Æskan - 01.07.1978, Síða 5

^ana! Sjálfum virtist mér iíka sem aldrei aö eilífu mundi
j'erða fyrir þetta bætt. Og þarna sátum viö gapandi,
kn'm
u9 og flóandi ítárum, skælandi hvort framan í annaö
®llri okkar örvæntingu, þegar bróðir minn rakst
ðyru
inn ur
hann
num. Kaupmaöurinn, sem hann var hjá, hafði sent
með einhvern varning í hús úti á Strandvegi, og
I — — V I I I I l » M I .I I IUU U l! U V_» U Ul IU uy
a.nn haföi skotist heim í leiðinni — „nú, auðvitað til aö
a Pa þér, asninn þinn. Ég fann á mér, aö þú værirfarinn
að
orga.“
Ekki veit ég, hvort ég lagði fullan trúnaö á þessa
yrin9u, en óneitanlega kom hann eins og sendur af
9°ðum engli. Hann var sterkari en ég og hafði betri tök á
litlu
han,
le9g
Ham
systurinni. Áður en varði var hann búinn að færa
a 1 þurrt, og nú trítlaði hann með hana á hand-
num fram og aftur um gólfið og lét dæluna ganga.
nn var alveg sama barnagælan sem ég. Við höfum
lð Það öll systkinin og erum enn, þau okkar sem á lífi
; Þó snemma hafi reynt heldur óþyrmilega á þann
ðmieika okkar. Auk þess átti bróðir minn þessa sér-
stöku
9áfu, sem mig hefur alltaf skort, að geta unnið
enn á sitt mál með fortölum. Jafnvel litla systir, sem
ni skildi af hans fögru orðum, svaraði honum með
le9um hjalanda. Hún sat þarna á handlegg hans
°9 kvakandi fugl á kvisti. En bróðir minn átti það til
9laöl,
eins
að
Vera helst til óstöðuglyndur, og hann var venjulega
fráum ehu9aefni- Brátt lét hann litlu systur
Ser og fór að snuðra um eldhúsið, inn í matarskápinn
Og 1,,,-
fr^. UP um allar hillur. En mamma hafði læst niður allt, er
'stað gæti ungs drengs, sem þjáðist af þrávirkri
^u tarsýki „þú ert ekki búinn aó fá þér kaffi, er það?"
^nn hristi könnuna, og það gutlaði nægtalega í henni.
u n Þú ert auðvitað búinn að lepja í þig allan rjómannl''
ann leit ofan í kaffibollann.
I”.^!!t 1 einu búið? Já, auðvitað, af því að þú varst að
t>að - ^ann vorkunnsamlega. „Þú heldur víst að
þe Se h®gt að lepja, án þess að það sjáist, alveg eins og
9ar litlu börnin eru að sjúga." Hann leit á mig fullur
kaf^ ltn'n9ar- ..Nei, ég held það alls ekki,‘‘ sagði ég og
r°önaði af blygðun.
s, ,Ju’ ég held það alls ekki," hélt hann áfram með
ekk and' yfirlætishreim ' röddinni, og mér hugnaðist
Svo'aiisi<ostar. hvernig hann blíndi ofan í tóman bollann,
^oðlátlegur sem hann var þó á svipinn. „Þú ert allltaf
ban'ePja’. — fyrst bara pínulítið og svo pínulítið meira,
9að til allt er búið. En þú getur ekki að því gert, greyið
þvi ^V'aö ^u ert sv0 mikill asni, og asnarnir geta ekki að
9ert, þó að þeir séu heimskir."
an ann hélt áfram sínu góðlátlega rausi og einblíndi of-
Verið0llann seiðbundinn af því, sem í honum hafði
fan ' hans dundu á mér eins og vandarhögg. Ég
n Seriega til niðurlægingar minnar. Og ég vann þó
fra Verl< ekki síðar en hann, annaðist litlu systur okkar
verið°r^n' fii kvo!cis- ^9 for að efast um, að það hefði
9óður engill, sem hafði sent hann heim til mín að
Fyrsta bók Martin And-
ersen Nexo, kom út er
hann var 29 ára gamali.
þessu sinni. Mig sveið undan góðmótlegum orðum hans
og vorkunnlátu brosi, svo að við sjálft lá, að ég missti alla
stjórn á mér. Mest langaði mig til að sparka af öllu afli í
sköflungsbeinið á honum og reka síðan upp ógurlegt
vein, eins og verið væri að drepa mig, svo að fólkið í
húsinu kæmi æðandi í dauðans ofboði, áður en honum
ynnist tími til að hefna sín á mér. Innan stundar mundi
hann vera búinn að gleyma öllu saman, eins og vant var.
Þetta var aðferð, sem ég hafði beitt við hann stundum
áður. En hann var þá aftur búinn að skipta um áhugaefni
og farinn að snuðra um eldhúsið.
Á veggnum hékk svartlændur kryddskápur, sem faðir
minn hafði búið til úr stórum vindlakassa. „Heyrðu, hérna
er steyttur kanill," sagði hann allt í einu. „Hann er
ágætur í kaffi." Bróðir minrí kveikti á olíuvélinni og litlu
síðar var kaffið orðið heitt.
En litla systir lét okkur ekki í friði. „Upp, upp!" hvein í
henni í sífellu, þarsem hún var að veltast á gólfinu. Þegar
hún fór að vola, gretti bróðir minn sig. „Hvaða læti eru
þetta í stelpuskjóðunni! Tyggðu í dúsu handa henni, svo
að hún hætti þessu nauði."
„Nei, það má ekki, mamma segir það."
„Uss, það gera allir. Sumir gefa þeim brennivín, og þá
sofa þau eins og steinar. Ef við ættum svolítið af því — “
Hann náði í þunnan klút, tuggði í hann svolítiö af
brauðinu mínu og batt fyrir. „Er þetta ekki góð dúsa?"
sagði hann hreykinn og stakk henni upp í litlu systur. „En
þú verður að halda vel í bandið, því að annars getur hún
gleypt allt saman, og þá — “ Hann sveiflaði handleggn-
um í geysimikinn boga.
„Þá hvað?" spurði ég forvitinn.
„Þá hvað? Þá verður hún engill, bjáninn þinn, og þá
verður þú hýddur."
Ég gat ekki almennilega komið þessu heim og saman,
en hélt þó trúlega í bandiö. Litla systir lá á bakinu niðri á
gólfi og tottaði ánægjulega. „Sjáðu, hvað henni þykir