Æskan - 01.02.1974, Blaðsíða 20

DAKA OG DALUN
g ætla að segja ykkur söguna af Daka og Dalun,
en Daka er klnverskt nafn á munaðarleysingja
og ævintýrið, sem þið heyrið hér á eftir, er elnmitt kin-
verskt.
Mamma Daka dó, þegar Daka var tveggja ára, og faðir
hennar kvæntist aftur, þegar hún var þriggja ára gömul.
I fyrstu var stjúpmóðirin mjög góð við Daka. Hún gættl
hennar einstaklega vel og sá um, að hana skorti hvorki
mat né klæði. Hún var satt að segja alveg eins við hana
og hún ættl hana sjálf.
En lánið er fallvalt eins og allir vita og stjúpmóðirin
eignaðist telpu sem var látin heita Dalun. Um lelð og það
varð, kynntist Daka þvi, hve gæfan er stopul. Stjúpmóður
hennar þótti ekki lengur vænt um hana, nel, hún átti satt
að segja erfitt með að umbera hana. Daka var sffellt flengd
og ávituð. Dalun var aðeins kornabarn, þegar hún fann,
hve mikils hún var metln og skildi, að móðir hennar réði
öllu. Hún varð litill harðstjóri, sem kúgaði eldri systur sina.
En eins og fólk segir, þá er sjaldan ein báran stök, og
Daka misstl föður sinn, meðan hún var enn ( æsku. Þá
breyttlst allt til hins verra. Nú fékk hún ekki lengur bita af
dlskl systur sinnar og aflóga garma stjúpmóður sinnar. Hún
fékk ekki einu sinnl að borða leifarnar.
Timinn leið. Daka óx upp og varð sifellt fegurri, en Dalun
varð Ijót og bólugrafln.
Einu sinni átti að slá upp brúðkaupsveizlu ( næsta þorpi.
Stjúpmóðirin klæddi Dalun [ veizluföt og ætlaði að fara
með hana I boðið.
„Má ég fara með systur mlnni?“ spurði Daka.
Stjúpan varð hörkuleg á svipinn. „Uangar þig að fara?
Jæja, ég hef verk handa þér að vinna fyrst. Þú færð að
fara, ef þú leyslr það vel af hendi, en takist það ekki,
skaltu vera kyrr heima og þegja, leiðindaskjóðan þ(n.“
Meðan hún var að þylja þetta tók hún flmm mál af sesam-
fræi og sex mál af soyabaunum og blandaði þeim saman.
Hún settl blönduna fyrir framan Daka og sagði: „Ef þú
getur aðskilið þessi korn i dag, máttu fara f veizluna."
Svo fussaði hún hæðnislega og fór.
Daka lelt skelfingu lostin á fræin. Hún vissi, að hún gætl
aldrei skillð þau I sundur á tlu dögum, hvað þá á einum.
Hún vlssi, að hún fengi ekki að fara I boðið og fór að há-
gráta.
Þegar sál móður Daka heyrðl grátinn, breyttl hún sér (
kráku, tylltl sér á þakið og söng:
Daka, Dakai
Hættu að gráta og gráta
gjörvallt fræið skaltu taka
,r I sigtl mun það sfast láta
og sundrazt unz það verður kaka.
Daka varð yfir sig hrifin, þegar hún heyrði söng krákunn-
ar. Hún sótti sigtið og hlýddi krákunnl, og innan klukku-
stundar hafðl hún aðskilið fræin. Hún þaut til stjúpu
sinnar og sagðir „Ég er búin að skilja fræin að, má ég
nú fara?"
Stjúpmóðir hennar varð mjög undrandi. „Stelpuskömmin
er vist göldrótt," hugsaði hún. En hún hafði ekki leikið
slnn slðasta leik. „Hélztu, að þú ættir ekkert að gera fleira?"
spurði hún harðneskjulega. „Svona auðveldlega sleppurðu
ekkl." Hún rótti Daka tvær fötur. „Fylltu föturnar af vatni,
og þú færð að fara,“ sagði hún.
Daka hélt, að þetta yrði auðvelt. Hún bretti upp ermam-
ar, tók upp föturnar og fór að næsta læk. Hún hafðl ekki
hugmynd um, að föturnar voru hriplekar og allt vatnið lak
smátt og smátt úr þeim. Nú var liðið fram yfir hádegl og
ekkert vatn komið heim. Daka brast I grát.
Móðir Daka heyrði dóttur sina gráta. Hún breytti sér
aftur I kráku, settist á trjágrein og söng:
Daka, Daka!
Hættu að gráta og gráta
góðar fötur skaltu taka,
gras og mold í götin láta
góða vatnið þá mun ei saka.
Daka hlýddl krákunni. Hún setti gras og mold I götin á
fötunum, og innan skamms gat hún fyllt þær.
Þegar Daka hafði lokið þessu verkl, stökk hún til stjúp-
móður sinnar og sagði: „Ég er búin að sækja vatnið,
mamma. Má ég nú fara?"
Stjúpmóðir hennar virti hana undrandl fyrlr sér, en var þó
fljót að átta sig. „Þú átt engin föt að fara l,“ sagði hún
frekjulega. „Sjáðu nú hana systur þina. Hún á nýjan jakka
og bláar buxur. Hún á (saumaða skó og tandurhreina
sokka. Horfðu svo á sjálfa þigl Þú ert bætt og rifin. Það
myndu allir halda, að þú værir betlari."
Svo snerist hún á hæli og skildi Daka eftlr.
Daka fór að væla, og mamma hennar vissl, að dóttir
hennar áttl bágt Hún breytti sér í kráku aftur og bjargaðl
henni. Hún settist. I rjáfrið og söng:
Daka, Dakal
Hættu að gráta og gráta
gullnu fötin skaltu taka
allt er það und’ tágarót
af stað nú skaltu heldur skjót.
Daka varð svo hrlfln, að hún dansaði af gleði. Hún sóttl
skóflu og gróf undlr næsta tré, og naumast hafðl hún