ kallar Bjössi móður. — 4. Nú
verður Þrándur forvitinn og hleypur á eftir Bjössá. Bjössi er kominn út á akur
og er þar í óða önn að grafa upp maðk. „Hvað var það, sem þú sást? Sástu
kannski bjarndýr?“ „Ég sá bara, að ég hafði gleymt beitunni 1“ anzar Bjössi
glottandi. — 5. Bjössi er hinn ánægðasti yfir því, að honum skyldi takast að
vekja forvitni Þrándar, sem stendur þarna hálfgramur af þvi, að Bjössa skyldi
takast að fá hann til að hlaupa á eftir sér. „Hvað heldur þú að veiðist núna,
svona snemma vors,“ tautar Þrándur, „en það er kannski bezt að fylgjast með
þessari vitleysu — þú gætir þurft á sterkum manni að halda til þess að koma
allri veiðinni heim,“ bætir hann við striðnislega. — 6. Að litilli stundu liðinni
eru þeir báðir komnir að ánni, og Bjössi beitir og kastar fimlcga. „Nú skalt þú
sjá, Þrándur, hvernig urriðinn bítur á, þvi að hér eru þeir i torfum." Og ekki ber
á öðru, eitthvað hefur bitið á, en hvort það er nú urriði, það er annað mál.