Æskan - 01.02.1974, Page 28

Geithafurinn og hrúturinn
Það voru einu sinni geithafur og
hrútur, sem gengu saman. Þeir voru
með poka, sem þeir báru til skiptis. I
pokanum var höfuð af úlfi, sem þeir
höfðu fundið úti í skógi. Þeir sögðu,
að það væri gott að hafa það með
sór. Þeir gengu lengi, lengi, og um
kvöldið sáu þeir eld loga.
— Við skulum fara þangað og vera
þar [ nótt, þá éta úlfarnir okkur ekki,
sagði hrúturinn.
En þegar þeir komu að bálinu, voru
þar reyndar úlfar, sem voru að borða
kvöldmatinn sinn.
— Gott kvöld, hafur og hrútur. Kom-
ið hingað og smakkið á grautnum okk-
ar, borðið af honum fylli ykkar, svo
skulum við éta ykkur á eftir, sögðu
úlfarnir.
Hafur og hrútur urðu mjög hræddir,
eins og vonlegt var, og geithafurinn
braut heilann um, hvernig þeir ættu
að komast úr þessari klípu.
— Þakka ykkur kærlega fyrir, en við
höfum nestl með okkur sjálfir, sagði
hann. — Heyrðu, félagi, komdu hingað
með úlfshöfuðið, sem þú ert með I
pokanum. — Nei, nei, komdu með
stærra höfuðið, sagði hafurinn.
Hrúturinn lét þá höfuðið niður í pok-
ann aftur og tók svo sama höfuðið
upp úr aftur.
— Nei, ekki þetta, sagði geithafur-
inn, — ég vil fá stærsta höfuðið.
Ætli pokinn sé fullur af úlfshöfðum?
hugsuðu úlfarnir.
Það er ekki skemmtilegt.
Við skulum fara héðan.
— Eldurinn er að deyja, sagði einn
þeirra, — ég ætla að fara og sækja
meira eldsneyti.
Svo fór hann og kom ekki aftur.
— Hvað er þetta? sagði annar úlfur-
inn. — Bróðir minn fór að sækja eldi-
við, en kemur ekki aftur. Ég ætla að
fara að hjálpa honum.
Því næst hvarf hann á braut og kom
ekkl aftur. Þriðji úlfurinn sat og hugs-
aði nokkra stund. Loks sagði hann:
— Ég skil ekkert í, hvað hinir úlf-
arnir eru að gera, það er bezt ég fari og
hjálpi þeim.
Svo fór hann og kom ekki aftur.
Hafurinn og hrúturinn urðu mjög
glaðir.
Þeir átu nú allan grautinn, síðan héldu
þeir leiðar sinnar, saddir og ánægðir.
Þegar úlfarnir hittust aftur, sögðu
þeir hver við annan:
— Hvers vegna vorum við hræddir
við hrútinn og geithafurinn? Þeir eru
þó alls ekki sterkari en við. Nú skuium
við fara á sama stað aftur og éta þá.
Þegar þeir komu aftur að eldstæð-
nu, var eldurinn slokknaður og pottur-
inu, var eldurinn slokknaður og pottur-
Úlfarnir þutu af stað.
Þegar hrúturinn og hafurinn heyrðu,
að úlfarnir voru að koma aftur, klifruðu
þeir upp í tré, geithafurinn á undan en
hrúturinn á eftir. Stærsti úlfurinn lagð-
ist undir tréð, nísti fönnum og beið eft-
ir að hafur og hrútur dyttu niður úr
trénu. Og vesalings hrúturinn skalf svo
og nötraði af hræðslu, að hann datt
beint á höfuðið á stærsta úlfinum.
Þá hrópaði geithafurinn úr trónu:
— Þetta var ágætt, svona á það að
vera. Ráðast fyrst á þann stærsta.
Þegar úlfurinn heyrði, hvað hafurinn
kallaði, varð hann svo hræddur, að hann
þaut af stað, og hinir fylgdu á eftir.
Síðan hefur enginn úlfanna vogað sér
að ráðast á hrútinn og geithafurinn.
Sólskin.
sem fyrsti skipastiginn var opnaður.
Hann var með átta hólfum og gat að-
eins tekið lítil skip. En þar með var
Gautaáin eða Gautelfur orðið skip-
„ geng alla leið.
Þeir Óskar og Þormar skoðuðu
þennan gamla skipastiga’, sem nú er
löngu aflagður. Þeir undruðust smæð
liólfanna í samanburði við þann skipa-
stiga, sem nú er í notkun. Mitt á
milli elzta og nýjasta skipastigans er
sá þriðji. Ekki var leiðsögumanni
þeirra fullkomlega ljóst, hvenær hann
var tekinn í notkun, en sennilega
hefur það verið einhvern tíma á öld-
inni sem leið.
Þarna við skipastigann var mikið
um ferðafólk, enda er þetta vinsæll
viðkomustaður. Hvorttveggja er, að
skipastigar eru ekki algeng fyrirbæri
og ennfremur hitt, að jiarna við Troll-
háttan et mikil náttúrufegurð. Þenn-
an dag mátti segja að umhverfið skart-
aði sínu fegursta. Grænn skógurinn
speglaðist í breiðu Akersvatninu, sem
myndast ofan við skipastigana, og
falleg og vel máluð hús stóðu á víð
og dreif innan um skóginn. Þeir fóru
og keyptu sér rjómaís, og jseim Þor-
mari og Óskari fannst gott og sval-
andi að fá ísinn. Hitinn var um 30
stig.
Hinn ágæti sænski leiðsögumaður,
sem [jeir hittu og sem verið hafði svo
vingjarnlegur að segja jjeim allt mögu-
legt um Trollháttan, kvaddi þá nú
með virktum, enda var fólkið komið,
sem hann beið eftir.
Við aðra hlið skipastigans er stjórn-
húsið. Þetta var svipað stjórnpalli á
skipi, og jsar voru mennirnir, sem
stjórna umferð um skipastigann. Þeir
stjórna því, hvernig vatni er hleypt
í eða dælt úr hólfunum, og ennfrem-
ur opna jDeir þessi stóru hlið skipa'
stigans með sjálfvirkum búnaði. Þeda
er annað en í gamla daga, jiegar fyrstl
skipastiginn var tekinn í notkun. ^
var handaflið notað til Jjess að opn3
og loka hliðunum. Þau voru enda
rniklu smærri í sniðum en Jiau, sen1
nú eru í notkun.
Þeir óku sem leið lá í bæinn eft*r
að hafa skoðað skipastigann. Allt var
með kyrrum kjörum, enda hclgidagl,r-
Jónsmessan er mikil hátíð í Svíjjjn^’
og Svíar fagna miðsumrinu svo saní1'
arlega af lieilum luig. Ferðafélagarnd
óku í gegnum bæinn og upp á útivist'
arsvæði. Þetta er skógur, sem stendnf
fram við ána, og J)ar ^oru tjöld °S
húsvagnar á víð og dreif. Margt
var þar í útilegu. Sumir höfðu sed
upp svokölluð útigrill, en aðrir
og sleiktu sólina. Framh■
26